නුඹට පුතේ හෙටක් ඇතේ...

"මා හිතනවා මෙතැන් පටන්, මා නිසා ඔබට යම් කිසි පහසුවක් වේ යැයි කියා"

එහෙම කියන්නේ ඔලී...ඒ අලුතින්ම අපේ කණ්ඩායමට එකතු වූ තරුණ සහායකයා...

"ඔව් ඔබ හරිම දක්ෂයෙක්...මා ඔබ වැඩ කරන විදියට බොහෝ කැමතියි... මට ඔබ වගේ කෙනෙක් මින් පෙර මුණ ගැහී නැහැ..."

මා පැවසුවේ අව්‍යාජව...පැසසීම එක්තරා අයුරකින් දිරි ගැන්වීමක්...එයින් ඔහු අභිමානයකට පත් නොවන බව මට පසුගිය දින කිහිපය තුල වැටහී තිබුනා...එසේ වන්නේ තමන් තුල ඉතා උසස් ආත්ම විශ්වාසයක් ඇති විට...

"ඔබ එයට ස්තුති කල යුත්තේ මගේ පෙන්සිල්වේනියානු විශ්ව විද්‍යාලයේ මහාචාර්ය තුමාට සහ මගේ මින් පෙර කල රැකියාවේ සිටි මගේ ගුරුවරයාට"

ඔහු පැවසුවේ බොහෝ සතුටින්...

"ඔවුන් තමයි පර්යේෂණ අංශය සඳහා ඇතිවූ මගේ කැපවීමට සහ මා ලද දැනුමට මූලික වූ ප්‍රධාන හේතු..."

මට දැනුනේ සියුම් සන්තෝෂයක්...ඔහුට නිසි කලදී ලැබුන නිවැරදි මග පෙන්වීම පිළිබඳව...

"ඔබ වාසනාවන්තයි...ඔබට හොඳ ගුරුවරුන් මුණ ගැහී තිබෙනවා..."

ඔහුගේ මුහුණේ මා දුටුවේ මදහසක සැඟවුන දුක්ඛිත කතාන්දරයක්...

"ඔව් ඒක ඇත්ත...ඒත් ඒ නිසාම මගේ හිස මත බොහෝ විශාල ණය බරක් පැටවුනා..."

ලංකාවේ ඇති නිදහස් අධ්‍යාපන ක්‍රමය මෙන් නොව, ඇමෙරිකාව තුල ප්‍රථම උපාධියේ පටන්ම හැදෑරිය යුත්තේ මුදලට...

"කොයි තරම් ණයද.."

මට ඇසුනේ ඉබේටම...මගේ අනුමානයේ තිබුනේ ඩොලර් විසි දහසක පමණ අගයක්...

"ඔබට දැන ගන්නම ඕනෙද"...

ඔහු අහන්නේ දෑස් වල ප්‍රශ්නාර්ථයක් රඳවාගෙන....

"ඔව්"

මා පැවසුවේ ස්ථිරසාර හඬකින්...

"ඔබට හොඳටම විශ්වාසයිද, ඔබට එය දැන ගන්න උවමනා බව"....

මේ විසිහතර වියැති තරුණයා මගෙන් නැවතත් විමසා සිටින්නේ බොහෝ බැරෑරුම්ව...ඔහුට වඩා වසර දාහතරක ජීවන අත්දැකීම් ඇතද, ඔහුගේ පිළිතුර දරා ගැනීමට මට හැකියාවක් ඇත්ද යන්න ගැන ඔහුට ඇත්තේ සැකයක්...

"ඔව්, ඇත්තෙන්ම ඔව්, මා මේ රටේ විශ්ව විද්‍යාල අධ්‍යාපනය ගැන හරි හැටි නොදන්නා නිසා...ඔව්..."

මා ඉන්නේ එය දැනගැනීමේ දැඩි ස්ථාවරයක...

"ඩොලර්  හැත්තෑපන් දහසක්"....

මා ඇතුලාන්තයෙන් බොහෝ සැලීමකට ලක් වූවද, එය ඔලීට පෙන්වූයේ නැහැ...

"ගිම්හාන මාස වල නිවාඩු නොගෙන පරීක්ෂණාගාරයේ කටයුතු වලට සහභාගී වුන නිසා, මගේ වියදම ඉබේටම වැඩි වුනා...මේ ණය මුදල ඉතිරි වූයේ මට ලැබුන ශිෂ්‍යත්ව වලින් මුදලක් පිය වීමෙනුත් පසුවයි..."

මට මතක් වූයේ නිදහස් අධ්‍යාපනයෙන් පිහිටෙන් විශ්ව විද්‍යාල වලට ඇතුළු වී මහපාරේ යන පෙළපාලි අපේ දරුවන්...නවකයින් හඳුනා ගැනීමට යැයි කියාගෙන, දෙමාපියන්ගේ සහ රටේ පුරවැසියන්ගේ මුදල් පාවිච්චි කරමින්  "නවක වදයෙන්" සන්තෝෂ වන අපේ දරුවන්...

මින් පෙර අප කණ්ඩායමේ හිඳි හීන්දෑරි යුවතියක වූ බෙකීට තිබුනේත් මේ හා සමානම කථාවක්...ඒ වෙද්දී ඇය සාමාන්‍ය උපාධිය නිම කර වසර හයකට වඩා ගත කර තිබූ බව මට විශ්වාසයි...

"මා තව නොබෝ දිනකින් මගේ ශිෂ්‍ය ණය අහවර කරනවා...ඉන් පස්සේ මට නිවසක් මිලදී ගන්නට ඉතිරි කරන්නට හැකි වේවි..."

ඇය දැල්වෙන දෑසින් මට දිනෙක පැවසූවේ, ඔවුන්ගේ සිහින අහුරා හිඳින මේ ණය බර කොපමණදැයි සිතා ගන්නට මට ඉඩක් තබමින්...

අවුරුදු දහසයෙන් පමණ පසු දෙමාපියන්ගෙන් සරණක් නොපතන මේ දරුවන් බොහොමයක්, තමාගේ අවශ්‍යතා සපුරා ගැනීම සඳහා කුඩා රැකියා කිරීම සාමාන්‍ය දෙයක්...

"ඔබ දන්නවාද ඇමෙරිකානු බැංකු වලට වර්තමානයේ ඇති විශාලම ගැටළුව" 

සිතිවිලි අතර අතරමං වී ඉන්නා මගෙන් එසේ අසන්නේ ඔලී...

"ශිෂ්‍ය ණය සහ රෝහල් බිල්...දැනට සෙනේට් එක තුල සාකච්ඡා කරන ප්‍රධාන මාතෘකාවක් තමයි මේ ශිෂ්‍ය ණය..."

ඔහු කියාගෙන යන්නේ ආර්ථික විශේෂඥයෙකු ලෙසින්...

"මේ රැකියාව ලැබෙන්න කලින්, මා රැකියාවන් එකසිය පණහකට පමණ අයදුම් කළා...බොහෝ රැකියාවන්හි දෙවැනි වටයේ සම්මුඛ පරීක්ෂණ සඳහා පමණයි මා සුදුසුකම් ලැබූවේ..."

"ඔබට දැන් හිතා ගන්න පුළුවන්ද මේ තරම් හොඳ ජීවදත්ත පත්‍රයක් ඇති මගේ තත්වය මෙහෙම නම් රැකියා ගැටළුව මොන තරම් දරුණුද කියා..."

ඔහු දිගටම කියාගෙන යනවා...

"මා රහසින් පතන්නේ එකම දෙයයි...ඒ රජයෙන් ශිෂ්‍ය ණය අහෝසි කිරීම...ඔබ දන්නවාද මා මසකට ඩොලර් නවසියයක් ගෙවුවොත් ඒ ණය වසර දහයකින් අවසන් කල හැකියි...එහෙත් තවමත් මා එය අරඹා නැහැ"

මට ඔහු ගැන දැනුනේ විශාල කණගාටුවක්...

"මට අවශ්‍ය එමොරි විශ්ව විද්‍යාලයේ අචාර්ය උපාධිය හදාරන්න...තව අවුරුදු දෙකකින්"

ඔලී එසේ පැවසුවේ ඔහු අප කණ්ඩායමට එකතු වූ දෙවැනි හෝ තුන්වැනි දිනයෙහි, ඔහුගේ අරමුණු පිළිබඳව මා නැගු පැණයකට පිළිතුරු දෙමින්...

"ඉතින් ඇයි දැන්ම පටන් නොගන්නේ...ඔබ දක්ෂ දරුවෙක්..ඔබ දැන්ම එය ඇරඹුවොතින්, මගේ වසයේදී ඔබට උසස් මට්ටමට ලඟා වීමට හැකියි"

මා එසේ ඇසුවේ, හුදෙක් ඔහුගේ දක්ෂතාවය පමණක්ම සැලකිල්ලට ගනිමින්...

"මගේ පෙම්වතිය දැනට මාස්ටර් උපාධිය හදාරනවා...ආචාර්ය උපාධිය හැදෑරීමේදී කරන ගෙවීම බොහෝ අවමයි...ඒ නිසා අප දෙදෙනාම ඉගන ගන්නට ගියොත් ආර්ථිකයට අමාරුයි..."

එදා ඔලී මට දුන්නේ එහෙම පිළිතුරක්...

ඔහු වොෂින්ටනයට පැමිණෙන්නේ ඔහුගේ පෙම්වතිය මේරිලන්ඩ් විශ්වවිද්‍යාලයේ අධ්‍යාපනය හැදෑරීමට එකතු වූ බැවින්...ඔවුන් දෙදෙනා දිවි ගෙවාලන්නේ එකම කාමරයක, ජීවන වියදම බෙදාගෙන...එය මේ රටට අලුත් දෙයක් නෙවේ...

"ඉතින් බැරිද ඔබේ දෙමාපියන්ගෙන් සහයක් ගන්න..."

මට වුවමනා වූයේ ඔහුගේ ආචාර්ය උපාධිය ඉක්මන් කිරීමේ අරමුණට ඔහුව මෙහෙයවාලන්න...

"බැහැ...එයාලට ශක්තියක් නැහැ මට උදව් කරන්න..."

ඔහු එදා පැවසුවේ, මගේ නොදැනුවත්කමට හිත යටින් සිනාසෙමින් වෙන්නට ඇති...

එහෙත් එදා මා ඇසූයේ කුමන අයුරක තකතීරු ප්‍රශ්නයක්දැයි මට වැටහෙන්නේ දැන්...

"මගේ පියා බිම්මල් කපන්නෙක්...මගේ මව මැක්ඩොනල්ඩ් අවන්හලක දිවා ආහාරය සකසන්නියක්..."

ඔහු පවසන්නේ ලා රත් පැහැයට හැරෙන දෑස පාලනය කරගනිමින්...

"මා ඇමෙරිකාවට ආවේ මට වයස අවුරුදු අටේදී, මව පියා සොහොයුරන් සමඟ...මට වුවමනා මගේ දෙමාපියන්ගේ අවසාන කාලය මුදල් ගැන වද නොවී ජීවත් වීමට ඉඩ සලසන්න..."

"ඔවුන්ට අදටත් ජීවිත රක්ෂණයක් සඳහා මුදල් වෙන් කිරීමේ හැකියාවක් නෑ...වාසනාවට ඔවුන්ට ලෙඩ දුක් නෑ..."

ඔහුු කියාගෙන යන්නේ ඔබාමා, හිලරි සහ බර්නි සැන්ඩර්ස් ගැන පුළුල් දේශපාලන විග්‍රහයක් මා ඉදිරියේ තබන අතරතුර...

"ඔබේ දෙමාපියන් ඇමෙරිකානු පුරවැසියන් නේද..."

ඒ මගේ ඊළඟ තකතීරු ප්‍රශ්නය...

"නැහැ...ඔවුන්ට ඩොලර් හත්සියයක් වෙන් කරන්න නැහැ, ඒ අයදුම්පත වෙනුවෙන්..."

එවිට මා ඉදිරියේ මැවී පෙනුනේ, මීට මසකට පමණ පෙර රූපවාහිනීයෙන් නැරඹු පුරවැසි දිවුරුම් දීමේ උත්සවයක්...එහිදී අසූ වියැති ආච්චි අම්මා කෙනෙකු  කඳුළු සලමින් පැවසූවේ, අවශ්‍ය මුදල් නොමැතිව ඇයට පුරවැසියෙකු වීමට මෙතුවක් කලක් බලා හිඳින්නට වූ බවයි....

"ඇමෙරිකාවේ ඇති නැති පරතරය ඉතා ඉහලයි...එය ඔබ නොදන්නා පැතිකඩක්....ඒ කොහොම මගේ පෙම්වතියගේ අනාගත රැකියාව අනුව ඇයට උසස් වේතනයක් සඳහා ඉක්මනින් ලඟා වීමේ හැකියාවක් පවතිනවා..."

ඔහු පවසන්නේ සිනහසෙමින්....

ඔහුගේ පෙම්වතිය මෙහි "වයිට් ඇමෙරිකන්" යන විශේෂණ පදයෙන් හඳුන්වන, ඇමෙරිකානු ජාතික යුවතියක්...ඇය මේ වෙද්දී මාස්ටර් උපාධිය හදාරන ගමන් අර්ධ කාලීන රැකියා දෙකක නිරත වෙනවා, ඔහුට සහයක් වෙන්න...ඇයත් ඔහු වගේම ණය බරක හිමි කාරියක්...

ඔහුට ඇය මුණ ගැසෙන්නේ, ඔවුන් දෙදෙනාම විශ්ව විද්‍යාලයට ඇතුළු වූ පළමු දවසේ ශ්‍රවණාගාරයේදී...එය ඇසූ මා සිනාසෙමින් පැවසූවේ ඔවුන් දෙදෙනා ආත්මීය සහකරුවන් බව...

"ඔබ දන්නවාද මා මේ ලොව වෛර කරන්නේ එක් අයෙකුට පමණයි...ඒ ඇස් වල තිබූ බැල්ම...හා...මා දන්නවා ඔහුත් මට වෛර කරන බව..."

ඔලී පවසන්නේ දෙඇස් හකුලවමින්...

"ඒ කවුද"

ඒ පැනය මගෙන්...

"මගේ මාමණ්ඩි...පෙම්වතියගේ පියා..."

මට අනුමානයට වටහා ගත හැකි හේතුවක් එතැන තිබුනත්, මට වුවමනා වූයේ එය තහවුරු කරගැනීමට...

ඔහු එම පැනයට පිළිතුරු දුන්නේ, අභිනයෙන් ඔහුගේ මුහුණ වටා දෑත යවමින්...

"මගේ ජාතිය..."

මගේ අනුමානය නිවැරදියි...

"ඔබ මෙක්සිකානුවෙක් වීම...එහෙම නේද... "

මා පැවසුවේ මදහසක් රඳවාගෙන... 

"ම්හු...ඔව්...ජාතිවාදියෙක්...මට හිතා ගන්න බැරි ඇය වැනි දරුවෙක් ඔවුනට දාව ඉපදුනේ කොහොමද කියල"

ඔහු පවසන්නේ මාමණ්ඩිය පිළිබඳව ඇති අපුල හැඟීමෙන්...

"ඔබ දක්ෂ දරුවෙක්...තව වසර දහයකින් ඔහු විසින් ඔබව අගයනු ලබන තත්වයකට ඔබ ලඟා වනු නියතයි..."

මා එසේ පැවසූවද, මිනිසුන් විටක තම මාන්නය අත් නොහරින බව මා හොඳින් දන්නා කරුණක්...

ගම්පෙරළියේ මාතර හාමිනේ මෙන්, ඔලීගේ මාමණ්ඩියද සිතුවහොත්, ඔලී ඇමෙරිකානු ජනපති වූවද, ඔහු මෙක්සිකානුවෙක් පමණයි...

ඔලී පැමිණි මුල් දිනවල ඔහු කලේ දිවා ආහාරය මග හැරීම... එයට හේතු අසන විට, පසුගිය වසර ගණනාව තිස්සේම එය ඔහුගේ පුරුද්දක් බව නිරතුරුවම ඔහු පවසන්නේ මදහසකින්...

අද වන විට තත්වය වෙනස්...ඔහු කරන්නේ දිවා ආහාරයට යන බව පවසා අපව මග හැරීම...

ඔහුගේ කතන්දරයට සවන් දුන් මට, දිවා ආහාරය මග හැරීමට හේතුවත් දැන් අනුමානයෙන් හිතා ගන්න පුළුවනි...

ඒ සියලු දේ එසේ වෙද්දී, ඔලීගේ සොහොයුරියගේ සහ සොහොයුරාගේ, දියණිවරුන්ට සහ පුතුන්ටත්, උපන්දින වලට නොයෙකුත් තෑගි අරන් දීම කරන්නේ මහත් සෙනෙහසින්....

ඒ ඔලීම, තමන් සහ පෙම්වතිය ජීවත් වන කුඩා අපාර්ට්මන්ට් එකට, සෝපාවක් සහ ඇඳුම් කබඩයක් නොමිලේ සොයා ගත්තේ පාවිච්චි කර ඉවත් කරන බඩු භාණ්ඩ දැන්වීම් පිරීමෙන් පසුව...

මේ හා සමානම තවත් කතන්දරයක් මා අසන්නේ, ආචාර්ය උපාධිය හදාරන මෙක්සිකානු යුවතියකගෙන්...

ඇය නිතර අඳින, බොහෝ පැරණි පෙනුමැති ටී ෂර්ටයේ මතු වී ඇති කුඩා හිල් මා දවසක් දුටුවේ අහම්බයෙන්...පර්යේෂණාගාරයට අඳින පළඳින ඇඳුම් වලට විශේෂිත සැලකිල්ලක් නොදැක්වීම, ඒ වයසට සුලබ සිදුවීමක් හෙයින් මට එහි හිතන්නට දෙයක් තිබුනේ නැහැ...

එහෙත් පසු කලක මට ඇයගෙන් අසන්නට වූයේ හද පාරවන කතන්දරයක්...

"මට ඔබ වගේ වෙන්න ඕනේ"

ඒ මේරියම්...

"ඔබට පුළුවනි මට වඩා උසස් තැනකට යන්න...අනිවාර්යෙන්ම..."

ඒ මම...

"මගේ පියා මෙක්සිකෝවේ ඉඳන් ඇමෙරිකාවට ආවේ මට අවුරුදු දෙකේදී...අප පසුව දැනගත්තා ඔහු ඇමෙරිකාවේදී නැවත විවාහ වී ඇති බව"

මා අසා සිටින්නේ ඇගේ දිගු කතාව බොහෝ කෙටියෙන්...ඇය ගූගල් සිතියම් හරහා, මෙක්සිකෝවේ ඇගේ පිය සටහන් ඇති දුෂ්කර පළාත් දෙස බලාගෙන...

"එදා ඉඳන් මගේ අම්ම, මාව හදාගත්තේ තනියම...අදටත් ඇය තනිකඩයි...මට පෙම්වතෙක් සොයා ගැනීම විටක සිහිනයක්...ඈ ඒ තරමටම පිරිමි ගැන සැකයි..."

ඒ මවගේ සැකය සාධාරණයි...මට හිතුනේ එහෙම...

"කුඩා කාලේදී මා වැසිකිළි ගියේ ඌරන් ඇති කරන ගාල් තුලට...උන් ඒ අසූචි පසුව කා දමනවා..."

ඇය ගත කල දුෂ්කර ජීවිතය ගැන අවබෝධයක් ලබා ගැනීමට මට ඒ වාක්‍ය ප්‍රමාණවත්...

"මේ තියෙන්නේ මා සහ මගේ මව නිදාගත් කාමරය"...

ඇය මට පවසන්නේ ගූගල් හරහා මට ඇගේ නිවස පෙන්වමින්...එය මට සිහිගන්වන්නේ ගඩොල් පමණක් ඉතිරි වී ඇති, තැනින් තැන  තීන්ත බොඳවී ගීය ඇති, යුද්ධයෙන් අවතැන් වූ ඇෆ්ගනිස්තානයේ ඇති නිවාසයක්...ඔලී මට පෙන්වූ ඔහුගේ නිවාසයත් මේ හා සමානයි...

"ඉන් පසුව, මට වයස දහයක් පමණ වෙද්දී පියා මාව ඇමෙරිකාවට ගෙන්වා ගත්තා...මා ඉගන ගන්නා ගමන්, මගේ කුඩම්මාගේ දරුවන් හෙවත්, මගේ අලුත් නංගිලා මල්ලිලා බලා ගත්තා...ඇය මාව පාවිච්චි කළා...පියා එය දැන හුන්නේ නැහැ..."

ඇය දිරිය දියණියක්...කිසිවෙක් කෙරෙහි වෛරයක් නැත්තියක්...ඇයට හමුවන ඕනෑම අයෙකුගේ හොඳ පමණක් දැකීම, යම් තරමකින් අවාසි සහගත, ඇගේ ඇති කරුණාවන්ත පුරුද්දක්...

ඇය පසුකාලීනව ඇයගේ මවට ඇමෙරිකානු පුරවැසිභාවය ලබාගෙන, මෙහි ගෙන්වා ගන්නවා...දැන් ඇය දිවි ගෙවන්නේ ඇයගේ මව සමඟින්...

"ඔබ දන්නවද...මට මේරියම් ගැන පුදුමත් හිතෙනවා..."

මෑත දිනකදී එසේ පවසා සිටියේ, ඔලීගේ වයසේම පසුවන, ඉන්දියාවේ සිට තම දෙමාපිය ධනයෙන් මාස්ටර් උපාධිය හැදෑරීමට ඇමෙරිකාවට ආ ශෂී...පවුලේ  එකම දරුවා වූ ඇයගේ ජීවිතය මල් යහනාවක්...ඇයට මෑතක් වන තුරුම අනාගතයේ කල යුත්තේ කුමක්දැයි හරි වැටහීමක් නොතිබූ යුවතියක්...දැනටත් ඒ ගැන පැහැදිලි අවබෝධයක් ඇත්දැයි මට වැටහීමක් නැහැ...

"ඇයි...ඔබ එහෙම කියන්නේ..."

මා ඇසුවේ ප්‍රශ්නාර්ථයකින්...

"මේරියම්ගේ, පසුම්බිය හොඳටම ඉරී ගිහින්...එය දුටු මා පැවසුවේ, අලුත් පසුම්බියක් මිලදී ගත්තොත් හොඳයි නේද කියා..."

මට මතක් වූයේ, ඇයගේ ටී ෂර්ටයේ දුටු කුඩා හිල්...

"මට එයට මුදල් වෙන් කරන්න අපහසුයි...ඒ තමයි මේරියම් මට දුන් පිළිතුර...ඒත් ඔබ දන්නවද, ඇය මෙක්සිකෝවේ සිටින ඇගේ සියලුම ලේලි වරුන්ට  සහ බෑණා වරුන්ට, තෑගි මිලදී ගන්නට දවස්  ගණනාවක් වැය කළා නිවාඩුවට මෙක්සිකෝවට යන්නට පෙර..." 

පසුම්බිය කුඩා මිනිසුන්ගේ හිත බොහෝ විශාලයි...මට හිතුනේ එහෙම...

......................................................................................................................................

ඔලී සහ මේරියම් නියෝජනය කරන්නේ මේ ඇමෙරිකානු තරුණ සමාජයේ එක් පැතිකඩකි...වසර තිහක් ගත උනද බත් එක බෙදා කවන අම්මලා උන්ට නැත...උපාධිය අවසාන වන තෙක් කුලී වැඩක් හෝ කර කැම්පස් ඉන්නා දුවට හෝ පුතාට යවන අම්මලා, තාත්තලා උන්ට නැත...උන් අරගල කරන්නේ ජීවිතය දිනන්නට මිස, රටේ දේශපාලකයින්ට පාඩම් උගන්වන්නට නොවේය...කොටින්ම කියතොත් පාසැලෙන් ඉවත් වන විටම උන්ට ජීවිතයේ සැලසුම් ඇත...හීන ඇත...ඒවා සැබෑ කරගන්නට කාලාන්තරයක් බලා සිටීම, උන්ට ගැටලුවක්ද නොවේය...උන්ට දෙමාපිය උරුමයෙන් ලැබෙන දේපළ ඉඩම් නැත...ඉහට වහලේ සිට, බෙහෙත් පෙත්ත දක්වා ඇති සියල්ලම ඩොලර් වලට අවනතය...එහෙත්, යථාර්තය නම් උන් කිසිවෙකුට හෙන නොඉල්ලා, ජීවිතය සොයා ගැනීමයි...

අපේ රටේ ජීවත් වන, ඉතාම අඩු ආදයම් ලාභී දුවා දරුවන්ටත් වඩා උන් විටක දුක් උසුලති...

එහෙත් උන්ගේ ආකල්ප බොහෝ පොහොසත්ය...අවැසි වන්නේ එපමණය...

.................................................................................................................................

දුවේ, පුතේ, නංගියේ, මල්ලියේ, ශ්‍රී ලාංකික ඔබට ලැබෙන නිදහස් අධ්‍යාපනයෙන් නිසි ප්‍රයෝජනය ගන්නවාදැයි මදකට නැවතී සිතා බලන්න...ඔබ වැනි බොහෝ දෙනෙකුට කිසිදු බරක් නැත...බරක් ඇතොත් ඒ උසුලන්නේ ඔබේ දෙමාපියන් විසිනි...රෝහල් පහසුකම් බොහෝ විට නොමිලේය...ඔබට කවා, පොවා උගන්වා, විවාහ වන තෙක්ම ඔබව රැක බලා ගලාගන්නා ආදරණීය දෙමාපියන්ගේ කැප කිරීම් වල සහ ඔබට ලැබී ඇති නිදහස් අධ්‍යාපනයේ අස්වනු ඔබ නෙලාගෙන තිබේද...

ඔබට චෝදනා කරන්නට කිසිවක් ඉතිරිව නැත...පැලක් ලෙස හෝ ඔබට හිසට වහලක් ඇතුවා වෙන්නට පුළුවන...සම්බෝලයක් සමඟ හෝ බත් ඇටයක් ගිල දමන්නට ඔබට ඉඩක් ඇතුවා වන්නට පුළුවන...එහෙත් ඔබ තවමත් දෑස් හැර ලෝකය දෙස නොබලා, විඳින දුක් ගැනම පමණක්ම පසු තැවෙන්නෙක් නම් මේ පණිවුඩය ඔබටයි...

මේ ලියා ඇත්තේ සියලු සැප වලින් සැදී සුර පුරයක් යැයි ඔබ සිතා ඉන්නා ලෝක බලවතාගේ සමාජයේ එක් පැතිකඩකි...ඔබ තේරුම් ගත යුත්තේ එක් දෙයක් පමණි..ශ්‍රී ලාංකික ඔබ බොහෝ වාසනාවන්ත දරු දැරියන් පිරිසක් බවයි....