Saturday, December 31, 2016

ජීවිතය කලබල විය යුතුය....Happy New Year...2017

මල් පොකුරක් දරා සිටින ළදැරියක්‌ 

ජීවිතය කලබල විය යුතුය 
මිනිත්තු පහක පොරොත්තු කාල සීමාව තුල පවා නිමා කිරීමට 
තව රාජකාරියක් තිබිය යුතුමය ....
එසේ නොවුන විට කල්ප ගානක අතීතය යන්තමින්ද,
මෑත අතීතයේදී සිදුවූ දෑ තත්පරයෙන් අශුවෙන් පංගුව තෙක්මද,
මෙනෙහි කිරීමට හැකි අතීතස්මරණ ඥානය පහල වේ....
එවිට හදවතේ කපාට බිත්ති ඝනකම් වී 
"හෝල් ඉන් ද හාර්ට්'' තත්වය තෙක්ම වර්ධනය විය හැක....
ජීවිතය එසේය...හදවතේ හිලක් ඇති වන එකත් එක අතකට හොඳය...
එවිට කිසිම බරක් උහුලාගෙන සිටිය යුතු නැත....
එවන් කල්පාන්තර මතක ස්මරණ අතරින් 
"නැන්නා බබා ?"
සිඟිති පා ගැටෙන හඬත්, මුදු මොලොක් හුරතල් හඬත් 
විටක ඇසී නෑසී යයි....
මා දෑස් හැරියොත් ඈ කෑ ගසා දිව විත් මගේ ලැමඳ මත ගුලි  වෙන්නීය....
ඉන් පසුව ඇත්තේ දිගු නිහඬතාවයකි....
දෑ අවුරුදු දැරියකට තරම් නොවෙන නිහඬතාවයකි....
ඈ දෑස් පියාගෙන මට තුරුළු වී හිඳින්නීය...
''රත්තෙ පතා'"   
ඈ මුමුන්නීය....
''ඔව් මැණික....ඔයා මගේ රත්තරන් පුතා''
මම කියමි..
ඇගේ සිඟිති අතැඟිලි මගේ දෙකොපුල් පුරා යන්නේ ඉතා සෙමිනි....
ඒ අත්ලාන්තික් සාගරයෙන් එහා පැත්තේය...
එය බොහෝ දුරකි...
ස්මරණයට පවා වෙහෙසකර දුරකි...
ඒ දුරින් දුරස් කර තබන දෑ බොහෝය...
තුන්තිස් පැයේම ළඟ රැදෙන්නට බල කරන දෑ බොහෝය...
මේ අත්ලාන්තික් සාගරය මගෙන් ඈත් කල දෑ බොහෝය...
ජීවිතය කලබල විය යුත්තේ එබැවිනි... 
එවිට එළඹී සිහියෙන් සිටිය යුතුමය...
අද මේ මොහොතේ ජීවත් විය යුතුමය...
අතීතස්මරණය භාවනාවකි..
හදවතේ බොහෝ සීතල තැන් උණුසුම් කර 
හදවතක් ඇති බව සියුම් ස්නායු හරහා දෑසට මතක් කර දෙන්නකි...
ඊයේ දවාලේ මට අද  31 බව මතක තිබුණි...
එහෙත්, 
මේ ගෙවී යන්නේ 31 වෙනිදා රාත්‍රිය වග 
නැවත මතක් වූයේ දැන් ටිකකට කලියෙනි....
ප්‍රේමය සහ කැස්ස සැඟවීමට බැරි බව සමහරු කියති...
එහෙත් මේ එළඹෙන වසරේවත් ප්‍රේමය කෙසේ වෙතත් 
කැස්ස නම් කෙසේ හෝ සඟවා ගත යුතුය...
සති හයකට පමණ කලින් උණෙන්, සෙම්ප්‍රතිශ්‍යාවෙන් පටන් ගත් කැස්ස,
හිම මිදෙන හීතලේ පපුව පුරවාලන්නේ, 
හදවතේ ඇති බර නොදන්නා නිසා වෙන්නට පුළුවන...
ඊයේ දවාලේ මේ සිසිරයේ පළමු හිම වැස්ස දුටිමි...
වැස්සක් කිව්වාට ඒ වැටුනේ මල් තුහින පමණකි...
මට නම් ඒ හොඳටෝම මදිය...
සීතලෙන් මිදී යන්නට හිම කුණාටුවක් අවැසිය...
පෙනහළු පිරවූ කැස්ස සමඟ සෘණ අගයක් ගන්නා හීතලේ යන විට දැනෙන අමන්දානන්දය 
ඔබ දන්නවාදැයි නොදනිමි...
බෙහෙත් කෙසේ වෙතත් කෝපි වලින්ම දවස ගත වෙන්නේ 
ඒ නිසාවෙන් වෙන්නට පුළුවන...

මේ සියලු වැල් වටාරම් ලිව්වේ ඔබ සියලු දෙනාට සුබ නව වසරක් පතන්නටය...
අතීතස්මරණය අස්සේ එක් වරම මතක් වූයේ  මේ වන විට 
 ලංකාවාසී ඔබ සැමට 2017 එළඹී ඇති වගය...

ඉඳින් ලංකාවාසී, ලෝකවාසි බ්ලොග් සොයුරු සොයුරියන් හැමදෙනාටත්, බ්ලොග් කියවන, නමක් ඇති, නමක් නැති කමෙන්ටු දමන ඔබ සියලු දෙනාටත්, සියලු ලෝ වැසියන්ටත් සාමය, සතුට, සෞභාග්‍ය පිරි ආදරණීය නව වසරක් වේවා...

ජීවිතය කලබල විය යුතුය...එමෙන්ම ඔබේ ආදරණීයයන් සමඟ නිරන්තරයෙන් රැඳිය යුතුය...
ආදරය බෙදා ගත යුතුය...
මන්ද, හෙට උදෑසන හිරු එළිය දැකීම 
බොහෝ අවිනිශ්චිත බැවිනි....




Thursday, December 1, 2016

ගැහැණු හිත්....

ගැහැණු හිතකට ඇහැකි විලක් සේ ඉන්නට
එපා ඔබ එන්නට එය කලම්ඹන්නට 
කරණම් ගසුවොතින් කිමිදී බලන්නට 
සසල වුන රැළිති ඇත...ගසාගෙන යන්නට...

නැතිනම් හැකිවේය...කරවට ගිලෙන්නට....


ඉඩෝරය ඇවිත් යන හීන්වට කොනිත්තන 
වැහි බින්දු ඇනුනාට ලප කැළලි මතු නොවන 
නාටු නටුවක පවා සුවඳ සියපත් පිපෙන
විලක දිය බිඳිති ඇත බොහොම ගණකම පිරුන....

සකි තෙරට පෙනුනේ සියුමැලිකම පමණ....

පතුලේ වහං වුන කැට කැබලිති බොහොම
අඳුරින් පීරී ගිය මතක අහුමුලු අරුම 
මුතු බෙල්ලෙකුද ඇත හංගාගෙන රකින 
උල්පතකි විඳින්නේ එහි සොඳුරුම ගැඹුර....

මං පහරන්නෙකුට සකි නැත එහි උරුම....


WW

Tuesday, November 22, 2016

මහරගමදී...

ගිලන් සයනයක ඉන්නා යුවතියකගේ අත අල්ලා හිඳින දසුනක් 

පාන්දර මං ඇවිත් යද්දිත්
නුඹ උන්නේ ඇස් දෙක පියාගෙන 
වෙහෙස වුනු ඉරි කැබලි වැනි වැනි 
සුසුම් ගැන්නා ඇඳේ ඉහපත 
ඉස්සරක මං කළා වාගෙම...

තුන් හුලස් ඉරි ටික කපාගෙන 
තනි ඉරක් ඇඳෙනවා දුටුවෙමි 
ඊයේ රෑ ඇහැ පියවිච්ච ඩිංගට 
මතක නැත ආ හැටි පාන්දර 
දුක දන්නෙ ඉස්ටේෂමේ බංකුව...

වැටෙන නැගිටින තැනක නවතින 
තුන් හුලස් ඉරි දෙස බලාගෙන 
අදත් හිස පිරිමදින විට මම 
නොනැවතී ගිය රටාවක් විය 
රහස දන්නේ නුඹම පමණය...

ඉරට ඉස්සර උනත් කොච්චර 
නුඹ හොයා ගේ පුරා මුර දෙන
මුල්ලකට වී කඳුළු ඇහිදින 
පොඩි උන්ට මං තාම පරදින 
පුරවන්ට බැරි අඩු බොහෝමය...

නිල් පැහැති කටු ගැසූ තැන් වල
ඇනී හිත ඉඳිමුනත් සොඳුරිය 
නුඹේ ඔසු පැන් ගොටුව පුරවමි 
පෙරා වත්කර අපේ ප්‍රේමය 
තියා යමි ගැට ගැසූ බාරය...

ඉතින් සොඳුරිය හෙටත් මම එමි 
ඇහැකි නම් නෙතු විවර කල මැන 
නුඹේ කෙහෙරැලි වලින් ගිලිහුන 
සිළුමිණක් ඇත හිත තනාගෙන 
යලි ඇවිත් කොත පලන්දනු මැන...


WW
02/28/16

Sunday, October 30, 2016

ඔබේ කවි හදවතේ ඇවිද යමි...

ඔබේ කවි හදවතේ බිත්තියේ 
කේශ නාලිකාවක ඇවිද යමි
හදවතට කිට්ටුවෙන් ලියා ඇති 
කවි මගේ යැයි මම හිතා ගමි...

ඇතැම් කවියක දුක පිරී ඇති 
යුවතියක ඉකි ගසන හැටි දුටිමි 
ගැඹුරට ලප කැළැල් එමට ඇති 
සැත්කමින් කපා හල තැන් දුටිමි...

සියුම් රිදුමකින් හිත පාරවන 
ප්‍රේමයයි සිතූ තැන පිරිමදිමි 
අගුල් නොදමන ඔබේ හදවතට 
අහම්බෙන් ගොඩ වැදුන තැන සොයමි...

තවම ඔබ බයිපාස් නොකර ඇති 
මගේ ප්‍රියතම කවිය වැලඳ ගමි
ඔබේ ඇස නොගැටී සීරුවෙන් 
වෙනදා වාගේම පිටව යමි...

WW
ඔක්තෝබර් 29, 2016

කිසිම දෙයක් නොලියා ඉන්නවට වඩා මුහුණු පොතට ලීයූ පද පේළියක් මෙතනත් අලවලා තියන එක හොඳයි කියල හිතුනා...

Saturday, October 22, 2016

මා එනතෙක් බලා ඉන්නා ඔහු...

කුඩා පිරිමි දරුවෙකුගේ සහ ගැහැණු දරුවෙක් අත් පටලා හිඳින පින්තුරයක් 



"එයා ඒ කමිසේ අඳින්නේ නැතුව පරිස්සම් කරනවා"...

අම්මා එහෙම කිව්වේ සුදු මැණිකේගේ ලපටි කට හඬ ටිකෙන් ටික දුරස් වෙනවා ඇහෙද්දී...

"ඒ ඇයි"...

මං ඇහුවේ ඒ තරම් හැඟීමකින් නෙවේ...එයා දැන් දරු දෙන්නෙකුගේ තාත්ත කෙනෙක්...ඔහොමත් බොළඳ වෙනවද...

මං හොද්දට තව ලුණු ටිකක් කලවම් කලේ හිතට නැගුන අමනාපෙත් එක්ක...

"ඔයා ආවම අඳින්න...විනෝද චාරිකා යද්දී..."

අම්මාගේ ඒ වචන ටික ඇහෙද්දී මට හිතුනේ අර වැඩි වුන ලුණු ටික හොද්දෙන් ආයිමත් ගන්න පුළුවනි නම් කියල...

එයා පහුගිය අවුරුදු දහනවයෙන් වැඩිපුරම ඇන්දේ මං අරගෙන දුන්න කලිසම්, කමිස...ඉස්සර මං කමිසයක් අරගෙන ආවම එයා ඒක මට ඇඳලා පෙන්වනකල් මං යනවා එයා පස්සෙන්...එවෙලෙට එයා කෑ ගහන්නේ මුහුණ පුළුටු කරන්...

"දැන් බැහැ අනේ...මේ දාඩියත් දාල...ලස්සනයි...ඉතින් ලස්සනයි.." 

එයා කියන්නේ කිසිම ගානකට නොගෙන...එයා දන්නවද මං කොයි තරම් ඇවිදලද කියල එයාට හැඩ ටී ෂර්ට් තෝරන්නේ...

එවෙලෙට තමයි හිතෙන්නේ අර පොඩි කාලේ වගේම භූමිතෙල් හලන්න ඔළුවටම...

"ඕනේ එකක් කරගන්නවා...ආයිමත් ගේන්නේ නැහැ"...

මං කෑ ගහන්නේ ගේ දෙවනත් වෙන්න...මං අත්දැකීමෙන් දන්නවා මගේ සද්දෙට එයාගෙන් ප්‍රතිචාරයක් ගන්න පුළුවනි කියල...

එයා එවෙලෙට නැගිටලා යන්නේ සෝපාව පුරා විසිරිලා තියන ඔක්කොම ඇඳුම් එකතු කරගෙන...ඒවා එකින් එක ඇඳගෙන එයා එන්නේ මොඩල් කෙනෙක් වගේ...ඉතින් අම්මයි මමයි කරන්නේ එයාගේ හැඩ බලනෙක...

එයා ලස්සනයි...ඒ හිනාවට තමයි මං වැඩිපුරම ආදරේ...මොන වරදක් කලත් මට එයාට දඬුවමක් දෙන්න හිත හදා ගන්න බැරි ඒ හිනාව හන්ද...

මට සමහර අවුරුදු වල සල්ලි තිබුනේ එයාටයි අම්මටයි ඇඳුම් ගන්න විතරමයි...ඒ දෙන්නට තෝරලා ඉතිරි වෙන මුදලකින් මොකක් හරි ඇඳුමක් ගන්නෙක මගේ පුරුද්ද...

මං එයාට නිතරම ගෙනත් දුන්නේ මං ආසම කරන ක්‍රීම් පාට කමිස...එහෙමත් නැත්නම් ටී ෂර්ට්...මං හිතන්නේ කාලයත් එක්ක එයා හුරු වුනා ඒ පාට වලට...මං එයාට ඇඳුම් ගන්නේ පාට ගලපලා...එයා අප්පච්චි වගේම යන්තමින් හිනා වුනාම මං දන්නවා එයා ඒවාට ආසයි කියල...

"මං කිව්වා එයාට ඔයා මේ පාරත් එයාට ඇඳුම් ගොඩක් එවලා කියල"...

අම්ම එහෙම කියද්දියි හොද්දට මොකද වුනේ කියල බලන්න මට කල්පනා වුනේ...

"ඔව් අම්මේ එයාට ලෝබ කම් කරන්නෙපා කියන්න...මං එයාට ඇඳුම් එව්වා අවුරුද්දටම ඇති වෙන්න"...

මං එහෙම කිව්වට මට හිතුනා තව ඇඳුම් ටිකක් ගන්න...යනකොට අරන් යන්න...එයාට මොනවා දුන්නත් මට හිතට මදි...අම්ම නම් කියන්නේ මං එයාගේ පූරුවේ ණය කාරයෙක් කියල...


එයාව ඇහැට නොදැකපු මගේ ඉන්දියානු මිතුරිය කියන්නේ ඔයා තමයි එයාව හුරතල් කරන්නේ කියල...

එයා ගැන හොඳට දන්න අපේ යාලුවෙක් කියන්නේ, එයාට මං ගැන කිසිම හැඟීමක් නැහැයි කියල...එයා වගකීමක් නැති මිනිහෙක් කියල...

ඒත් මං ඇර එයා ගැන වෙන කවුරු දන්නවද...එයාට මට තරම් හිතේ හය්යක් නැහැ...එයා තමන්ගේ හැඟීම් කාත් එක්කවත් බෙදා ගන්න කෙනෙක් නෙවෙයිනේ...

"එයා මේ අලුත් අවුරුද්දට කේක් එකක්වත් ගෙනාවේ නැහැ පුතේ..."

අම්ම එහෙම කිව්වේ මං ගෙදර නොහිටිය පළමුවෙනි අලුත් අවුරුද්දේ...

මගේ උපන් දිනය යෙදෙන්නේ බොහොමයක් අවුරුදු වල පරණ අවුරුද්ද දාට...ඉතින් අප්පච්චි ඉන්න කාලේ ඉඳන් එදාට කේක් එකක් ගෙනත් බොහොම සරල උපන්දිනයක් සැමරීම නොවරදා කල දෙයක්...මට මතකයි අප්පච්චි නැති උනායින් පස්සේ අවුරුද්දේ අපි ගෙදර කිරිබතක් නොහැදුවත්, එයා කේක් එක ගෙනාවා...

එයා තමන්ගේ හැඟීම් පිට කරන්නේ එහෙමයි...ඒවායේ දිග පළල තේරෙන්නේ මටම විතරයි...මං හිතන්නේ දැන් එයා ගැන දන්නා අයගේ ගණයට සුදු මැණිකෙත් එකතු වෙලාද කොහෙද...

එයා මං විවෘතෙට යන කාලේ මං එනකල් හන්දියේ බලන් උන්නා රෑ නවය විතර වෙනකල්...හරිම දුෂ්කර කාලයක්...අප්පච්චි අසනීපෙන්...එයා තමයි ගෙදර ආර්ථිකය වෙනුවෙන් බර කරට ගත්තේ...

"මං අද කමිස දෙකක් ගත්තා"

ඒ කාලේ එක දවසක එයා ගෙදර ඇවිත් පෙන්නුවේ එයාටත් වඩා ලොකුවට පෙනුන කොටු වැටුන කමිස දෙකක්... 

"කොහෙන්ද මේ"

එයාගෙන් මං ඇහුවේ පුදුමෙන්...

"විහාරමහා දේවී එක ළඟ සේල් එකකින්, රුපියල් අනූවයි...;ලස්සනයි නේද..."

මට අදත් ඒ කමිස දෙක හොඳට මතකයි... ඒකයි මට එයාට කොයි තරම් දේවල් අරන් දුන්නත් මදි වගේ දැනෙන්නේ...එයා එයාගේ හොඳම කාලේ කැප කලේ මං වෙනුවෙන්...

උදේ හවස මං අම්ම එක්ක කතා කලත්, එයත් එක්ක කතා කරන්නේ හරිම අඩුවෙන්...

පරිගණකය හරහා මං දකින්නේ එයාගේ මුහුණෙන් බාගයයි බොහෝ වෙලාවට...ඒ දෝණිගෙයි, සුදු මැණිකෙයි උසට හරියන්න කැමරාව සකස් කරන හන්ද...

මං දන්නවා මේ දුර බොහොම දුරක්...අපි දෙන්න වෙන් වෙලා ඉන්නේ මුහුදු හතකින්...

ඒක දැනගෙන තමයි මං මුල්ම වතාවේ ලංකාවෙන් එද්දී එයාගේ ඇස් වල කඳුළු පිරිලා තිබුනේ...මං ගුවන් යානයේ ඉඳන් කතා කරද්දී එයා කතා කලේ හඬමින්...

අප්පච්චි නැති වුන දාවත් ඒ ඇස් වල මං කඳුළු දැක්කේ නැහැ...

දැන් එයා බලන් ඉන්නේ මං නිවාඩුවට එනකල්...අර පොඩි වුන් දෙන්නට වඩා ආසාව තියෙන්නේ එයාට කියල මං දන්නවා...මං එයාගේ අම්මා...මං එයාගේ තාත්තා...එයා වැඩිපුරම සතුටින් ඉන්නේ ඒ දවස් ටිකට...

"ඔයාල දෙන්නගේ ඒ කාලේ ගත්ත පින්තූරයක් ඔයා තියල තිබුනේ, මං දැක්කා ඒකෙ දූවිලි පිහිදාල අරන් තියනවා..."

අම්මා කියපු ඒ පින්තුරේ එයයි මමයි ඉන්නේ අත් පටලාගෙන...ඒ පේරාදෙණිය උද්‍යානයේදී ගත්ත පින්තූරයක්...මතක හැටියට අපි අප්පච්චි එක්ක ගිය අන්තිම විනෝද චාරිකාව...එතැන ඉන්නෙත් අර වගේම ලස්සන හිනාවත් එක්ක...

එයා අවුරුදු දහයක් විතර කාලේ මිහින්තලේ ගිහින් අපි දෙන්න ගත්ත පින්තුරේ නම් එයා ඉන්නේ මරණෙට ගෙනියන්න ඉන්න ගවයෙක් වගේ...

මොන තරම් ධර්මය ගැන හැදෑරුවත්, මට තනියෙන් වයසට යන්න බැහැ...අපි දෙන්න ආවේ එක මව් කුසකින්...ඒ හන්ද අපි මැරෙන්න ඕනෙත් එක ළඟක...

ඒක තමයි මට තවම ඉෂ්ට කරගන්න බැරි වුන එකම හීනේ...

සුදු මැණිකේට අද මතක් කරන්න ඕනේ, අප්පච්චිගේ කොලෙස්ටරෝල් පෙති ටික දෙන්න කියල...

ඔව් එයා මගේ මල්ලි...

මං මේ ලෝකේ වැඩිපුරම ආදරේ කරන්නේ කාටද කියල ඇහුවොත් මට දෙන්න තියෙන්නේ හරිම සරල පිළිතුරක්...

මගේ මල්ලිට...

..............................................................................................................................................................






Thursday, October 20, 2016

මතක බණ ඉවරයි නිර්මලා...

සඳ එළියේ ගංගාවක් මත ගල් තලාවක
වාඩි වී හිඳින සුරංගනාවියක් 



























මතක බණ ඉවරයි නිර්මලා
අද රැයත් නුඹ හිතේ මුල්ලෙම
පහන් කරපන් ගුලි වෙලා
මුණ ගැසී අපි කතා නොකරපු
ඇස් වලින් වරු ගණන් විඳවපු
හැම කතාවම අද කියන්නම්
අහන් ඉඳපන් ලං වෙලා...

එදත් මං උන්නේ මග බලා
වළාකුළු මොර තියා හඬමින්
කියද්දිත් නපුරක් කියා
මත් බඹර තුඩු විස වැදී
මහ නුගේ ළඟ පෙති ලිහී නුඹ
තැලී පොඩිවී ගඟේ ගිය වග
නොදැනුනේ ඇයි නිර්මලා...

මගෙ මලයි නුඹ නිර්මලා
සිද්ධ පත්තිනි මෑණියන්ටත්
නොපෙනීම නුඹ පරවුනා
හැමදාම ඇස් වල ලියාගෙන
පරිස්සම් කල කවි අහන්නට
ආයෙ නාවත් මගෙ පිච්ච මල
පැහැය අඩු නැහැ නිර්මලා

ආදරෙයි මං නිර්මලා
පුංචි ඇස් දෙක නටවලා මට
කතා කරපන් ලං වෙලා
කවමදාවත් මෙලොව නොදැකපු
මගෙයි නුඹගෙයි පැටව් එක්කල
නුඹ ඉන්න තැන කූඩු වෙන්නට
එන්න හිතෙනවා නිර්මලා...
බලන් ඉඳපන් නිර්මලා...... 


WW (2014)


  

Monday, October 3, 2016

ඉඳුල් මල් දරාගෙන...ඇය මග බලාගෙන...

බස් නැවතුමක හිඳින තරුණියක් 




ඉර හිතේ ගින්දරෙන් මද්දහනෙ ඇවිලෙන 
විළිබියක් නැති සඳ එතූ සළුපිළි ලිහන 
අහසින් සෙනේ නැති ඒ කතරේ කොනක
ඇය ලතා මඩුල්ලකි පල ඇති කෙම් බිමක...

ඒ දුරු කතර මැද කෙම් බිම් සොයා යන 
අතරමං වූ දන පිපාසෙන් ඇවිදින
හෙම්බත් දනන් එන මල් මුවරද සිඹින 
සෙවනේ ගිමන් ලන තුරුලේම සැතපෙන...

විළිකුන් සුරත් පැහැ පල වලට ලොබ බඳින
පිණි කඳුළෙන් වැහුන ලපලු නම් නොදකින
ඇය මුවකින් නොබැන විසුල අතු පතරින
සිසිලෙන් සෙමෙර ලන එන දනා සනසන...

ඉඳහිටක ඉපැදෙන පැටි පැල නසාලන 
කම්පා වන සුසුම් සුළඟටද නෑසෙන 
කලාතුරකින් වහින වැස්සකට ඇය තෙමෙන 
අකල් වැහි නොරැදෙන...මතක විතරක් රැඳෙන...

කාලයක් දුටු හීන මුල් යට දිරා යන 
මහළු කොළ රොඩු වසා දූවිලි උලාගෙන 
ඉඳුල් මල් දරාගෙන ඇය මග බලාගෙන 
නොඉඳුල් පිං වතුන් යති ඇස් වසාගෙන....

WW

....................................................................................................................................................

ජිවිතේ අලුත් පිටුවක් පෙරලුව නිසා බ්ලොග් ලියන්නත්, බ්ලොග් කියවන්නත් වෙලාව හොයා ගන්න අමාරුයි මේ දවස් වල...පිටුව අලුත් කිව්වට පරණ පොතට, අළුතින් පිටු එක්කාසු කළා...අද තමයි පළමු දවස...ඒ කිව්වේ රැකියාව අලුත් කළා...කලින්ට වඩා ටිකක් විතර වගකීම් වැඩියි...ඒ වුනත් මැලේරියාවට එන්නතක් හොයන සිහිනයට ලඟයි...

අලුත් කතන්දරයක් ලියනකල්, පැරණි පද පෙළක් හොයල බ්ලොග් එක පිරෙව්වා...

Sunday, September 25, 2016

ඉතින් මගේ ආදරණීය "සු"...


 රූස්ස ගසක් පාමුල කල්පනා කරමින් වාඩිගෙන සිටින යුවතියක් (සේයාරුව අන්තර්ජාලයෙනි)


ආදරණීය  "සු"

"මං මැරෙන්න කලින් මං ගැනත් ලියන්න"...

"සු" එදා එහෙමයි අපේ සංවාදේ පටන් ගත්තේ...

"මොකටද මැරෙන්නේ...ඒ පාර මක් වුනාටද"

මං යැව්වේ කෙටි පණිවිඩයක්...

"හේතුවක් දන්නේ නැහැ...ජීවිතේ නතර වෙලා...ඉස්සරහට කරන දෙයක් හිතා ගන්න බැහැ"

ඇයි හත් දෙය්යනේ ඊයේ පෙරේදා අළුත් ගෙදරකට ගොඩ වැදුනේ...ඒකෙ සිවිලිමේ වත් දෝෂයක්ද...මේ ගෑණි මේ මරු කියවන්නේ...මට හිතුනේ එහෙම...

"තමන්ට මනුස්සයෙක් විදියට ඇති නැති දේවල් කොලේක ලියල බලන්න...එතකොට දැනේවි "සු" කොයි තරම් වාසනාවන්තද කියල"

මං උන්නේ මහපාරේ...ඒ වෙලාවේ හැටියට මං උත්සාහ කලේ කෙටියෙන් ඇයගේ හිත හදන්න...

"ඕව හොඳයි කතන්දර පොත් වලට"

"සු" ඒ කතාවට නම් ඇත්තටම මට කේන්තියක් ආවා හිතට...

"නැහැ මේ මගේ අත්දැකීමෙන් කියන්නේ"

මං එහෙම ලිව්වේ හිතට ආව කේන්තිය පාලනය කරගෙන...

"ඔයා දන්නේ නැහැ දරුවෙක් ඉන්නකොට ජීවිතේ වෙනස්"

ඔව් මං අම්මෙක් නෙවේනේ "සු"...ඒක ඇත්ත...ඒත් මට හිතන්න හදවතක් තියනවා...අහන්න දකින්න ඇස් කන් තියනවා...කරුණු කාරණා විශ්ලේෂණය කරලා බලන්න බුද්ධියක් තියනවා...

මං එදා එහෙම කිව්වේ නැත්තේ, මට වුවමනා නොවුන නිසා ඒ කථාව දිග්ගස්සන්න...

ඒත් ඔයාට මතක ඇති මං දුන්න උත්තරේ...

"නැහැ එහෙම වෙන්නේ නැහැ...අර ෂෙලී ඉන්නේ දරු දෙන්නෙක් එක්ක ජීවිතේ ගැට ගහගෙන"

ඒ කියපු දේ ගැඹුරක්, ඔයාට එවෙලේ දැනුනා කියල මං හිතන්නේ නැහැ...

"දරුවෙක් ඉන්නකොට ජීවිතේ සංකීර්ණයි...උත්තර හොයන්න අමාරුයි..එයාගේ ජීවිතේට බලපෑමක් නොවෙන්න තීරණ ගන්න ඕනේ...එතනම අම්මගේ ජීවිතේ අවුල්..."

ඒ උත්තරේ තියෙන්නේ කිසිම ආත්ම ශක්තියක් නැති ගෑණියෙක්ගේ හිතිවිල්ලක් "සු"...මොකද මං ජීවිතේ දැකපු එකම අම්ම ඔයා නෙවේ දරුවෙක් ඉන්න...

ඒත් මං එහෙම කිව්වේ නැහැ...

"ඔය හැමදේම තීරණය වෙන්නේ අපි හිතන විදිය අනුව"

මං කිව්වේ එහෙම...

මේ සේරෝම කෙටි පණිවුඩ...ඒ නිසා ඊට වඩා පැහැදිලි කිරීමක් කරන්න වුනේ නැහැ මට...

"ඔයාට නොතේරෙන ගොඩක් දේවල් තියනව සමහර පවුල් ඇතුලේ"

ඒ තමයි එදා ඔයාගෙන් ආව අවසාන කෙටි පණිවුඩේ...

"අවුල් තියෙන්නේ පවුල් වල නෙවේ "සු" මේ අපේම හිත් ඇතුලේ"

මට කියන්න ඕනේ වුනේ එහෙම...ඒත් ඔය පණිවුඩ හුවමාරුව අස්සේ මං ගෙදර එද්දී රෑ වෙලා...ඒ සංවාදය මගෙන් පිළිතුරක් නැතුව අවසන් වුනේ එහෙමයි...

ඒත් "සු" මං බොහොම ගැඹුරින් හිතුවා ඔයා කියපු දේවල්...

මං ඔයාට වඩා අවුරුදු හයක් විතර වැඩියෙන් මේ ලෝකේ දැකල තියනවා...

මේ ජීවිතේදී ඇහැට නොදැකපු උදවිය පවා එයාලගේ ජීවිත ගැන මට පුද්ගලික විස්තර කියල තියනවා...ඔයත් ඇතුළුව...

ඒ හන්ද මට නොතේරන අවුල් ගැන, ඔයාට තීරණය කරන්න අයිතියක් නැහැ...

ඔයා කිව්වේ මට ඔයාගේ ජීවිතේ ගැන ලියන්න කියල...ඊට කලින් මං දන්නා ගැහැණු කිහිප දෙනෙකුගේ ජීවිත ගැන බොහොම කෙටියෙන් මෙතන ලියනවා...අතිශයෝක්තියක් නැතුවම...

මං මගේ හිත ඇතුලේ වන්දනා කරන ගැහැණිය මගේ අම්මා...

අම්මා බැංකු නිලධාරිනියක් වෙන්න හැකියාව තියෙද්දී එය ඉවත හල ගැහැණියක්...ඒ ඇයගේ දරුවන් වෙනුවෙන්...

අද වෙද්දී ඒ කැප කිරීමේ ප්‍රථිපල ඇයට ලැබිලා තිබෙන වග ඔයා හොඳින්ම දන්නවා...

මගේ අප්පච්චී තමයි සම්පුර්ණයෙන්ම ගෙදර මුදල් පාලනය කලේ...අම්මාගේ අතේ රුපියලක්වත් තිබුනේ නැහැ ගෙදරින් පිටත යන හැම වතාවකම...ඒ වෙලාවට ඇයට අප්පච්චිගේ සරණ පතන්නට වුනා...ඒත් අම්මා, අප්පච්චිගේ ගතිගුණ තේරුම් ගත් ගැහැණියක්...ඇය ඒ අනුව ජීවිතේ හැඩ ගසාගත් ගැහැණියක්... 

ඇයගේ මුහුණේ තිබෙන්නේ කිසිදාක වෙනස් නොවෙන සුන්දරම හිනාවක්...එය අදටත් කිසිම වෙනසක් නැහැ...

අම්මාගේ නැන්දම්මා හෙවත් මගේ ආච්චී ඇයට කල කෙණෙහිලිකම් බොහොමයි...ඒ ඔයාට වගේ මුදූ හතකින් එහා ඉඳන් නෙවෙයි..අපේම ගේ ඇතුලේ ඉඳන්...

අපේ අම්මාගේ ඉවසීම සහ සමාව දීම බොහොම ඉහලයි...ඒ හන්දම මටයි මල්ලිටයි තවත් ගැහැණියකට කුඩම්මා කීමේ අවාසනාව උරුම වුනේ නැහැ...

ඒ වගේම "සු" ඒ කාලේ මගේ අම්මාට වයස විසිහතරකට වඩා වැඩි නැහැ...බොහොම ලාබල, ජීවිතේ ගැන අත්දැකීම් නොතිබුන කෙනෙක්...

"සු" ඔයා ඉන්නේ බොහොම ඉදිරියෙන්...ඔයා බොහොම පරිණත ගැහැණියක්...

අප්පච්චි අසනීප වුනා...මිය ගියා..ඒත් මගේ අම්මා බොහොම උපේක්ෂාවෙන් හැමදේම විඳගත්තා...

අද වෙනකල් අම්මා කණගාටුවෙන් ඉන්නවා මං දැකලා නැහැ...

මං මගේ අම්මා ගැන මෙහෙම කියද්දී, මං දන්නවා ඔයාටත් තියනවා මේ වගේම කථාවක්...

ඒ අම්මාත්, මගේ අම්මා වගේමයි...ඇය තමන්ගේ ස්වාමියාගේ මෘත දේහයවත් දකින්නට නොලැබුන කෙනෙක්...ඔයයි, අම්මයි, මල්ලියි...අපේ අම්මයි, මමයි, මල්ලියි...ඔතැන තියෙන්නේ පවුල් දෙකක්, එකම කථාවක්...අපි හැමෝම ජීවිතේ එක්ක හැප්පුන මිනිස්සු...

හැබැයි ඔයා පටලවා ගත්තා එක තැනකදී...ඒ බොහොම ලාබාල වයසකදී තමන්ගේ සහකරුවා තෝරාගැනීම...නමුත් වරද එතැන නෙවේ...තමන්ගේ අනෙක් අරමුණ අමතක කරපු එක...

ඔයාගේ තාත්තගේ හීන තඹ දොයිතුවකට මායිම් නොකරපු එක...එයාට වෛද්‍යවරයෙක් වෙන්න බැරි උනේ දුප්පත්කමට...එයා ඒ හන්ද සල්ලි හොයන්න රටිනුත් පිට වුනා...ඒ ඔයාට එතැනට යන්න...

ඒත් ඔයාට ඕනේ වුනේ බිරිඳක් වෙන්න...අම්මෙක් වෙන්න...දැන් ඒ ඔයාම කියනවා, අම්මෙක් වුනාම හීන ඉවරයි කියල...

දැන් මං අම්මෙක් නෙවේනේ...මං විද්‍යාඥවරියක්...එතකොට ඔයා අම්මෙක් නොවුන නම්...මං වගේ මැලේරියාවට එන්නතක් හොය හොයා ලෝකේ පුරා ගියා නම්...දවසේ පැය පහළොවකට වඩා විද්‍යාගාරයකට වෙලා මීයෝ මනුස්සයෝ කරන්න වෙහෙසුනා නම්, ඔයා  සතුටින් ඉඳීවිද... 


එතකොට ෂෙලී...එයා දරු දෙන්නෙකුගේ අම්මෙක් වුන විද්‍යාඥවරියක්...එයාගේ මහත්තයා දේවන්, දැන් සහකාර මහාචාර්ය වරයෙක්...

මේ ලඟදි දවසක දේවන්ට ලැබුනා උසස් වීමක්...ඔහු දැන් තමන්ගේම විද්‍යාගාරයක් පාලනය කරන්නෙක්...තමන්ගේ පරීක්ෂණ වලට මුදල් ප්‍රතිපාදන ලැබීම තරුණ විද්‍යාඥයෙකුගේ විශාල ජයග්‍රහණයක්...ඒවාට යෝජනාවලි සකස් කරන එක පණ යන වැඩක්...බොහොම තරඟකාරීයි...දේවන් ඒ වැඩ කටයුතු වලට වෙන් කලේ තමන්ගේ පුද්ගලික කාලය...ඒ අතරේ ෂෙලී දරුවන්ට කාලය වෙන් කලේ, තමන්ගේ සංකීර්ණ රැකියාවත් කරන අතරතුර...

ඇනා, ෂෙලීගේ ලොකු දෝණි, හරිම දක්ෂ දරුවෙක්...තවම පළවෙනි පන්තියේ වුනාට, ඇයට පුළුවන් තුනේ පන්තියේ වැඩ කරන්න...

ඒ ඇයි කියල ඔයා දන්නවද...

ෂෙලී ඇනාගෙ පාසැල් වැඩ සොයා බලනවා, හවසට ගෙදර ඇවිත්...බොහොම වෙහෙසයි...ඔයා දෝණිට උදව් කරනවා වගේම...

ඒත් අම්මෙක්...

දරුවන්ට ස්වාමියාට කෑම, බීම දෙන්න ඕනේ...රෙදි හෝදන්න, ගෙවල් දොරවල් සුද්ධ පවිත්‍ර කරන්න ඕනේ...

ඒ මදිවට එහා ගෙදර දෙමාපියෝ අත ඇරපු දරු පැටියා..ටාලියාත් හැමදාම හවහට එහේ...

ඒ විතරක්ද, කොයි තරම් වැඩ තිබ්බත් ගිම්හාන කාලෙට, දේවන්ගේ ක්‍රිකට් ගැහිල්ල...

ගෙදර සැමියයි, බිරිඳයි අතර, දරුවන්ගේ වගකීම්, ගෙදර දොර වගකීම් බෙදෙන්නේ සමමිතිකව නෙවේ...එහෙම වෙනවා නම් වෙන්නේ කලාතුරකින්...

විවාහයක් කියන්නේ වෙනස් අදහස්, රුචි අරුචි කම් තියන දෙන්නෙක් ඒවා සමපාත කරගෙන, පෙරලෙන්න නොදී පැදගෙන යන බෝට්ටුවක් වගේ...

"සු" ඔයාට විතරක් නෙවෙයි...අනෙක් ගැහැණුන්ටත් සමහර වෙලාවට සැමියාගෙන් වුවමනා සහයෝගයක් ලැබෙන්නේ නැහැ...

ඒ වගේම තමයි සමහර බිරින්දෑවරුත්, තමන්ගේ සැමියාට අවශ්‍ය සහයෝගය දෙන්නේ නැහැ...එහෙම තමයි වෙනස් පුද්ගලයින් දෙදෙනෙක් එක්ව ජීවිතය ගත කරද්දී...

ඔයා හිතන්නේ ෂෙලී, දේවන් නිරන්තර ප්‍රේමයෙන් බැඳිලා කියලද...

අපොයි නැහැ...

සමහර දාට දෙන්න එක්ක රණ්ඩු වෙනවා, පිඟන් හෝදන්න, රෙදි හෝදන්න, දරුවෝ බලාගන්න බැරිව...ඒ බත ඉදෙනකල් විතරයි...

ෂෙලී තමන්ගේ රැකියාවේ අරමුණු ටිකක් පසුවට තියලා, පහුගිය අවුරුදු කීපයේම දේවන්ට ඉඩ දුන්නා...මොකද දෙන්න එක්ක රැකියාවේ ඉහලට යන්න ගියොත්, දරුවන්ට වෙන දේ දන්නා නිසා...

ඔයා කරන්නෙත් ඒකමයි...හැබැයි ඔයා අන්තවාදීයි...

ඇනා හවස පාසැලෙන් පස්සේ ගෙදර නෙවෙයි එන්නේ...පාසලේම තියන දිවා සුරැකුමට තමයි යන්නේ...ෂෙලී තමන්ගේ රැකියාව වෙනස් කලෙත් නැහැ...දරුවන්ව මග හැරියේත් නැහැ...

ඒත් ඔයා රැකියාව වෙනස් කලා...දරුවාව දිවා සුරැකුමේ තියන්න බැහැ කිව්වා...දරුවා එක්කම ඉන්න ඕනේ කිව්වා...

ඒ සේරෝම ඔයාගේ තීරණ...ඉතින් ඇයි මේ දුක් වෙන්නේ...

පරිත්‍යාගයක් කලායින් පස්සේ පසුතැවෙනවා නම් එතැන පරිත්‍යාගයක් නැහැ...

ඔයාටත් පුළුවන් දරුවව දිවා සුරැකුමකට ඇතුල් කරලා, ඔයාගේ උසස් අධ්‍යාපන කටයුතු කරන්න...එහෙමත් නැතිනම් උසස් රැකියාවකට යන්න...

දරුවා කොහේ කොතැන උන්නත් දෙමාපියෝ බුද්ධිමත් නම්, ඒ දරුවා නරක මාර්ගයේ යන්නේ නැහැ...

අනිත් අතට ඇස් මානයෙන් පිටතට නොයවා හැදෙන දරුවා, අතිශය යහපත් දරුවෙක් වෙනවා කියන්න වගකීම් සහතිකයකුත් අපට නැහැ...

"මං මගේ දරුවටත් හොඳට උගන්නගෙන, මගේ හීන වලට යනවා...මට කාගේවත් උදව් ඕනේ නැහැ"

"සු" මගෙත් එක්ක එහෙම කිව්වේ මාරයාටත් හිනා වෙච්ච කෙල්ලෙක්...එයාගේ හිතේ හය්යට මාරයත් පැරදුනා...

අපි දෙන්නගේ ඒ සංවාදේ, අවසන් වාක්‍යක් විදියට ඒක ඇහෙද්දී, මට ඒ කෙල්ල ගැන ලොකු ආඩම්බරයක් දැනුනා...

එයාගේ මහත්තයත්, ඔයාගේ එක්කෙනා වගේම තමයි...තමන්ගේ රැකියාව කරගෙන, යාළු මිත්‍රයෝ එක්ක බොහොම විනෝදෙන් ඉන්න කෙනෙක්...

මේ කෙල්ලගේ හීන ගැන, එයාගේ මහත්තයට ඒ හැටි ලොකු කැක්කුමක් නැහැ...

ඒ වුනාට "සු" එයා ඔයා වගේ මැරෙන්න ඕනේ කියල නම් හීනෙන්වත් කියන්නේ නැහැ...

ඒ වචන ඇතුලේ තියන ශක්තිය, මේ ලෝකේ ඉන්න බලගතුම යන්ත්‍රය ගෙනාවත්, ඩෝසර් කරලා දාන්න බැරි වෙයි...ඒ තරම් හය්යයි...මාරයාව බිය වද්දන්න පුළුවන් හය්යක් තියන කෙල්ලෙක්ගෙ හීන බිඳින්න මේ ලෝකේ වෙන කාටවත් බැහැ...

"සු" ඔයා වෙලාවකට තමන් ගැනම අනුකම්පාවෙන් කතා කරන්නේ...එහෙම කරන්නේ කොන්ද පණ නැති දුර්වල මිනිස්සු...

නැති දේවල් ගැන දුක් වෙනවා මදිවට ජීවිතේ විහින් අපායක් කරගන්නවා...සමහර වෙලාවට පිහිට වෙන්න එන තුන්වෙනි පාර්ශවයන් හන්ද අමාරුවෙත් වැටෙනවා...ඒ වගේම අවසානයේ මානසික රෝගීන් වෙනවා...

ආත්ම ශක්තියක් තියන තමන්ගේ අරමුණු වලට යන මිනිස්සු කරන්නේ ඒක නෙවෙයි...තමන් ළඟ තියන ශක්තිය, තමන්ගේ හැකියාවන් මොනවද කියල ස්වයං විශ්ලේෂණයක් කරනවා...එහෙම කරලා හීන් සීරුවේ එයාල තමන්ගේ අරමුණු හොයාගෙන යනවා...

එහෙම හැකියාවක් තියන, කිසිම දාක පසු නොබහින එඩිතර ගැහැණියක් ඔයා ඇතුලෙත් ඉන්නවා "සු"...

එයාට හුස්ම දෙන්න...තමන්ට අනුකම්පා කරන දුර්වල මනුස්සයාගේ ඔක්සිජන් සැපයුම කපා හරින්න...

"සු" ඔයා දන්නවද, මට ඉන්නවා එයාගේ නමටම හරියන වේගයකින් ජීවිතේ සියල්ලම සමබර කරගෙන ජීවත් වෙන තවත් යෙහෙළියක්...

"මචං මට ඔය පීඑච්ඩි හරියන්නේ නැහැ...උඹ ඒක කරපන්...මට ටීචර් කෙනෙක් වුනාම ඇති...ඉන් පස්සේ කසාදයක් බැඳලා මිනිහයි දරුවොයි එක්ක සතුටින් ඉන්න පුළුවන් නේ බං..."

මෙහෙම කිව්වේ එයා...ඔයා වගේම ආදරේට මචං කියල කතා බහ කරගන්න අනික් කෙල්ල...

අපි එදා උන්නේ ඕයූ එකේ කැන්ටිම කිට්ටුව බෙන්ච් එකක...කාලේ මරණ ඉන්ජිනිරියන් කාන්ඩේ නුරුස්සන නිසා, මං එතනින් එහාට තියන බෙන්ච් එකක වාඩි වුනා නම් ඒ කලාතුරකින්...

ඒ 2002 අවුරුද්ද...නැචුරල් සයන්ස් ෆැකල්ටිය...ඒ කිව්වේ විවෘත විශ්ව විද්‍යාලයේ ස්වභාවික විද්‍යා පීටය...පළමු පන්තියේ සාමාර්ථ සහිත උපාධිධාරීන් හය දෙනයි...අපි දෙන්නත් ඒකට ඇතුලත්...ඒ ඔස්සේ තමයි මං කලින් සඳහන් කරපු සංවාදේ මතු වුනේ...

කිව්වත් වගේම උපාධිය අරන් මහ කාලයක් යන්න කලින් එයා විවාහ වුනා...

මගේ යෙහෙළිය බොහොම අධිවේගී, දක්ෂ මොළයක් තියන කෙනෙක්...

ඒත් ඔයා වගේ නෙවේ...

එයා තමන්ට වුවමනා දේවල් කලින්ම පැහැදිලිව තීරණය කළා...එයාටත් ඕනේ හැටියේ තිබුනා ඉහලම උපාධිය දක්වා යන්න...

එහෙම කළා නම් එයා තමන්ගේ වපසරිය තුල හිණිපෙත්ත කරා යන බවට කිසිම සැකයක් නැහැ...

"සු"...ඒත් එයා තෝරා ගත්තේ ගුරු වෘත්තීය...බොහොම උත්තම රැකියාවක්...අන්තර්ජාතික පාසැලක...ජීවිතේ සමබර කරගන්න පහසුයි...

හොඳම දේ මොකක්ද දන්නවද, එයා ක්‍රිස්තියානි ආගම අදහන්නියක්...ඒකෙන් බෙදා හරින්නේ කරුණාව, සතුට...එයා බුද්ධ දේශනාවේ එන අත් හැරීමක් ගැන ගැඹුරෙන් අහල, කියවල තිබුනේ නැහැ...

ඒත් එයා අත් හැරියා...තමන්ගේ හීන සරල කරගත්තා...ලද දෙයින් සතුටු වුනා...

උදේ හවස බුදු බණ අහන ඔයාට තවම ඒක බැරි වුනා "සු"...

ඒත් මගේ යෙහෙළිය, තමන්ගේ වෘත්තියට අදාළ පශ්චාත් උපාධිය කළා...තමන්ගේ සැමියයි දරුවොයි අරන් විදේශගත වුනා...කොලු පැටව් දෙන්නයි...

"මුන් දෙන්න එක්ක ලේසි නෑ මචං ජීවිතේ...ඒ හන්ද මං පාර්ට් ටයිම් විද්‍යාගාරයක වැඩ කරනවා...කොල්ලෝ දෙන්නගේ වැඩ ගැන බලන්නත් ඕනෙනේ"

මීට කාලෙකට කලින් බුකි සංවාදෙකදී එයා එහෙම කිව්වා...

"මං දැන් මෙහෙ ක්ලාස් කරනවා මචං"

ඊයේ පෙරේදා දවසක එයා එහෙම කියද්දී මට පපුව පිරෙන්න තරම් සතුටක් දැනුනා...

"සු" මිනිස්සු තමන්ට ලැබෙන සීමිත සම්පත් වලින් උපරිම වාසියක් ගන්නේ එහෙමයි...

"ලැබ් එකේ වැඩ කරලා, ක්ලාස් කරන ගමන්, කොල්ලෝ දෙන්නගේ වැඩත් කරන කොට මහන්සියි තමයි මචං...ඒත් මේක තමයි ජීවිතේ...මේ කොල්ලව ඉස්කෝලෙන් ගන්න යන ගමන්...මං එහෙනම් තියන්නම් මචං..."

එහෙම කිව්වේ පීඑච්ඩි එක පැත්තකින් තියලා ජීවිතේ දිනාගෙන යන අම්මෙක්...

විසාකාවෙන් මට මුණ ගැහුන අතිශයින්ම ආදරණිය මගේ යෙහෙළිය ගැන මට ලොකු ආඩම්බරයක් දැනුනා "සු"...

ලෝකේ කොතැන උන්නත් එයා ජීවිතේ බොහොම සුන්දර කරගන්න බව විතරක් මං හොඳටම දන්නවා...මොකද එයා කිසිම දවසක දුක කියන දේ ගැන දුක් නොවෙන ගැහැණියක්...

ඔයාට ඉඳහිටක වැරදෙන්නේ එතැනයි "සු"...මං ඒකයි එදා කිව්වේ ඔය හැමදේම තීරණය වෙන්නේ අපි හිතන විදිය අනුව කියලා...

දුක හිමකිරමක් කියල හිතාගෙන රස විඳිනවද, එහෙම නැත්නම් තිත්ත කසාය වඩියක් වගේ ගුඩුස් ගාල ගිලිනවද කියල තීරණය කරන්නේ අපේ හිත...



දැන්  "සු" ට ලැබුනානේ තමන්ගේම කියල නිවහනක්...හිතේ හැටියටම...ඒ වුනත් දැන් එකේ තිබුන නැවුම් ගතිය අවසානයි...දැන් ඔයාට ආයිමත් ජීවත් වෙන්න නිමිත්තක් නෑ නේද...

මිනිස්සුන්ගේ හැටි එහෙම තමයි...

"සු" අපි හැමෝම ජීවිතේ තදින් අල්ලාගෙන, බදාගෙන ඉන්නේ...එක දෙයක් ලැබෙනකොට, අපේ හිතට අල්ලා ගන්නවා, නැති දේවල් කෝටියක්...

ඒකයි මං කිව්වේ තමන්ට ඇති නැති දේවල් ගලපලා බලන්න කියල...

හෙට අනිද්දා එන්නේ ශීත කාලය...මේ මේරිලන්තේ හෝම්ලස් මිනිස්සු කොයි තරම් ඉන්නවද...

එයාලට තියන ප්‍රශ්න එකක්වත් ඔයාට තියනවද "සු"...

ඔයා උණුසුම් ලොම් කබායක් ගනීවි...

ඒ මිනිස්සු හීතලෙන්ම උණුහුම හොයාවි...

උපන් රටෙන් පිටවෙලා ආපු ඔයාට, ලෝක බලවතාගේ ඉඩමක අයිතිකාරයෙක් වෙන්න ලැබුන එකම මදිද "සු"...

ඔයා කියයි ඒවායේ ණය ගෙවන්නත් ඕනේ නේද කියල...එහෙම තමයි "සු"...දෙයක් ලබා ගන්න සැලසුමක් තියෙන්න ඕනේ...වෙහෙසෙන්න ඕනේ...

ඔය අලුත් නිවහන ඇතුලේ පවුලකුත් තියනවා නේද...ලස්සන කෙලි පොඩ්ඩක්...නිරෝගී සැමියෙක්...වේල් තුනටම කැමති දෙයක් කන්න සල්ලි...ඇඳුම් පැළඳුම්...යාන වාහන...

දැන් මොනවද නැත්තේ...

මොනවා තිබුනත් හිතේ සතුටක් නැහැ...කාගේද වැරැද්ද "සු"....

වරද තියෙන්නේ ඔයාගෙම හිතේ "සු"...

මේ ලියුම ඔයාගේ අම්මට පෙන්නන්න...මං කියන්නෙත් එයා කියන කතාවම නේද...

සර්වසම්පුර්ණ ගැහැණු මිනිස්සු මේ ලෝකේ නෑ "සු"...

සුජීවගේ කතා වල වගේ හැම මිනිහම, ගෑණි එනකල් කන්න බලන් ඉන්නෙත් නැහැ...

තේ එකෙන් ටිකක් බීල, ගෑණිගේ පංගුව ඉතිරි කරන්නෙත් නෑ...

උදේ වැඩට යන්න කලින් නළලට හාදුවක් දෙන්නෙත් නෑ...

ගෑණිගේ රැකියාවේ ඉහලට යන්න කියල, තමන් උයා පිහාගෙන දරුවෝ බලාගෙන ඉන්නෙත් නෑ...

හැබැයි මේ හැමදේම කරන ගැහැණු සහ මිනිස්සු දෙගොල්ලොම නැත්තෙත් නෑ...

ඔය ඔක්කොම කරන්න දෙන්න එක තැනක ඇත්තෙත් නැහැ...එක්කෝ සැමියා රැකියාවට වෙන් වෙලා ගිහින්...එහෙම නැත්නම් බිරිඳ...දෙන්නා මුණ ගැහෙන්නේ සතියකට, මාසෙකට, අවුරුදු ගණනකට වතාවක් වෙන්නත් පුළුවන්...ඒ මිනිස්සු කොයි තරම් දුකක් හිත් වල දරාගෙන ඇතිද "සු"...

තමන්ගේ දරුපවුල වෙනුවෙන් හැමෝම පරිත්‍යාග කරලා තියෙන්නේ තමන්ගේම සතුට...

ඔයා දන්නවද ඔය සේරෝම දේවල් මතක් වෙන්න ගන්නේ, හිතන්න වෙන කිසිම දෙයක් නැති වුනාම...තමන්ගේ මූලික අවශ්‍යතා සියල්ලම සම්පුර්ණ වුනායින් පස්සේ තමයි මිනිස්සුන්ට ඔහොම හිතෙන්නේ...

අපි හිතමු ඔයාගේ මහත්තයට දරුණු අසනීපයක් හැදුන කියල...ඔයාට කාලයක් තියේවිද තමන් ගැන හිත හිත දුක් වෙන්න...

නෑ...

ඔයාට වෙනවා දරුවයි, මහත්තයයි දෙන්නවත් බලාගෙන... රැකියාවත් කරගෙන...බෙහෙත් හේත් වියදමුත් හොයාගෙන...දරුවාගේ අධ්‍යාපන කටයුතු වලටත් වෙලාව හොයාගෙන...අරන් තියන ණය සේරෝමත් ගෙවාගෙන...උයන, පිහන, රෙදි සෝදන, ගෙදර දොර වැඩ කටයතු සේරෝමත් කරගෙන...ජීවිතේ එක්ක සටන් කරන්න...

මගේ අම්මා එහෙම කරපු ගැහැණියක්...

ඒ වුනාට අද වෙනකල් ඇය ජීවිතේට දෙස් තියලා නැහැ...

"සු" ඔයා කොයි තරම් වාසනාවන්තයිද කියල, ඔයාවත් දන්නවා ඇති කියල මං හිතන්නේ නෑ...

මේ ගිය අවුරුද්දේ මං ලංකාවට ගිය වතාවේ අහපු කතාවක්...

"ඕ එයා ඔයාගේ යෙහෙළියක්ද...එයාට කරදර ගොඩක් වුනානේ...මාස්ටර් උපාධිය සම්පුර්ණ කරන්න අවුරුදු පහක් ගත වුනා...අවසානයේ මට ඉල්ලීමක් කරන්න විශ්ව විද්‍යාලයෙන්...කල් ගත වීමට කරුණු දක්වලා"

මෙහෙම කිව්වේ මගේ මහාචාර්යවරිය...ඒ වගේම ඒ ආයතනයේ අධ්‍යක්ෂකවරිය...

"මාව අසනීප වුනා...පුතා හන්ද ගොඩක් වැඩ එක දිගට කරන්න බැරි වුනා...අන්තිමට මායි, පුතයි එකට පාඩම් කලේ"

එහෙම කිව්වේ ඒ සිදුවීමට මුහුණ දුන්න මගේ යෙහෙළිය...අම්මෙක් වෙලා දරුවන් වෙනුවෙන් තමන්ගේ අරමුණු වල වේගය අඩපණ කල මගේ යෙහෙළිය...එහෙත් ඇයට තිබුනේ කණගාටුවක් නෙවෙයි...

සියල්ල සාර්ථකව, සමබරව ඉටු කරගන්න යහපත් අරමුණක්...

තව කතා නම් ඕනෑ තරම් තියනවා "සු"...

තමන්ගේ දරු පැටවුන්ගේ අනාගතය වෙනුවෙන්, වෛද්‍ය වෘත්තීය අත් හැරපු අම්මලත් මේ ලෝකේ ඉන්නවා "සු"...

ඒ වගේම රැකියාව ඉහලින්ම සාර්ථක කරගෙන, සියලු සම්පත් සහිතව අම්මා කෙනෙක් නොවීමේ දුක් වාවා ගැනීම...ඒ දුකත් මං අහල තියනව "සු"...

කොහොම කලත් බුද්ධ දේශනාවට අනුව අපේ පංචස්කන්ධයෙන් විදින හැමදේම දුකක්...

මට නොතේරෙන අවුල් කියල ඔයා කිව්වට මං මේ විඳින්නෙත් දුකක්...

ඉතින් "සු"....... 

අම්මෙක් වුනත් දුකක්...අම්මෙක් නොවුනත් දුකක්...

අම්මෙක් නොවුනාට මමත් දරු පවුලකටම අම්මෙක් "සු"..................

ඉතින් මගේ ආදරණීය "සු"...

ජීවිතේ හැම තත්පරයක්ම වෙනස් වෙනවා...ඒ හින්ද ඒ තත්පර වලට වද නොදී ඒවා විඳින්න...

මං නවතින්නම්...

තෙරුවන් සරණයි...

ප.ලි.

හිත රිදුනට කරන්න දෙයක් නෑ...ඇත්ත කොහොමත් තිත්තයි "සු"...

ජීවිතයක් තිබුන පලියට, ඒක ජීවිත කථාවක් වෙන්නේ නැහැ "සු"...ඒකත් හොඳට මතක තියාගන්න...

ඔයා ඒක කථාවක් කරන්න...

මං එදාට ජීවත් වෙලා හිටියොත්, පොරොන්දු වෙනවා, මං ඒ කතාව ලියන්නම්... 



..........................................................................................................................................

Saturday, September 17, 2016

සිත ඔබ පාමුලින් තබා I'm gonna walk away...

විසිරුණ රෝස මල් පෙති සහිත තෙතබරිත මාවතක පිටුපා යන තරුණියකගේ
බඳින් පහල කොටස පමණක් පෙනෙන සේයාරුවක් (අන්තර්ජාලයෙනි) 


විශේෂිත වූ වෙහෙසකින් තොරව බ්ලොගයේ පල කරන්නට යමක් කල්පනා කරමින් හිඳිද්දී මහාචාර්ය චන්දිම ගෝමස් මහත්තයාගේ මුහුණු පොතේ තිබුනා අපූරු නිමිත්තක්...



ඒ එක්තරා ඉල්ලීමක්...දීපිකා ප්‍රියදර්ශනී පීරිස් මහත්මිය ගායනා කරන "සිත ඔබ පාමුල ගීතය" විදේශිකයෙකුට තේරුම් ගත හැකි වන පරිදි ඉංග්‍රීසි භාෂාවට පෙරලා දෙන්නයි කියා..

මං මට හිතෙන, අහන, දකින දේ මේ බ්ලොග් අඩවියේ පෙළගැස්වූවාට, ඒ සටහන් හෝ නිර්මාණාත්මක කථා ලියන්නේ බොහොම කම්මැලි කමින්..මේ ලියන බොහොමයක් දේ ලියවෙන්නේ පැයක්, දෙකක් ඇතුලත...කිසිම වෙහෙසකින් තොරව...

ඒ වුනත් පද පෙළක් ලියද්දී මං ඒක ලියන්නේ බොහොම පෙරේත කමෙන්...මහා රෑ එකට දෙකටත් ලියන්න ඕනේ කියල හිතුනම කවි, නිසඳැස් කුරුටු ගානවා, නිදිමත බේරෙද්දී...

අදත් එහෙම දවසක්...සටහනක් ලියන්නට හිතුනත් ලියන්නට කම්මැලියි..කවියක් කුරුටු ගාන්න ඕනේ කමක් තිබුනට හිත හොලවන නිමිත්තක් කල්පනාවට එන්නේ නැහැ...එහෙම වුනාම ඒ ලියමනේ කිසිම රහක් නැති වග මං අත්දැකීමෙන් දන්නවා...

එහෙම ඉද්දි ගෝමස්  මහත්තයාගේ ඉල්ලීම හිතට අරන් ආවේ බොහොම ප්‍රබෝධයක්...

ඒ හන්දම බොහොම කැමැත්තෙන් "සිත ඔබ පාමුල" ගීතයේ අදහස ඉංග්‍රීසියට පෙරළුවා...කොයි තරම් සාධාරණයක් වුනාද කියන දේ තීරණය කරනෙක ඔබට බාරයි...

මං ඉංග්‍රීසි භාෂාවෙන් පද ගලපලා තියෙන්නේ බොහොම අඩුවෙන්...ඒ වුනත් සිංහල භාෂාවට වැඩියෙන් හිතේ තියෙන හැඟීම් අමුවෙන් කියන්න පුළුවන් කියල මට හිතෙනවා වෙලාවකට...එහෙම හිතෙන්න ගත්තේ විදේශයක ජීවත් වෙමින්, වැඩියෙන් ඉංග්‍රීසි ගීත වල වචන වලට හිත යොමු කරද්දී...මහා සාහිත්‍ය යෙදුම් නැති වුනත් ඒ ගීතවල අදහස වෙලාවකට මගේ හදවත සසල කරනවා...

බොහොම ස්තුතියි රවී ගේය පද රචකයා ගැන මතක් කර දුන්නාට..."සිත ඔබ පාමුල" ගේය පද ලියූ කුලරත්න ආරියවංශ මහත්මයාගෙන් සමාව ඉල්ලා සිටිනවා ඔහුගේ හිතේ තිබු මූලික අදහසට මගේ පරිවර්තනයෙන් හානියක් වෙලා නම්...

ගෝමස් මහත්තයාට බොහොම ස්තුතියි, මට වින්දනය කරන්නට නිමිත්තක් ලබා දුන්නාට...

........................................................

සිත ඔබ පා මුල රඳවා 
බිඳි සෙනෙහස ගිනි උහුලා
අහිමි විජිතයෙන් සමුගෙන යන්නම් 
ඔබට සෝ-තැවුල් නොම වේවා

අසුරු සැනක් වු රුසිරු අතීතය
සිහිනෙන් ගෑ මුදු සුවඳක් සේ 
සදා රැඳේවා ඔබේ ලොවේ

ඔබට පිදුම් වූ සිතක විරාගය 
කැටපත් පවුරක ගීයක් සේ
සදා රැඳේවා ඔබේ හදේ

ගායනය: දීපිකා ප්‍රියදර්ශනී පීරිස්
ගේය පද: කුලරත්න ආරියවංශ

.......................................................................


I'll leave my heart...at your feet
The love we had...it is broken in to pieces..
It sets a fire inside...
And I am gonna hold it to my self...
I'll say good bye...to your kingdom...
It is not mine...
And here is my wish...
Don't feel sad...Don't regret...
I'll leave my heart...at your feet...
And I'm gonna walk away...

Our past..it was wonderful...
But gone in a second...
And I wish it will remain forever
All over your world
Just like a dreamy smell...

It was pure as divine...and angelic...
My heart...that I devoted to you...
And I wish the memory will remain forever
All over your heart
Just like a song...written in a stone wall...


WW




Monday, September 12, 2016

මට ගහක් වෙන්න ඕනේ...

මුහුණ වසාගෙන තනිවම හඬන කුඩා ළදැරියක් (සේයාරුව අන්තර්ජාලයෙනි)


එදා ආවේ ටොර්නෙඩෝවක්...ඒ කුණාටුව විසිත්ත කාමරයේ සෝපාවක් උඩට තල්ලු කරගෙන ආවේ අම්මා...

තාත්තාට තුරුළු වෙන එක වරදක්...මට එහෙම කිව්වෙත් අම්මා...

ටාලියාට ලං වෙන්න එපා...තාත්තට එහෙම කිව්වෙත් අම්මා...

පුංචි සුළං ඉත්තකින් පටන් ගත්තු ඒ කුණාටුවේ, තාත්ත කරකැවුනේ හරිම වේගයෙන්...අම්මා හිතුමතේ විසි කරපු වචන ගිහින් සැරින් සැරේ වැදුනේ තාත්තගේ පපුවට...ඒවා මතු වුනේ එයාගේ කළු ඉංගිරියාවෙන්...

ඒ මගේ දරුවා...එයාව..එයාව හුරතල් කරන්න මට බැරිද...

තාත්ත ඇහුවේ ඒ සේරෝම රිදුම් දරාගෙන...

ඔයා එයාට ලං වෙනවා වැඩියි...මට ඔයාව දරුවාගෙන් වෙන් කරන්න වෙනවා...මං උසාවි නියෝගයක් ගන්න පිළියෙළ කරලා ඉවරයි...

අම්මා කෑ ගැහුවේ ආවේශයෙන්...

එයා මාව විනාශ කළා...දැන් මං ළමා අපයෝජකයෙක්ගේ ගණයට වැටිලා හමාරයි...ඒ මගේ දරුවා දෙවියනේ...මිනිස්සු මං ගැන මොනවා හිතාවිද...

තාත්ත එහෙම කිව්වේ අපේ අසල්වැසිය, මිස්ටර් දේවන් එක්ක...

මිස්ටර් දේවන් ගේ නෝනා, මිස් ෂෙලී...

ටාලියා එනවා නිතරෝම අපේ දිහාවේ...පහුගිය හෝලි දවසේ, ඇනයි, එයාගේ පොඩි නංගි සිම්රන්, ටාලියා, දේවන් හෝලි වල පාට තැවරුව මුහුණු වල...ටාලියාට දැන් අවුරුදු නවයක් පිරෙන්න කිට්ටුයි...ඒ නිසා මං තමයි ඇනාවයි, ටාලියාවයි සේදුවේ...ඇඳුමක් නැතුව නාන කාමරයෙන් එන්න හදනකොට බොහොම අමාරුවෙනුයි නවතා ගත්තේ...දේවන්ගේ ළඟ දැවටෙනවත් වැඩියි...

මිස් ෂෙලී එහෙමයි, අපේ අම්මගේ කතන්දරේට වැවෙන්න අවශ්‍ය පරිසර උෂ්ණත්වය හදල දුන්නේ...එයාගේ පරීක්ෂණාගාරය ඇතුලේ... 

ඒත් ටාලියා නරක දරුවෙක් නෙවේ...එයා තනිවුන දරුවෙක්...මිස් ෂෙලී එහෙමත් කිව්වා, එයාගේ විද්‍යාගාර සහායකයා එක්ක...

මගේ අම්මා...එයාට ඉන්නවා ඔටිසම් යම් තරමකින් තියන අවුරුදු දහතුනක පුතෙක්...ඒ මගේ ලොකු අය්යා...විලී...

විලීට උදේ ආහාරය දෙන්න ඕනේ හරියටම උදේ පහට...ඒ වගේම තමයි දවස පුරාම...එයාගේ හැම තත්පරයම කාල සටහනක්...එක තත්පරයක් එහා මෙහා වුනොත් එයා ගේ දෙවනත් කරනවා...

ඉතින්...ඉතින්...මං දන්නවා...මගේ අම්ම මුතු හදන මුතු බෙල්ලියක්...මට දැනෙනවා එයාගේ වේදනාව...වෙහෙස...

ඒ මදිවට මගේ අක්ක...සැලී..එයත් හරිම අමුතුයි...

අම්මගේ දවස ඒ දෙන්න බෙදා ගත්තයින් පස්සේ මට ඉතිරි වෙන්නේ පුළුන් පුරවපු බෝනික්ක විතරයි... 

එයා ළඟ කොහෙන්ද අම්ම ළඟ වගේ උණුහුමක්...අම්මට ඒ දේවල් හිතන්න වෙලාවක් නැහැ...

මගේ තාත්ත...එයාට දැන් වයස අවුරුදු හැටකට කිට්ටුයි...එයාට මාව දුවෙකුට වඩා මිණිබිරියක් වගේ...මං හිතන්නේ නෑ එයාටත් මං වෙනුවෙන් කැප වෙන්න තරම් වුවමනාවක් ඇතියි කියල...

ඒත් එයා මාව තුරුළු කරන් ඉන්නවා...පුළුන් බෝනික්කාගේ වගේ නෙවේ...තාත්තගේ හුස්ම වැටෙන සද්දේ මට ඇහෙනවා...ඒ සද්දේ අහගෙන මං ඔහේ තාත්ත ලඟට වෙලා ඉන්නවා...

අම්ම දන්නේ නැහැනේ ඒක...

එදා ආව ටොර්නෙඩෝව නැවතුනේ උසාවියෙන්...

ඒත් අම්ම මාව නම් එක්ක ගියේ නැහැ...මං තාම ඉන්නේ තාත්ත එක්ක...

අම්ම දැන් ඉන්නේ අක්කයි, අය්යයි එක්ක...

තාත්ත උදෙන්ම යන්න ඕනේ එයාගේ රැකියාවට...ඉතින් එයා මාව මිස් ලින්ඩාගේ ගෙදරට ඇරලනවා උදෙන්ම...ඒ අපේ අනෙක් අසල්වැසියා...

මිස් ලින්ඩා උදව් කරනවා මට පාසැල් යන්න සූදානම් වෙන්න...එයාම තමයි මාව පාසැල් එක්ක යන්නෙත්...

ඉන් පස්සේ තාත්ත හවසට මාව පාසැලෙන් ගෙනැත් මිස් ලින්ඩාගේ ගෙදරට ඇරලවනවා...

ඉන් පස්සේ මගේ නවාතැන මිස් ෂෙලීගේ ගෙදර...

හවසට මිස් ෂෙලී ගෙදර එනකල් බලාගෙන මං ඉන්නේ...එයා හරිම කරුණාවන්තයි...ඒ වුනාට වෙලාවකට මාව කරදරයක් වගේ...

මං කොහොම හරි බලන්නේ ගොඩාක් රෑ වෙනකල් මිස් ෂෙලී ගේ ගෙදර ඉන්න...එයාල එක්ක මං පාසැලෙන් දෙන වැඩ කරනවා...

ඇනා මට ගොඩක් ආදරෙයි...එයයි සිම්රනුයි මට පෙන්නේ සුරංගනාවියෝ වගේ...මිස්ටර් දේවනුයි, මිස් ෂෙලීයි, ඒ දෙන්නට හරිම ආදරෙයි...

ඒ හැමෝම එකතු වෙලා හිනා වෙවී කතා කරද්දී, මමත් කොහොම හරි එයාල මැද්දට යනවා...එයාල ගන්න ෆොටෝ හැම එකකම වගේ මාත් හිනාවීගෙන ඉන්නවා දැක්කම මට හරිම ආසයි...

මිස් ෂෙලීගේ රාත්‍රී ආහාර වේල කන්න තමයි මං කැමතිම...අපේ ගෙදර තාත්ත දැනුත් කෑම හදන්නේ අම්ම ඉස්සර හදපු කාල සටහනට...පාස්ටා, සැන්ඩ්විච්...ඒවා කාලම මට එපා වෙලා...

මිස් ෂෙලී කෑම හදනකොට මං ගිහින් ඒවායේ සුවඳ බලනවා...හැමෝම එක්ක එකතු වෙලා කෑම කාල, මිස් ෂෙලී මට ගෙදර යන්න කියද්දී මට හරිම දුකයි...

මට ඇත්තටම ඉරිසියයි ඇනා ගැන...එයා කොයි තරම් වාසනාවන්තයිද...

මගේ පොත් රාක්කය අස්සෙන් රෑට හොල්මන් මතු වෙනවා...මං කරන්නේ පොරෝනේ අස්සට ගුලි වෙලා, තදින් ඇස් පියාගන්නෙක...ඒ ඊළඟ දවසේ මිස් ලින්ඩව දකින බලාපොරොත්තුවෙන්...

තාත්ත මිස් ෂෙලීගෙන් ඇහුවලු සතියේ දවස් දෙකක් මාව පාසැලෙන් ගෙදර එක්ක එන්න පුලුවනිද කියල...

තාත්තටත් දැන් මාව කරදරයක් වෙලා වගේ...

මං ඉස්සර ආසාවෙන් උන්නේ සමනළයෙක් වෙන්න...දැන් මට ඕනේ ගහක් වෙන්න...

තැනින් තැන ඇවිදලා මට දැන් හරිම මහන්සියි...

.....................................................................................................................................................

ටාලියා යනු ඇමෙරිකානු මධ්‍යම පාන්තික පවුලක බාලම දියණියයි. මගේ යෙහෙළියට අනුව ටාලියා යනු ආදරය, රැකවරණය සොයා කවුරුන් හෝ ළඟ දැවටෙන නව අවුරුදු දැරිවියකි. උන් හිටි ගමන් ටාලියාගේ මව ඇයගේ පියාට ගොනු කල චෝදනාව අවසන් වුයේ උසාවියෙනි. ටාලියාගේ පියා ඇයව අපහරණය කිරීමේ චෝදනාව සඳහා පිළිගත හැකි සාක්කි නොමැත. 

ඇයගේ මව දුර්වලතා සහිත වැඩිමහල් දරුවන් දෙදෙනක් සමඟ ගත කල පීඩාකාරී ජීවිතය හේතුවෙන්, ටාලියාව ඇයගේ අවධානයෙන් ගිලිහුනා විය හැක. ටාලියාගේ මව සහ පියා බොහෝ ප්‍රමාද වී දරුවන් ලැබූවහුය. එහෙයින් තරුණ මව්පිය යුවලකට සාපේක්ෂව කායික වෙහෙසත්, දරුවන්ගේ මනස අවබෝධ කරගැනීමේ ගැටලුත් ඔවුන්ට තුබුණා විය හැකිය.

අවසානයේ ටාලියා තනිවී ඇත. ළමා අපහරණය වෙනුවෙන් තම සැමියාට චෝදනා කල ටාලියාගේ මව, මේ දියණියව ඔහුගේ භාරයේ තැබුවේ මන්දැයි මට නොවැටහේ.

අද ඇය රැකවරණයක් සොයා ගෙන් ගෙට යන්නීය. අසල්වැසියන්ගේ නිවාස වල ඇති වෙනස් සමාජ පසුබිම් වල දවස ගෙවන්නාවූ මේ දියණියගේ මනසෙහි ඇති පටලැවිල්ල බොහෝ සෙයින් සංකීර්ණ විය හැක. නීත්‍යානුකුල අයිතියකින් තොරව ඇයව රැක බලා ගන්නා අසල්වැසියන් මත පැටවී ඇත්තේ ඉතා අවධානම් සහිත වගකීමකි. එහෙත් ඔවුනට නොමිනිසුන් විය නොහැක. 

ටාලියා ඇයගේ ජීවිතයේ කැබලි අහුලා එක්කාසු කොට ගත යුතුය. ඇය ඒවා එක්කාසු කර තනන ජීවිත රාමුව ඇගේ අනාගතය තීරණය කරනු ඇත.

.......................................................................................................................................................

අප වැඩිහිටි වූ පසුව තවදුරත් ඒ ජීවිතය අපට අයිති නැත. එය අයිති අපේ දරු පැටවුන්ටය. 

දරුවන්ට වීදිය හෝ සිර ගෙදර උරුම කර දෙන්නට මං පාදන්නේ වැඩිහිටියන් වන අපම මිසක අන් කිසිවෙකු නොවේ.