Sunday, November 12, 2017

මයි ෆ්‍රෙන්ඩ්...


A Driver Behind The Wheel-Image From The Internet


මට මතක විදියට නම් ඔහු රුසියානු සම්භවයක් ඇත්තෙක්...

නීමෝ කාටුන් චිත්‍රපටයේ ඩෝරි, ඇය වගේම මගෙත් කෙටි කාලීන මතකය අඩුයි ...

ඒ මිත්‍රශීලි රියදුරා මට ඔහුගේ උපන් රටේ නම පැවසුවත් මට දැන් එය අමතකයි...

"සුබ උදෑසනක්...ඔබ ස්පාඤ්ඤ ජාතිකයෙක්ද" ...මා කැබ් රථයට ගොඩ වුන ගමන්ම ඔහු ඇහුවේ එහෙම...

"ඔබටත් සුබ උදෑසනක්...නැහැ...මා ශ්‍රී ලාංකිකයෙක්..." මේ මිනිහටත් ඕනේ නැති දෙයක් නෑ...මා ඔහුට පිළිතුරු එක් කලේ නුරුස්නා හැඟීමෙන්...

එදා මගේ සාමාන්‍ය දින චරියාවෙන් බැහැර දවසක්...කාර්ය බහුල පැය වල අධිවේගී මාවතේ බැල්ටිමෝර්  වෙත රිය පැදවීම අතිශය වෙහෙසකර බැවින්, කැබ් රථ ඉතා සුදුසු විකල්පයක්...

ඒත් දැන්....මේ නාඳුනන රියදුරා අර අදින්නේ නම් ඉතා දිග කථාවකට...විනාඩි හතළිස්පහක්...මා ඔහුට කතා කරන්නට අනුබල දිය යුතුද ?..මා රහසේම  විමසුවේ මගේ හිතෙන්...

හ්ම්...ජීවිතේ අලුත් දෙයක් අහන්න ලැබේවි, ඒ හින්ද කතා කරපන්, ඒ මට සිතෙන් ලැබුන අණ...

ඔව් නාඳුනන රියදුරෙක්, අවධානයෙන් ඉඳින්...හිත තවත් හේතු කිව්වා...

ඊළඟට ඒ මිනිසාට මගේ සුපුරුදු සිනහව දුන්නේ අඩුවක් නැතුව...කොහොමත් අඩක් හිනාවෙන, ව්‍යාජ සිනහව මට පුරුදු දෙයක් නෙවේ...

ඇත්තටම ඔහු කථාව පටන් ගත් තැන මට ඒ හැටි මතකයක් නැති උනත්, ඔහු නොනැවතී ආමන්ත්‍රණය කලේ ජිවිතයේ යථාර්තයට...

ඒ නිසා මාත් ඉබේටම ඔහුගේ කතන්දරයේ කොටස් කරුවෙක් වුනා කිව්වොත් නිවැරදියි...

මයි ෆ්‍රෙන්ඩ්...මගේ මිතුරිය...

ඔහු මාව ඇමතුවේ එහෙමයි...

අපි මේ රටට ආවේ දෙදහස් දෙක වර්ෂයේ...මගේ දරුවෝ දෙන්නයි, මගේ බිරිඳයි...

ඒ එද්දී මට ඉංග්‍රීසි භාෂාව බිඳක්වත් බැහැ....

ඇත්තෙන්ම ඔහුගේ ඉංග්‍රීසි භාෂාව අදත් තිබුනේ බොහොම සාමාන්‍ය මට්ටමක...ඒ නිසාමද කොහේදෝ මා ඔහුගේ වාක්‍ය ඌණ පුරණය කරන හැම මොහොතකම ඔහු මට ස්තුති කළා...නමුත් මේ රට තුල ඉංග්‍රීසි භාෂාව නොදැනීම කිසිවෙකුට ගැටළුවක් නොවෙයි...එය ගැටළුවක් වන්නේ ශ්‍රී ලංකාව වැනි රටවලින් එන සුදු රුධිරාණු අධික කළු සුද්දන්නට බව මා අත්‍ දැකීමෙන් දන්නා දෙයක්...

"දිස් ඉස් පොළොස්" වැනි යමක් මෙහි වෙළද සැලකදී ඇසුනහොත් ඔබ කිසි සේත්ම පුදුම නොවිය යුතු කරුණක්...ඒ තමන්ගේ ඉන්ගිරිසියේ  දිග පළල පෙන්වන හෙළයෙක් විය හැකියි...

සමාවෙන්න, අපි යලිත් අපේ මිත්‍රයාගේ කතාවට සවන් දෙමු...

"ජීවිතය පහසු වුනේ නැහැ, මගේ මිතුරිය"

"භාෂාව නොහැකි වුවත් මා රැකියාවල් ගණනාවක් කළා, මගේ පළමු වැටුප පැයට ඩොලර් හයයි"



"මේ රටේදී නිතරම ඔබට තෝරාගන්න අවස්ථා ලැබෙනවා, ඔබට දියුණු වෙන්නත් පුළුවන්, නැතිනම් විනාශ වෙන්නත් පුළුවන්"


"මගේ මිතුරිය, මිනිසුන් හරි පුදුමයි, ඔවුන් ජීවත් වෙන්නේ පඩි පත මත්තේමයි, ඉතුරුම් නැහැ, සුළු රැකියාවක් සොයා ගත ගමන් ඔවුන් කරන්නේ අලුත්ම වාහනයක් හෝ ගෙයක් මිලදී ගන්නෙක, ඉන් පසුව ජීවිතේම දුකින්..."

ඔහු පවසන මේ සියලු කරුණු සත්‍ය බව මා කියන්නේ වගකීමෙන්... 

ඉතාම මෑතකදී ග්‍රීන් කාඩ් ලොතරැයි හරහා සංක්‍රමණය වූ ලංකික පවුලක්, නිවාස කුලිය හෝ ගෙවා ගැනීමට හැකියාවක් නොමැති වුවත්, නවතම රූපවාහිනී යන්ත්‍රයක් මිලදී ගත්තා යැයි උදම් ඇනූ බව මට පැවසුවේ මගේ මිතුරියක්...

මෙවන් දේශයක ජීවිතයට සවිමත් අත්තිවාරමක් ගොඩ නගා ගැනීම, අතිශය නුවණක්කාර ලෙස කල යුතු බුද්ධිමය මෙහෙයුමක්...සෑම පඩි පතකින්ම සියයට තිහක පමණ බදු ගෙවා, කොටසක් නිවාස කුලී හෝ නිවාස ණයද, සෞඛ්‍ය, නිවාස, වාහන එකී නොකී සියලු රක්ෂණ ආවරණද, ඒ ආවරණ වලින් ආවරණය නොවන ඒ සියලුම සේවා සඳහා අය වන වියදම්ද, සියලුම පාරිභෝගික හා වෙළද සේවා වලට බදුද, දරුවාගේ දිවා සුරැකුමට හෝ පාසලෙන් පසු රඳවා ගැනීමට වැය වන මුදල්ද, ඔවුන්ගේ සියලු උසස් අධ්‍යාපන වියදම්ද..............මේ එයින් සුළු විස්තරයක්...

සියල්ල නොමිලේ ලැබෙන දේශයක ජීවත් වන ඔබට, ජීවිතය උගන්නට නම් මෙය පාසැලක්...ඔබේ වැඩිහිටි දෙමාපියන් දරුවන් රැක බලා ගනිද්දී, රජයෙන් ඔබේ දරුවන්ට අධ්‍යාපනය ලබා දෙන්නේ නොමිලේ...අපේ දරුවෝ තාවකාලික රැකියා යන සංකල්පයක් ගැන වද විය යුතුත් නැහැ...ඔවුන් වද වෙන්නේ නොමිලේ ලැබෙන දේ, තවත් වැඩියෙන් ලබා ගන්නා හැටියක් ගැන...

"මගේ මිතුරිය, මට වුවමනා වුනා ඇමෙරිකානු දරුවෙක් හදන්න.. මට මෙහෙදී ඉපදුනා පුතෙක්...ඔහු දැන්  පළමු උපාධිය හදාරන වයසේ...ඔහුට පහසුවක් ලෙසයි මා මේ අමතර රැකියාව කරන්නේ, ඔහුගේ අධ්‍යාපනයට උදව්වක් වෙන්න..."

මගේ රියදුරු මිතුරාගේද බුද්ධිය පරයා, පිතෘ ප්‍රේමය අන්ධව නැගී ගොස් බව මට හැඟුනේ ඒ මොහොතේදී...එහෙත් මා කලේ ඔහුට දොඩමලු වන්නට ඉඩ දීම...

"මට නිවාස දෙකක් තිබෙනවා...මගේ වැඩිමහළු පුතාට අවුරුදු තිහක් පමණ...ඔහුගේ විවාහයට පෙර මා ඩොලර් තිස්දහසක මූලික අගයක් ගෙවා, ඉතිරිය නිවාස ණයක් ලෙස ඔහුට නිවසක් මිලදී ගත්තා..."

"මගේ මිතුරිය, ඔහු මගේ හිත රිද්දාපු තරම...එය අදටත් මගේ පපුවට පිහියෙන් අනින්නා වාගෙයි...නිවාසය මිලදී ගත්‍ පසු මා ඔහුට කිව්වා ණය ගෙවාගෙන යන ලෙස...ඔබ දන්නවාද මගේ මිතුරිය ඔහු මට පැවැසූ දේ..." 

"තාත්තා, ඔබ ඔය කළා වාගේම රැකියා කිහිපයක් කරමින් මා වෙනුවෙන් ඔය ණය මුදල ගෙවා දමන්න...මා ඔබෙන් නිවාසයක් ඉල්ලුවේත් නැහැ..." 

"ඒ තමයි ඔහු මට පැවසූ දෙය...මා නිවාසය මිලදී ගත්තේ මගේ නමින්...ඔහු ගෙව්වේ වාරික දෙක තුනයි...මටත් නොදන්වා ඔහු එක් වාරිකයක් ගෙවීම පැහැර හැරියා...අවසානයේ එය බලපෑවේ මගේ ණය අගයට..."

මේ රටේදී,  ණය අගය හෙවත් ක්‍රෙඩිට් ස්කෝර් ඉතා ඉහල අගයක පවත්වා ගැනීම ඉතා අත්‍යවශ්‍ය දෙයක්...දීර්ඝ කාලීන, විශ්වාසදායී ණය පත් හිමියෙකු වීම එහි මූලික කරුණක්...එලෙසම, තමන් ලබා ගන්නා සියලුම ණය සහ බිල්පත් ගණුදෙනු නිසි කලට පියවීමත් අනිවාර්යයි....වාහන සහ නිවාස මිලදී ගැනීමේදීත්, කුලී පදනමට නිවාස ලබා ගැනීමේදීත්, ඔබගේ මුල් මුදල සහ පොළිය තීරණය කරන්නේ මෙම අගය මගින්...

ජීවිතය කෙතරම් සුක්ෂම ලෙස හැසිරවිය යුතුද යන්න ඇත්තෙන්ම මා උගත්තේ අමෙරිකාවේදී...


"මගේ මිතුරිය...මේ අලුත් පරම්පරාවේ දරුවන්...ඔවුන්ට විනයක් නැහැ...වැඩිහිටියන්ට ගරු කරන්න දන්නේ නැහැ...ඒ වගේම ඔවුන්ට මානුෂීය හැඟීම් නැහැ...සියල්ලම මුදල් පමණයි..."

"ඔවුන් විවාහ වන්නේ රැකියාව, තත්වය සහ මුදල් පදනම් කරගෙන...ඔබේ ගුණවත් කම, සෙනෙහස, සුන්දරත්වය...මේ කිසිවක් ඔවුනට වැදගත් නැහැ..."

"ඔබ දන්නවාද...මගේ වැඩිමහල් පුතා දැන් විවාහකයි... විවාහයට කලින්, ඔහුගේ මනාලියත්, ඇයගේ දෙමාපියනුත් අපගේ නිවසට ආවා...ඔබ පුදුම වෙයි, ඔවුන් මගෙන් ඇසුවේ, මා ඔවුන්ගේ විවාහයට වෙන් කරන මුදලේ ප්‍රමාණය ගැන...මා එවෙලේම එතැනින් ඉවත් වුනා...මගේ බිරිඳ ඔවුන්ට මුදල් දුන්නා...මා අදටත් දන්නේ නැහැ ඒ කොපමණක්ද කියා...ඒ වෙද්දී ඔහුට මා නිවාසය මිලදී ගෙන හමාරයි...ඔවුන් දෙදෙනාම ඉතා හොඳ රැකියාවන් කරන උදවිය..."

"ඔවුන් දෙදෙනා ඔවුන්ගේ පළමු දරුවා බලාපොරොත්තු වන සාදය පසු ගිය සතියේ මහා ඉහලින් සැමරුවා...ඉතා විශාල පෙට්ටියකින් නිල් පැහැ බැලුම් මතු වුනා....ඒ තමයි ඔවුන්ගේ පුදුම කරවීම...සියල්ලන්ම ප්‍රීති ඝෝෂා කලා...මා දන්නවා, මගේ බිරිඳ, ඔවුන්ට මුදල් දෙන්නට ඇති..."

ඔහුගේ කටහඩේ තිබුනේ වෙහෙසට පත් වූ මිනිසෙකුගේ, කලකිරීමක්...

"එහෙත් ඔබලා දැන් ඉතුරුම් වැඩි කල යුතුයි නේද...නැතහොත්, ඔබ දෙදෙනාටම වෙන්නේ පිහිටක් නොමැතිව අසරණ වන්නට "

මා ඒ අදහස මතු කලේ, හිත පත්ලේ මේ දිරිය මිනිසා වෙවුවෙන් උපන් සානුකම්පිත හැඟීමෙන්....

"ස්තුතියි මගේ මිතුරිය...ඔබ එය තේරුම් ගත්තාට..."

"මිනිසුන් නම් කියන්නේ මා වාසනාවන්ත බව...ඔබ දන්නවාද, මා අදත් අවදි වූයේ උදෑසන හතරට...මා රාත්‍රී වනතෙක් නොනවත්වා වැඩ කරනවා...මා කලිනුත් කිව්වා වාගේ තීරණය අප සතුයි..."

ඔහු තවත් එක් දිරිය මිනිසෙක්...ආදරණීය සැමියෙක්...වගකීම් ඉටු කල පියෙක්...ඔහුගේ දරුවන්, තව දුරටත් ඔහුගේ පිහිට පැතිය යුතුද....

මේ කියවන ඔබත් එවන් දරුවෙක්ද...නිදහසේ සිතා බලන්න...ඔබගේ හිතිවිලි කිසිවෙකුට නොපෙනෙන වග මා ඔබට සහතික වෙන්නම්....

.........................................................................................................................................................

මේ කතාන්දරයේ වැනි දරුවන් ඔබත් උස් මහත් කර ඇත්නම්, මම එහි වරද පටවන්නේ දෙමාපියන් වූ ඔබටය...ආදරය, සෙනෙහස ලබා දීම යනු දරුවන්ගේ සේවකයන් වීම නොවන වග මාගේ මතයයි...දෙමාපියන් වන ඔබගේ ජීවිතයේ සෑම තත්පරයක්ම වෙහෙසකර බව දරුවන්ට ඒත්තු ගැන්වීමේ කලාව ඔබ ප්‍රගුණ කල යුතු දෙයකි...එහිදී, ඔබ සමග දුක, සතුට සියල්ල විඳ දරා ගැනීමට දරුවන් උගත යුතුය...ස්වාධීන මිනිසෙකු ලෙස හිස ඔසවාගෙන් දෙපයින් ගමන් කිරීම, දෙමාපියන්ගේ මුදලින් ලැබූ සුඛෝපභෝගී වාහනයක් පැදවීමට වඩා අභිමානයක් බව සිතීමට තරම් ඒ දරුවාට ආත්ම විශ්වාසයක් ඇති විය යුතුය...

ලෝකයට බරක් වන, මානුෂිය හැඟීම් නොමැති දරුවන් බිහි කරන්නේ ඔබේ සැලසුමකින් තොරවූ ආදරයම මිස අන් යමක් නොවන්නේය...දරුවාගේ මූලික අවශ්‍යතා ඉටු කිරීමේදී ඔබට සීමාවන් තිබිය යුතුය...

ඇමෙරිකාවේ උසස් පවුල් වල දරුවන් තාවකාලික රැකියා නොකරන බව සිතන ශ්‍රී ලාංකික පියෙක් සිය දියණියව රැකියාවට නොයැවීමට තීරණය කල බව මම පසු ගිය දිනෙක ඇසුවෙමි...ඔහු රැකියාවන් කිහිපයක් කරන මගේ රියදුරු මිත්‍රයා වැන්නෙකි...ඔහුගේ තරුණ දියණිය, සුළු රැකියා ඉතා පහත් කොට සලකමින්, තමාගේ පියාගේ ණය පතින් උසස් අධ්‍යාපනයට වියදම් කරයි...ඔවුන්ගේ ජීවිත කොහේ නවතීදැයි මම නොදනිමි...එහෙත් බොහෝ තරුණ ඇමෙරිකානු දරුවන් දෙමාපියන් මත යැපීම යනු කුමක්දැයි නොදන්නා බව පමණක් මම පැහැදිලිව දනිමි...

දාරක ප්‍රේමය යනු දරුවන්ගේ සේවකයන් වීමද නැතහොත් ඔවුන්ගේ ආදරණීය සහ වඩාත් විශ්වාසදායී මාර්ගපදේශකයා වීමද යන්න තීරණය කිරීම ඔබ සතුය... 




WW



Thursday, November 2, 2017

Fantasy vs Reality....යථාර්තයෙන් ඔබ්බට...


A couple in heaven-Image from the internet

Are you okay?

සියල්ල සිදුවී අවසානයේ ඇයට කෙටි පණිවුඩයක් ලැබින.

ඇය හුන්නේ ඉතා කලබල වූ නගරය මැද බොහෝ ඉවසිලිවන්ත වූ නිල් අහස දෙස බලාගෙනය. එහෙත් සිත තුල වූයේ අධිවේගී මාවතකි. එහි තැනක කැබලි වී ගිය කාරය තුල, ඇය අසීරුවෙන් අවසන් සුසුම් පොද පිට කරමින් උන්නාය. ඇයගේ ස්නායු හරහා සිදු වූ සියලු රසායනික ප්‍රතික්‍රියා නැවතී තිබිණි. මහා දවාලේ, හිරිගඩු පිපෙන සීතලක, ඉර වගක් නොමැතිව සිටින කල, ඒ කෙටි පණිවුඩය අසනි වැස්සක්  සේ දැනෙන  ෆැන්ටසියෙන් ඇය ඒ මොහොත වෙද්දී මිදී තිබිණ. ඇය කළු කුහරයක සැඟවූ ප්‍රේමය, මන්දාකිණියක, ඔහුගේ සඳ එළිය වැටෙන මානයේ නැවතත් තැබිය යුතු නැත.

අහස බොහෝ සේ විසල් බවත්, ඒ සාම හිස් බවත් ඇයට හැගිණි. තව නොබෝ දිනකින් උදාවෙන දින සියල්ලම ඒ තරමටම හිස් වනු ඇත.

ඇයට බොහෝ වෙහෙසකර බවක් දැනිණ. 

විසි අවුරුද්දකට වඩා දින පිරවූ එකම අරමුණ වුයේ සිය ආදරණීයයන්ගේ සතුට නොවේදැයි, ඇය තමාගෙන්ම ප්‍රශ්න කලාය. ඒ ගමන තුල, තමාගේ හැඟීම් කවරාකාරදැයි යම් තරමකින් හෝ තෝරා, බේරා ගැනීම‍ට ඇය නොනැවතුණු බව දන්නී ඇයම පමණකි. පිටත සිට බලන්නෙකුට ඇය, අපරාජිත, අරමුණු සපුරා ගත් ගැහැණියකි. එවන් ලොවක, තමා සතු සියලු ශක්තිය, අන් අය කෙරෙහි කැප කල බොහෝ වෙහෙසකර යුවතියකගේ, සැඟවුණු ප්‍රාර්ථනා තිබීම, මරණ දඬුවම ලැබිය හැකි වරදක් බව අද ඔප්පු වී හමාරය.

"Poor Sad Woman...She is ruining happiness of everyone else...looking for her own happiness..."

ඒ වචන ඇයගේ මොළයේද, හදවතේද සියුම් ම නහර විනිවිදිමින් තිබිණි. එයින් ඇති වූ කුඩා සිදුරු වලින් පිටවූ වේදනාව ඇයගේ හදවත අකර්මන්‍ය කිරීමට තරම් ප්‍රබලව නැගිණි.  

ඔහු ඇය දිනා ගැනීමේ තරඟය තුල, ඉතා අවදානම් අන්ත කරා යාම අරඹා බොහෝ කාලයක් ගත වුවද, ඔහුට අවැසි කුමක්දැයි ඔහුවත් නොදැන හුන්නා වෙන්නට පුළුවන. එසේත් නොමැති නම් ඔහු හුදෙක් සෙල්ලක්කාරයෙකු වන්නටද පුළුවන.

එහෙත්, ඔහු අසලදී ඇයට ආදරණීයම වූ ප්‍රේමයද, රැකවරණයද දැනෙනා තරමටම, ඔහු කුමක් හෝ එක්තරා අන්තයක් ප්‍රගුණ කල අයෙකු වග පමණක් ඇය නිහඬවම තීරණය කලාය. ජීවිතයේ ප්‍රථම වතාවට, ප්‍රේමයට අකුරු මදිවෙද්දී, බොහෝ විට ඔහු ගේ දෑ ස මත්තේ කාලය නැවතී තිබිණි.  

ඔහු දෑස් වලින් උණ්ඩ විසි කල අතර, ඇය ඒවායින් වෙඩි තබා ගත්තාය.

අප අරඹන සියලු වැකි අවසන් වන්නේ නැවතීමේ තිතකිනි. ඒ තිත ඉක්මනින් තැබීමට ඇය ආත්මාර්ථකාමී යැයි කියූ ඒ වචන පෙළ බොහෝ ඉවහල් වූ බව කිසිවෙකු දන්නේ නැත. 

ඇයද ඔහු තරමටම උමතු, හිතුවක්කාරියක වග, ඇයගේ සමු ගැනීමේ අවසන් කෙටි පණිවුඩය ලැබෙන තුරු ඔහු සිතන්නට නොමැත. 

තම හිතෛෂියන් වෙනුවෙන් වෙන් කල ගමනේ, මදකට නැවතී ඔහුට අසීමිත ලෙස ප්‍රේම කිරීමේ දඬුවම තීරණය කිරීම ඇය සතු අයිතියකි. 

ඇය හිමාලයාවේ උසම තැන් වෙත ජීවිතයේ සුක්කානම ගෙන ගියේ, ඇය වටා හුන් සියල්ලෝම සතුටින් තබන්නටය. බැඳීමට කිසිවක් නොතිබූ කල, ඇය ඒ ගමන සඳහා මෙහෙයවූ සුක්කානමට බොහෝ සේ බැඳී තිබිණි. අන් සියල්ලෝම ඇයගේ ආදරයෙන් සතුටු වෙද්දී, ඇය අජීවී, හැඟීම් දැනීම් නොමැති කාල සටහන් ලුහු බැඳ සැනසුනාය. රැයක්, දවාලක් වෙනසක් නැති ජීවිත කාල සටහනේ නිද්‍රාවෙන් ඇය අවදි වූයේ, ඔහු එන දාට අහසේ ඇඳුන විදුලි සැර වල තිගැස්මෙනි. 

ඒ කාල සටහන් සියල්ලම මතකයක් කර ඇය යන්නට යන බව ඇසීමෙන් පුදුම වූවා යැයි කියූ ඔහුගේ ස්නායු දත්ත කොයි යම් දැයි සිතන්නට ඇයට නිනව්වක් අද නැත.

Are you okay, please let me know that you are?

ඇය මළානික දුරකථන තිරයට හිස් බැල්මක් හෙලා, රියදුරු අසුන තුල ගුලි වූවාය. 

හිස ගසා හඬා වැලපෙන්නට අවැසි උරහිසේ අයිතිකරු, ඔබ හොඳින්දැයි, ඇයගෙන් අසයි.

Kill me...

එසේ නොකියා ඇය දුරකථනය ක්‍රියා විරහිත කලාය.

බොහෝ දුර සිට බැලූ කල ඉතා උස්ව නැගී ඇති කඳු මුදුන් සියල්ලම, අසීරුවෙන් නැග ගත්‍ කල, ඇත්තේ හාත්පස හිස් බවකි, තැනිතලාවකි, හුදකලාවකි. ඔබ නොදන්නා, නොදුටු කිසිවක්, ඒ මහා උස කඳු මුදුන් වල නැත. එහෙයින්  තැනිතලාවේ සුවෙන් ජීවත් වනු විනා අසීරුවෙන් කඳු මුඳුන් තරණය කිරීම, අනවරත වෙහෙසකි.

Do you love me ?

ඔහුගේ දෑස මත, අළු පැහැයෙන් දිලිසුන කුඩා මැණික් පලිඟු තුල ඇය එයට පිළිතුර කෙටූ වග, ඔහු නොදකිනු ඇත. 

ඒ අප කිසිවෙක් තමන්ගේ දෙඇස් වල ලියැවී ඇති දෑ මන්දැයි විශ්ලේෂණය නොකරන බැවිනි....



..........................................................................................................

ඇයගේ උකුල මත අළු වන් ඇස් ඇති, කුඩා සින්ඩරෙල්ලාවක නිදා වැටෙන්නීය. ඔහුගේ කැරලි හිස කෙස් ඇයගේ උරහිස මතය...

ඔහුගේ පය පාමුල කුඩා කෝච්චියක් සමඟ හරඹ කරන කොලු පැටියාද, ඔහු සේම හිතුවක්කාරයෙකි.

අවසාන තිත් තැබීම ඒ තරම් පහසු නම්, බොහෝ දෙනා ඒ තිත තමා ලඟම තබා ගනු ඇත.

ඇය එදා නික්ම ගොස් ජීවිතය සොයා ගියේ නැත. ඇයට උවමනා වූයේ සියලු රැහැන් බිඳ ලා තනි වන්නටය.  එසේ ගිය ගමනක ඔහුගේ දෑස කොළ එළියක් වී දැල්වෙද්දී, ඇයට රතු එළියේ නවතින්නට අමතක විය. ඇයගේ සියලු ඉන්ද්‍රියන් අවසඟ වෙද්දී, ඔහු සියලු ලේ නහර වල කිමිදී දැනෙන වේදනාව කොයි තරම් සියුම් දැයි ඇයට දැනුණි.

දින ගණන් ගෙවී යද්දී, ඇයට හුරු පුරුදු අකුණු සැරය ඇයගේ ඇඳ ඉහපත ඇඳෙනු ඇය බලා සිටියේ මලානික දෑසිනි. ඔහු ඇයගේ හදවත පුරා තැනින් ඇති කල සුව නොවූ පැලුම් වලට, ප්‍රේමය බහාලූයේ ඉතා මට සිලිටි ලෙසය.

විල් යූ මැරි මී....ඩූ යූ ලව් මී....

ඇය තබන්නට සිතු අවසාන තිතට, නොනවතින තිත් එක්‌ කල හිතුවක්කාරයාගේ හිස ඇයගේ උරතලය මත කඩා වැටී තිබුණි. 

ඇය ඔහු අවදිවන තුරු නොසෙල්වී දෑස පියා ඉන්නට තීරණය කලාය...

...................................................................................................................................................................


මේ කතන්දර දෙක තුලට ෆැන්ටසිය හෝ රියැලිටිය ආරෝපණය කිරීම ඔබ සතු වග කීමකි. වටිනාම දෙය වන්නේ සෑම ෆැන්ටසියක්ම, රියැලිටියක් කිරීමට උත්සාහ නොදැරීමයි. ඒ මන්ද යත්, රියැලිටියේ ඇත්තේ, ෆැන්ටසියට වඩා බොහෝ වෙනස් මනෝ භාවයන් බැවිණි.

............................................................................................................


මට ආදරේදැයි ආයෙමත් නාසන්න 
ඕනෙමද හේතුවක් ප්‍රේමයක් උපදින්න
අහඹු ඇස් බැල්මකට, ඕනෙ නෑ උප්පැන්න
අයිතියක් කුමකටද හෙවනැල්ලෙ හැප්පෙන්න...


උල්පතක් හිර කරන් දුක් විඳින කන්දකට
අකුණු සැර එව එවා සමච්චල් නොකරන්න
දරා ගන්නට බැරිව නාය ගියොතින් ඔන්න
මේ තරම් ආදරේ තිබුනිදැයි නාසන්න...


පුර හඳක් සැරසෙද්දි පෝරුවට ගොඩ වෙන්න
මියැදිච්ච තරුවකට නාඩන්න නොකියන්න
කළු කුහර තියෙන්නෙම හිතුනාම තනිවෙන්න
සඳ එළිය නොවැටෙන්න, ආයිමත් නොබලන්න....


.................................................................................
මට ආදරේදැයි ඉතින්, ආයෙමත් නාසන්න
................................................................................


WW!!!




Saturday, October 28, 2017

Last good bye....




https://www.chobirdokan.com/wp-content/uploads/sad-wallpaper.jpg

                                            



I'll let my heart burn in to millions of pieces 
In a wild fire, which feels like a rain 
Next comes the silence, and there will be ashes
Don't let them rust your tiny little heart...

A one tight hug, went inside my blood
The world was paused, for a moment of ours
I felt love & care, but was it really there
And who cares baby, I needed it right there...

The clouds are falling, and the earth is rolling
Is it the lightning in your eyes, or is it my dream
I try to squeeze my heart, heavy as a storm
Yeah Baby you've every right, but it is tonight
...My Very Last Night...


By,

WW

27 October 2017



Sunday, June 4, 2017

Will never surface for the world to see...



Deep down in a darkest cave
Below the sunlit surface waters
There is a tiny little fish in the sea
That the world will never get to see...

He spreads the light of thousand stars
Which keeps the darkness far away
Deep inside...always happy and warm
But...will never surface for the world to see...

He sings a song in the longest nights
Echoing waves...touching the cave
The silent romance with so much beauty
But...It is too deep, so the world won't see...




By
WW
04 June 2017

Sunday, April 23, 2017

සුරංගනාවී...........

A girl walking away...

සමහර මිනිසුන්ට අතීතස්මරණයට දෑස පියා ගත යුතුය...

තවත් අයෙකුට නිදහසේ මධු බිඳක් තොල ගෑ යුතුය...

එහෙත් මගේ වර්තමානයද, අතීතයම පමණි...එහෙයින් මම එළඹි සිහියෙන් අතීතයේ ජීවත් වෙමි...

බොහෝ කලෙකින් මවිසින් කිසිවෙකුට ප්‍රේම කල බවක් මතකයට නගා ගත නොහැක...පෙම්වතියක් වීමත්, සැබෑ ලෙස ප්‍රේම කිරීමත් දෙයාකාරය...

සැබෑ ලෙස ප්‍රේම කිරීමේදී කෙනෙකුගේ පංචස්කන්ධයේ සමින් වැසුන ආවරණය ඉවත් කල යුතුමය...එහි උරුමක්කාර ආත්මය සමඟ ඉතා විශ්වාසදායී ලෙස ගණුදෙනු කල යුතුය...

ආගන්තුකයෙකුගේ රුධිර පීඩනය පිළිබඳව සැබෑ අවබෝධයක් ලැබීමට තරම් ප්‍රඥාව ප්‍රගුණ කල යුතුය...

එකිනෙකාගේ නියුරෝන වල සංවේදීතාවයද, ඔවුහු අතුනු බහන් වල දරා හිඳිනා අනේක අපද්‍රව්‍යයොද,  වැනි එකී නොකී බොහෝ දෑ පිලිබඳ නිසි අධ්‍යනයක් නොමැති කිසිවෙකුට සැබෑ ලෙස ප්‍රේම කල නොහැක...

එවන් අවබෝධයක් නොමැතිව ගලා යන සබඳතා සියල්ලම රඳා පවතින්නේ පංචස්කන්ධයේ මතුපිට පෘෂ්ටයේ සුමටභාවය භාවාතිශය ලෙස රස විඳීමේ හැකියාව මතය...

ටෙක්සාස් ප්‍රාන්තයෙහි පනස් පස් වියැති කාන්තාවක් පෙම්වතියක් වීම, දෝෂාභියෝගයකට ලක් වීමට කාරණාවක් නොවන වග මම තරයේ කියමි...

ආකර්ෂණය, කරුණාව, රැකවරණය, රාගය මේ කුමක් හෝ මුල් කර එකිනෙකා කෙරෙහි ආශක්ත වන්නෝ තමන් පෙම්වතුන් බව කියති...

එහෙයින් මමද  පසුගිය වසර කිහිපය තුල, කිහිප වරක්ම පෙම්වතියක් වීමි...සැබෑ ප්‍රේමය යළිදු කිසිදිනෙක හමු නොවන බව දැන දැනම පෙම්වතියක් වීමි...

එහෙත් ප්‍රේමය සැබෑවක් විය යුතු බව මා උගත්තේ ඔහුගෙනි...

එදා විසි නව වියැති ඔහු, පින්තාරු කලේ හතළිස් පස් විය ඉක්මවමින් සිටි මගේ ජීවිතයයි...ඔහු පියානෝවෙන් මගේ ජීවිත ගීතයේ කිසිදාක නොවැයුනු රසාලිප්ත ස්වර වැයුවේය...මගේ පංචස්කන්ධයෙහි ඇතුල් ගර්භය ඔහුගේ මනසින් විනිවිදින ලද්දේය...

එහි පෙළඹවීමෙන් මා කවුරුන්දැයි, මම සොයා ගතිමි...

ඔහුගේ ඇතුලාන්තය ප්‍රේමයේ සෞම්‍ය සඳ කිරණ වලින් පිරී තිබිණි...මම හෙමින් සීරුවේ ඔහුගේ ආත්මයද, සියලු අභ්‍යන්තර ඉන්ද්‍රියයන්ද විවර කර බැලීමි...එවිට ඒ සියුම් රශ්මි ධාරාවන් හාත්පස පැතිර ගියේය...

තෙත් වූ පස් පිඩැල්ලකින් එළියට ඇදෙන්නට තතනන ගැඩවිලෙකු පවා එය අත් වින්ද බව මම දනිමි...

ඉතින්...මා ඒ කිරණ ඉසියුම්ව විඳීම වරදක් යයි නොකියන්න...

ඔහු සතුව ඒ නගරයේ බොහොමයක් ඉපැරණි පල්ලි වල අගුළු විවර කල හැකි යතුරු තිබිණ...ඒවායේ ඇති සිත්තම් වල අපූර්වත්වය විඳින්නට ඔහු මට හුරු කළේය...ඒ ගිය බොහොමයක් ගමන් වලදී, ඔහු සමඟ ස්වර්ගයේ ද්වාරයෙන් ඇතුළු වන්නට මගේ හිත බල කල වාර අනන්තය...

"ඔයාට දරුවෝ හදන්න ඕනෙද"....

එවන් දිනෙක මම අසා සිටියෙමි...

"ඔව් මං බොහොම ආසයි පුංචි කෙලි පැංචියෙකුට"...

පිපෙනා සියලු මල් පරවන බවද, වර්තමානයේ සෑම දවසක්ම අතීතය වන බවද එදා ඒ මොහොතේදී මට වැටහින...

ඒ වෙද්දී මගේ පළමු විවාහයේ දරුවන් දෙදෙනාම විශ්ව විද්‍යාල පිවිසුම් ආසන්නයේ සිටියවුන් වූහ...

ඔබ කෙසේ සිතුවද ප්‍රේමය අපරාධයක් නොවිය යුතුය...ඔහුගේ ප්‍රේමයේ සඳ කිරණින්, පරඬලකට නැවුම් ජීවයක් නොලැබෙනා බව සහතිකය...එහි අයිතිය සුවිශේෂ වූ කඩුපුලකටය... 

එහෙත් හිතවත...එයින් පසුව, අපි පුරා වසර හතරක් පුරා එකිනෙකාගේ රශ්මියෙන් මිදෙනු නොහැකිව දැවුනෝ වෙමු...වෙන් වීමේ ගිවිසුම් බොහෝ විට එක සඳ පළුවකට පමණක් සීමා විය...

ඔහු දරුවන් එපා යැයි කීවේය...මම ඔහුට දරුවන් දෙන්නෙමියි පොරොන්දු වුනෙමි...අඳුරු කාමරයක, මගේ ලැම මත ඔහු කඳුළු සලකුණු තබද්දී, මම මගේ කඳුළු මගේම ලේ නහර තුලට වත් කලෙමි...

ඔහුට ගැහැණු යහළුවන් අඳුන්වා දෙමින් ඔවුන් සමඟ මිත්‍ර වීමට බල කෙළෙමි...එහෙත් ඒ සෑම විටකම ඔහු බලා සිටියේ මගේ දෑස දෙසම පමණි...

ජීවිතය තිත්ත වෙද්දී, මට මගේ සිහිය වදයක් විය...

එවන් දවසක, ඇය මා පසු කර ගියේය...රතු කෙස් ඇති ඇයගේ දෙපා යුග්ම වල බෝනික්කියගේ දෙපා වල හැඩය විය...මම එසැණින්ම ඇයව නවතාලුයෙමි...අපි මිතුරියන් වීමු...

මාසයක ඇවෑමෙන්, මම ඇයට මගේ මිත්‍රයාව හමු වෙන ලෙස ආරාධනා කලෙමි...

ප්‍රේමයට සාධාරණයක් කල නොහැකි නම්, එය නිර්ලෝහී පරිත්‍යාගයක් විය යුතුය...ආත්මාර්ථයෙන් ලැබෙන සැනසීමට, වඩා පරාර්ථයෙන් ලැබෙන වේදනාව සැනසීමක් බව මම විශ්වාස කරමි...

ඔවුන් දෙදෙනාගේ දෑස් හමු වූ මොහොතෙහි විසිර ගිය කුඩා පුලිඟු වලින් මගේ සියොලඟම දැවුන බව ඇත්තකි...

එහෙත් ප්‍රේමය සැබෑ නම්, එය එහි පාර්ශවකරුවන්ට කිසිවිටෙක  මාර්ග බාධකයක් නොවිය යුතුය...

එදා ඒ මොහොතේ මම ඒ බාධකය ඉවත් කලෙමි...කල් තියා සැලසුම් කල පරිදි මගේ යෙහෙළිය දුන් ඇමතුමින් ඔවුන් දෙදෙනා තනිකර දමා මම එදා පිටව ආවෙමි...

"යන්න එපා"

ඔහු අසීරුවෙන් කී කල, මට ඔහුට හාදුවක් දෙන්නට වුවමනා විය...ඔහු වැලඳ, යළිඳු ඒ සුමුදු සඳ රැස් විඳීමට හිත කෑ ගසා කියද්දී, මම පිටව ආවෙමි...

ඉන් පසු, මගේ දුරකථන තිරය මත බොහෝ විට වියළී ගිය කඳුළු පැල්ලම් විය...ඊටත් පසුව දුරකථනය බොහෝ සේ නිසොල්මන් විය...

එය කෙබඳු හැඟීමක්දැයි විග්‍රහ කරන්නට වැය කරන්නාවූ ඔබේ කාලය අපතේ යන වග පමණක් සිහි තබා ගන්න...

ඉර, සඳ, තරු...මේ සියල්ලම ඇත්තේ බලා සැනසෙන්නට පමණි...ඒවා අයිති මන්දාකිණි වලින් ගලවා, ඔබේ දෙපා මුලට ගන්නා සෑම උත්සාහයකම අවසාන ප්‍රථිපලය, ලෝක විනාශය පමණි...

ජීවිතය, අතීතය වී ගලා ගියේය...මම අත්මිටකින් ගත හැකි වූ ප්‍රේමය, එක සුසුමකින් අන් සන්තක වන්නට ඉඩ හැර බලා හුනිමි...

මම ඔහුට ඉන් වසර හතරකට පමණ පසු ඇමතුමක් දුනිමි...ඔහුගේ පින්තාරු එකතුවක් නැරඹීමට එන්නැයි එදා ඔහු මට ආරාධනා කළේය...

මගේ සුසුම් වල තිගැස්මක් තිබුනේ නැත....ඔහුගෙන් නික්ම ආ දා පටන් ඒවාට එකතු වූ මළකඩ රස පමණක්, පෙරසේම තිබුනේය...

කඩුපුල ඔහු ලඟින්ම පිපී තිබිණ...මගේ සුසුම් වලට වඩා, ඒ සුවඳ බොහෝ නැවුම් වග මට දුර තියාම දැනිණ...

රැලි වැටෙන්නට තතනන මගේ සීතල කම්මුලට, ඇයගේ පිරුණු රෝස පැහැති කම්මුල් වලින්, උණුසුම් හාදුවක් ලැබිණ...

මම ඔහුගේ දෑස මග හැරියෙමි...එහෙයින්, ඔහුට එදා මෙන් මගේ දෑස දෙස ඕනෑකමින් බලන්නට වුවමනාවක් තිබුනා දැයි මම නොදනිමි...

ප්‍රේමයද විටෙක පිළිලයකි...එවන් කලෙට එය සියලුම පෝෂක වලින් ඈත් කල තැබිය යුතුමය...

"ඔයාද ඒ සුරංගනාවී"....

"තාත්ත කිව්වා, මගේ අම්මිව එයාට ගෙනත් දුන්නේ ඔයා කියල"....

..........................................................................................................................................

ප්‍රේමය නම් එසේ විය යුතුමය...එක් හදවතක් දැඩි ශීතලෙන් හිස්ව ගියද, තවත් හදවත් සිය දහසක් උණුසුම්ව පිරී යා යුතුමය...  

............................................................................................................................................ 


පසු සටහන : එය වොෂින්ටනයේ එක් වැසිබර සැන්දෑවකි...දහසය වන වීදියේ ඉබි ගමනින් ඇදෙන රථවාහන පෝලිමක ගාල් වී සිටීම දැඩි සේ වෙහෙසකර වූ අතර, මා එහි වාඩුව ගත්තේ මෝටර් රථයේ ගුවන් විදුලි යන්ත්‍රය මෙහෙයවන බොත්තමට නොනැවතී තට්ටු කරමිනි...

ඇය දිගු සුසුමක් හෙලුවාය...එකිනෙකා පරයා නැගුන එක් ගුවන් විදුලි නාලිකාවකින් පිටවූ ඒ සුසුම මගේ දෙකන් පෙති අතර වදිද්දී, ඉස්පාසුවේ එය විඳින්නට මට වුවමනා විය...

එතැන් සිට ඔබ  කියවූ මේ කතාව ඇයගේ සජීවී හැඟුම්බර හඬින් මම අසා සිටියෙමි....වරෙක, කතාව අතරතුර ඇය තදින් හුස්ම ගන්නා හඬද, ඉකිය සිර කර ගැනීමට දරන මහත් ආයසයද, හදවත කලම්බන සුළු විය....ඇය ඔහුගේ වර්තමාන බිරිය ඔහුට මුණ ගැස්වූ තැන්හිදීද, ඔවුන්ගෙන් පිටව තම දුරකථන අංකය පවා වෙනස් කොට ඔහුගෙන් පලා ආ හැටිය කියද්දීද, ඇගේ කට හඬ බොහෝ සෙයින් බිඳී ගිය වග මට දැනින...

මේ නිර්මාණයේ අඩංගු සියලු සංසිද්ධීන් සියල්ලම සත්‍ය වන අතර, එයට වෙනස් අරුතක් දීම සඳහා මා සමහර තැන්වලදී අටුවා ටීකා එක් කල බව මම පිළිගනිමි...

ඇය තම ලාබාල පෙම්වතාට, පෙම්වතියක් සොයා වෙහෙසුනාය....මාර්ගයේ තමා පසු කර ගිය රූබර යුවතිය, ඔහුට ගැලපෙන බැව් ඇසුරු සැණකින් සිතූ ඇය, එසනින් ඇය හා මිත්‍ර වූවාය....ඔවුන් දෙදෙනා සුක්ෂමව මුණ ගස්වා, ඔවුනගෙන් පලා ආවාය....

සිනමා පටයක තිර රචනයක් නොවූ ඒ කථාවේ තුබූ,අධි සන්වෙදිභාවය මගේ කතාවෙන් හිතාමතාම ඉවත් කලෙමි...

ඔබ මේ පිටුව වසා දැමිය යුත්තේ තවත් සංවේදී කඳුලක් සමඟ නොව, මිනිසුන් ආත්මාර්ථයෙන් ඔබ්බට ගොස් කරනා කැප කිරීම් වල ගැඹුරු වූ වටිනාකම සිත්හි දරාගෙනය...

එය තවත් එක් රාගයෙන් උමතු වූ ගැහැණියකගේ කථාවක් නොව, තම ප්‍රේමය හා අනෙකුත් බැඳීම් වෙනුවෙන් අරගල කරන්නාවූ සියල්ලන්ටම පරමාදර්ශයකි...අප බැඳීම් වෙනුවෙන් අරගල කළ යුතු නැත...ඒ සියලුම බැඳිම් වලට වලට නියම වටිනාකමක් දිය හැක්කේ උසස් මනසක් ඇත්තවුන්ට පමණි...



----WW---

Sunday, April 9, 2017

ගල් වලක තිබිය හැක කුඩු වෙච්චි ප්‍රේමයක්...



ඉර කෙන්ද උණු වෙවී වැටෙද්දී ගල උඩට
පෙම්බරී බර ගත්තෙ මං මගේ තනි අතට
කළුගලක් බිම හැපී මෙලෙක වූවත් දුකට
දුකක් දැනුනේ නෑලු මුදු රෝස මල් වලට...

දකින්නට හිතුවාම නොපෙනිච්ච හීනයක්
ඇස් වසා ගල බිඳිමි සිවුරු ලා ගීතයක්
මල් වලට නොහොබිනා දුප්පත්ම හාදුවක්
ගල් වලක තිබිය හැක කුඩු වෙච්චි ප්‍රේමයක්...

කුළු ගෙඩිය තිස්සේම වදිද්දී කළු ගලේ
මේ දැනුත් රිදෙනවා කළු කුහර හදවතේ
මල්සරා උඹ මගෙන් උදුරාන ගිය වෙලේ
බෝරයක් පිපුරුනා ඇතාගල මහගලේ...

අත් දෙකක් තිබුනෙ නෑ ඉඹින්නට ඇත්තයි
එක අතක වාරුවෙන් ගල බින්ද සත්තයි
කළු ගලින් කිරි ගරුඬ අඹනු බෑ ඇත්තයි
මැණිකෙ මට ටජ් මහල වැරදුනා සත්තයි...


WW

Saturday, March 18, 2017

අයි වොන්න හග් යූ...




A  couple hugging each other 



ඇතුල් වීමේ දොරටුව වසන්නට ආසන්නය...

සමාවෙන්න...මා හිඳින්නේ ගුවන් තොටුපොළකය...හොඳින් උණුසුම් වූ හදවතක් ඇති මිනිසෙකුට එකවර හඬන්නටත්, හිනැහෙන්නටත් හැකි තැනක් ඇත්නම් ඒ මෙතැනය...



මා යා යුතු තැනද, කල යුතු දෑද, දෛවය විසින් කල් තබාම තීරණය කොට තිබිණ...එහෙත් මට කිසිදු අරමුණක් නැත...



මගේ ජීවිතයද නිශ්චිත ධාවන පථයකට ඇතුළු වූ ගුවන් යානයක් වැනිය...සියලු දත්ත බහා ඇති මොළය හදවත සමඟ ඇති සබඳතා සියල්ලම නවතා දමා, ස්වයංක්‍රිය ධාවනයක යෙදෙයි...



එය වෙනස් වන්නට නම්, ඇගේ දෑසෙහි ඇති සෞන්දර්යය, මගේ හදවත මත පින්තාරු කල යුතුය...





එහෙත් මා හදවත සන්තකව තුබූ සියලු වර්ණද, පින්සල් ද, කඩදාසි කොළද, දැන් අයිති ඇයටය...ඇය ඒවා සොරා ගත්තාද, නැතහොත් මා ඒවා රැගෙන යන ලෙස ඇයට පෙරැත්ත කළාදැයි, මට නිශ්චිතවම කිව නොහැක...


මම දෑස් පියා ගන්නෙමි...



ගුවන් යානා අසුනට උඩින් ඇති වා කවුළුව වසන්නැයි ඈ මගෙන් ඉල්ලා සිටින්නීය...ඉන් පසු, ඈ මගේ වම් උරතලය මත ඇගේ සීතල කම්මුලක් රඳවන්නීය...මගේ වමත ගෙන, ඇගේ දකුණතේ ඇඟිලි කරු තුල රඳවා ගන්නීය...ඒ අතැඟිලි බොහෝ සීතලය...එදා සේමය...ඇයට කථා කරන්නට වුවමනා නැත...එහෙත් ඇය මා දෙස හොරැහින් බලන බව මම දනිමි...ඇයට හාදුවක් වුවමනා වී ඇත...


ඔබට සිහිනයක් කෙතරම් චමත්කාරජනකදැයි අනුමාන කරන්නට හැකිදැයි මා නොදනිමි...විශ්වීය තරු සියල්ලම පෑයූ අහසද, නොනැවතී කඩා හැලෙන නයගරාවද, ශ්‍රී පාදයේ ඉර සේවයද, සිය මවගේ තනයේ එල්ලී සිටින පොඩිත්තෙකුගේ අහංකාර බැල්මද, ඒ අමන්දානන්දයේ කුඩාම ඒකකයට සම කල හැකි බව පමණක් කියමි...

සිහින එසේය...එය මනෝවිද්‍යාවේදී ඔබ කෙසේ වර්කගීරණය කලද, සිහින යනු ලොව ඇති මිල අධිකම මත් පැන් වර්ගය බව දන්නේ, එයට ඇබ්බැහි වූවන් පමණි...

ඇය මට හමු වන්නේ එක්තරා අඳුරු කොරිඩෝරයකදීය...එක සෙවනැල්ලක අවෑමෙන්, එදා මට නොපෙනී ගිය ඇගේ දෑස නැවත මා දකින්නේ, ඒ කොරිඩෝරයෙන් අවසන් වන හුරුබුහුටි කාර්යාල කාමරය තුලය...

ඇයට තිබුනේ අඳුරු වීදියක දැල්වෙන, එකම පහන් කණුවක් වන් වූ දෑසකි...විටෙක ඒ තුල මල් සොයා යන සමනලුන්ද, සිහිනයෙන් අවදි වූ නිදි කුමාරියන්ද බහුල විය...තව බොහෝ විටෙක තොරතෝංචියක් නැතිව කියවන කුඩා දැරියක්, ඒ දෑස් තුල ඉබා ගාතේ යනු මම අනන්ත දැක ඇත්තෙමි...

"අකාශ් පොඩි ඇක්සිඩන්ට් එකක් කරගෙනනේ...තියෙන හදිස්සිය...කොච්චර කිව්වත් අහන්නේ නැහැ"

අපි මුණ ගැසී දෙදිනකට පමණ පසු හදිසියේම මා සොයා පැමිණි ඈ දුක්මුසුව කීවාය...

ආකාශ් කවුදැයි මා ඇගෙන් ඇසුවේ නැත...මට අසන්නට අයිතියක් තිබුනේද නැත...එහෙත් එදා මෙදා තුර නොවෙනස්ව දැනෙන, නිධන් ගත හදවතේ දැවිල්ල ඇරඹුනේ එදාය...

එතැන් පටන් අප දිවා ආහාරය ගත්තේද, බොහෝ විට කාලය ගත කලේද එකටය...

ඈ ඇහැකි සෑම විටකම මගේ සුසුමක් වැදෙන දුරින් හිඳින්නට යත්න දරුවාය...වරෙක සෙමින් පැමිණ, ඈ මගේ උරතලය මත ඒ සීතල අතැඟිලි තැබුවාය...

ඇයගේ සෙවනැල්ල ප්‍රමාද වන දාකට, මගේ හදවත බොහෝ සේ හිස් බව මට දැනුන වාර අනන්තය...

ඈ නොපැමිණි සෑම දවසකම, මා විසින් සොයා ගත් අඳුරු මුල්ලකට වී, දිනපොතක පිටු පුරා මම ඇය ගැන ලියා තැබුවෙමි...

"අපි දෙන්න ආදරේ කරනවා...ඒක මං දන්නවා...ඒත් එයා මට තවම ඒක කියල නැහැනේ..."

ඇය එසේ කියූ සෑම වතාවකම මම ඇයව අස්වැසුවෙමි...නිසි කලට ඔහුගේ ප්‍රේමය ඇයට පවසනු ඇති බව කීවෙමි...

"අයි වොන්න හග් යූ"

එදා ඇය එසේ කියූ විට මම දෙපාරක් නොසිතාම ඇයව තදින් වැළඳගතිමි...ඒ ඉතා කෙටි වූද, දැඩි වූද, චුම්බ්නයේ ගැබ්ව තුබුනේ අප්‍රකාශිත ප්‍රේමයක ගැඹුරය...වේදනාවය...කඳුළුය...එහෙත් ඒ කිසිවක් ඇගේ නොව මගේය... 

මම ඇය කල කී දෑ කිසිවක් විශ්ලේෂණය නොකරමි...ප්‍රේමය ඇත්තේ සොය සොයා ලතැවීමට නොව, රිසි සේ බෙදා දීමට බව මම අදහමි...

ඔහු නිසි කලට පැමිණ ඇයව නිද්‍රාවෙන් අවදි වන හාදුව දුන් කල, ඇය මා අපේක්ෂා කල ලෙසටම අවදි වූවාය...මම එතැන් සිට සිසිර තාරක නින්දට වැටුනෙමි...

මගේම සොහොන් ගැබ තුල පණ පිටින් මිහිදන් කල විටෙක දැනෙන අප්‍රමාණ වූ වේදනාවක් මට එදා දැනින...

අද මගේ හදවත ප්‍රේතයින් පවා අත්හැර දැමූ සොහොනකි...තවෙකෙකුට ඇලී, ගැලී විඳින්නට තරම් සෞන්දර්යයක් එහි නැත...සොහොනක් මතින් සත් මහල් ප්‍රාසාදයක් ඉදි කල පසු, බොහෝ පෘතග්ජන සිත් ඇත්තෝ එහි පොළොව කැණ පතුල හාරන්නේ නැත...

ප්‍රේමය මනෝ ව්‍යාධියක් බව නොකියන්න...

එහෙත් ඉඳහිටක දරා ගත නොහැකි තනිකමක් දැනුන විටක, ඇය, ඔහු ගැන හෝ කියවමින්, මා ලඟින් සිටියා නම් යෙහෙකැයි සිතෙන වාර අප්‍රමාණය...


එවන් මොහොතක ප්‍රේමය නම් විඳවීම පමණක්ම වෙයි...මම එය පරිත්‍යාගය යැයි සිතා සැනසෙමි...

......................................................................................................................

රෑහියෙකු ළඟ ඇණ තියාගෙන
නෑසියෙකු නැති රැය ගෙවාලන
අමාවක අද වෙඩි තියාගෙන
සඳ වැටුණි හදවත පලාගෙන

මෙච්චරක් කාලයක් ඒ තරම් කලුවරක්
ඇති අමාවක හදක්, හංගාන උන් සඳක්
සුසුමකින් නොඅගවා ප්‍රේමයක් ඇති වගක්
කවි ලියා තිබුනාලු, පිරෙන්නට දිනපොතක්
...............................................................................

ප්‍රේමයේ ඉඟි මැරුම් නොපෙනෙනා කලුවරක
සඳ පරිස්සම් කලෙමි හදවතේ හරි මැදක
අමාවක හා සඳක් නොපෑහෙන ලෝකයක
සඳ නිදහස් කරමි, කලුවරින් මම සබඳ

ග්‍රීෂ්මෙට හැකිලිච්ච වියළි තණපතක් යට
කුඹියෙක් නැවතුනත් මොහොතකට හෙවනකට
ආයිමත් ඈ මෙහේ නේන වග දැනෙන කොට
විඳවීම මිසක මට අරුත් නැත ප්‍රේමයට

රෑහියෝ මං නැතත් නුඹේ ගී උස් හඬින්
ගයාපන් තනි වෙච්ච නිශාචර හිත් ලඟින්
ඈ හිනැහෙන්නෙ, මං හඬන්නෙත් එක හදින්
ඒ හිතට වෙඩි තිබ්බෙ, ඈ ඇගේ ඇස් දෙකෙන්
.......................................................................................................................

සියලු රසික ජනතාවගෙන් සමාව අයදිනවා කවිය නැවත පල කල එක ගැන...කමී ඔබේ අදහසට ස්තුතියි...ඔබ කියූ වචනය වෙනස් කලා...

WW

Thursday, March 16, 2017

ඒ හිතට වෙඩි තිබ්බෙ, ඈ ඇගේ ඇස් දෙකෙන්...



රෑහියෙකු ළඟ ඇණ තියාගෙන
නෑසියෙකු නැති රැය ගෙවාලන
අමාවක අද වෙඩි තියාගෙන
සඳ වැටුණි හදවත පලාගෙන

මෙච්චරක් කාලයක් ඒ තරම් කලුවරක්
ඇති අමාවක හදක්, හංගාන උන් සඳක්
සුසුමකින් නොඅගවා ප්‍රේමයක් ඇති වගක්
කවි ලියා තිබුනාලු, පිරෙන්නට ඩයරියක්

...............................................................................
ප්‍රේමයේ ඉඟි මැරුම් නොපෙනෙනා කලුවරක
සඳ පරිස්සම් කලෙමි හදවතේ හරි මැදක
අමාවක හා සඳක් නොපෑහෙන ලෝකයක
සඳ නිදහස් කරමි, කලුවරින් මම සබඳ

ග්‍රීෂ්මෙට හැකිලිච්ච වියළි තණපතක් යට
කුඹියෙක් නැවතුනත් මොහොතකට හෙවනකට
ආයිමත් ඈ මෙහේ නේන වග දැනෙන කොට
විඳවීම මිසක මට අරුත් නැත ප්‍රේමයට

රෑහියෝ මං නැතත් නුඹේ ගී උස් හඬින්
ගයාපන් තනි වෙච්ච නිශාචර හිත් ලඟින්
ඈ හිනැහෙන්නෙ, මං හඬන්නෙත් එක හදින්
ඒ හිතට වෙඩි තිබ්බෙ, ඈ ඇගේ ඇස් දෙකෙන්


WW


Sunday, March 5, 2017

සියායාවේ තුන් දවසක්...

අයි විශ් දැට් වී ඕල් කැන් ගෝ දෙයා...දෙන් යූ විල් අන්ඩස්ටෑන්ඩ් ද ඉම්පොර්ටන්ස් ඔෆ්  මේකින් ඇන් ඉෆෙක්ටිව් මලේරියා  වැක්සින්...(අපි සියලු දෙනාටම එහි යා හැකි නම්...එවිට ඔබට වැටහේවි සාර්ථක මැලේරියා එන්නතක ඇති වටිනාකම)

ටොම් ගේ හඬ තිරසාරය...එහෙත් බොහෝ හැඟුම්බරය...ඔහු මට හමුවූ අතිශය මානව දයාවෙන් පිරි සුළුතරයක් මිනිසුන්ගෙන් කෙනෙකි...වෛද්‍ය නිලධාරියෙක්, විද්‍යාඥයෙක් සහ විශ්‍රාමික උසස් හමුදා නිලධාරියෙක් වශයෙන් වසර ගණනාවක පළපුරුද්ද ඇති, ඔහුගේ එකම අරමුණ මානව සංහතියට යහපතක් කිරීම බව මම ඉඳුරාම දනිමි...

එහෙයින්, අප ආයතනයේ යොවුන් පර්යේෂණ සහායකයින්ට, මෙවන් කතා වලින් උකහා ගත යුතු බොහෝ දෑ ඇත...ඇමෙරිකාවේ වාසය කරන ඔවුහු ගෙවන්නේ අතිශය සුඛෝපභෝගී ජීවිත වෙති...සෞඛ්‍ය හෝ ආහාර පාන හෝ නිවාස ගැන ගැඹුරින් සිතා බලන්නට තරම් ගැටළු ඔවුනට නැත...

දෝස් චිල්රන්...දේ හෑව් ඕල් කයින්ඩ්ස් ඔෆ් හෙල්ත් ප්‍රොබ්ලම්ස්...මැලේරියා ඉස් ද ටොප්...(ඒ පොඩි දරුවෝ...ඔවුන්ට නේක විධ සෞඛ්‍ය ගැටළු තියනවා...මැලේරියාව තමයි ඉහලින්ම තියෙන්නේ)...

එසේ කියනා ඔහු, ඩිජිටල් තිරය මත ඒ කුඩා දරුවන්ගේ සෞඛ්‍ය ගැටළු වට්ටෝරුව දිග හරියි...මැලේරියාව, ආහාර ජීර්ණ පද්ධතිය ඇසුරු කොට ගෙන ඇති විවිධ පණු රෝග, නිව්මෝනියා තත්වයන්, රුමැටික උණ මුල් කරගෙන හට ගන්නා හෘද කපාට රෝග, ක්ෂය රෝගය, ඒඩ්ස්...මා ඉදිරියේ තුබූ තිරය බොඳවී යාමට ආසන්නය...

මම ඔවුන් සියැසින් දුටුවෙමි...ඒ මින් දෙසතියකට පමණ පෙරය...

ඔවුන් සිටියේ දුහුවිලි සහිත රෝහල් සිමෙන්තියේ පෙරලෙමිනි...සමහරු මව් ඇකයේ උණුසුමට ගුලි වී සිටියහ...එහි මාස පහේ සිට මාස එකොළහ තෙක් කුඩා දරුවෝ වූහ...ඔවුන්ගේ සම කළු පැහැතිය...කළු කිව්වාට දැලි අඟුරුය...

ඔවුන්ගේ කැරලි කොණ්ඩය, තනි මුදු ස්ථරයක් වන තෙක් කපා තිබිණ...එහෙයින්, පිරිමි හෝ ගැහැණු බව සෙවීම උගහටය....අපේ දරුවෝ මෙන්, ඔවුහු කෑ ගසා නොහැඬුහ...දණ ගාන වයසේ සිටි දරුවෝ, සෙල්ලම් බඩු යැයි කිව හැකි ප්ලාස්ටික් කැබලි අත ගාමින් සිනාසුනහ...

ඔවුන්ගේ මවුවරුද බොහෝ කෙසඟය...කට්ට කළුය...කොණ්ඩයද පොඩි වුන්ගේ හැඩයමය...කිසිම හැඩක් නැති ගවුම් කඩමාල්ලක් ඇඟ දවටා සිටි හෙයින්, උන් ගැහැණුන් වග හඳුනා ගත හැකි විය...

කළුවන් නොවූ සම සහිත සියල්ලෝම, ඇමෙරිකානුවෝ බව ඔවුන් සිතන වග පෙනිණ...ඔවුන්ගෙන් සමහරෙක් මා සමඟ ඉතා පියකරු ලෙස සිනාසුනහ...

මා ඒ දුටුවේ, අපගේ දෙවැනි සායනික පරීක්ෂණ මට්ටමේ පවතින මැලේරියා එන්නත ලබා ගැනීමට පැමිණි දරු පැටවුන්ය...

මේ ඔබ කියවන්නේ බටහිර කෙන්යාවේ, සියායා ප්‍රාන්තයේ ඇති රෝහලක විස්තරයයි...ටොම්ට අනුව එය කෙන්යාවේ හතරවැනි මට්ටමේ රෝහලක් හෙවත් දිස්ත්‍රික්ක රෝහලකි...එය කෙන්යා වෛද්‍ය පර්යේෂණ ආයතනය හා අනුබද්ධව පවතින හෙයින්, මෙවන් සායනික පර්යේෂණ සඳහා පහසුකම් ඇත...නමුත් එහි පෙනුම ලංකාවෙහි අතිශය දුෂ්කර පලාතක ඇති රජයේ රෝහලකට සමානය...

මින් වසර දහයකට පෙර මා දුටු කෙන්යාවේ නයිරෝබි නගරයට වඩා සියායාව බොහෝ සෙයින් වෙනස්ය...වියළි කාර්තුවේ අවසානයට ලංව ඇති සියායාවේ හාත්පස තුබුනේ වියළි, දූලි පැහැයකි...

ආසන්නතම නගරය වන කිසුමු  වල සිට සියායාවට, ගොඩබිම් මාර්ගයේ කිලෝ මීටර හැත්තෑ පහක් පමණ දුර ගෙවා යා යුතුය...ඒ මාර්ගයේ යම් තැනක ඔබට සමකයේ මනෝම රේඛාව පසු කල හැකිය...


Equator Sign (from internet)

එවෙලේ අසීරුවෙන් දෑස හැර හුන් මම, එය දුර තියාම දැක ගතිමි...සමකයෙහි රේඛාව ගිනියම්ව තිබිණ...එහෙයින්, ජීවයක් සහිත සියල්ලෝ අඟුරු පැහැයෙන් යුක්ත වූහ...

එය ඉතා වෙහෙසකර ගමනක් විය...සේවා ස්ථානයේ රාජකාරී අහවර කර වොෂින්ටනයෙන් පිට වූයේ සඳුදාවක හවසකය...ඒ අතර නෙදර්ලන්තයේ පැය හතරක්ද අඟහරුවාදා රාත්‍රියෙහි  නයිරෝබියේ පැය හයක් පමණද, ගුවන් හුවමාරු සඳහා වැයවී තිබිණ...විනාඩි තිස් පහක් පමණ කෙටි ගමනක් සහිත වූ ගුවන් යානය නයිරෝබි සිට කිසුමු බලා පිටත් වූයේ බදාදා අළුයමය...රටවල් අතර කාල වේලා සියල්ලම ගණනය කල විට මා බොහෝ වේලාවක් සිට ඇත්තේ අවදියෙනි...ඒ වන විට පැය හතරකට වඩා මා නිදාගෙන තිබුනේ නැත...

එහෙත්...මා සිටියේ ඉතා උද්‍යෝගයෙනි...වසර ගණනාවක් පරීක්ෂණාගාර තුල පර්යේෂණ සිදු කල මා හට, මනුෂ්‍ය සංහතියෙහි යහ පැවැත්ම සඳහා සෘජුව දායක වීමට අවස්ථාව ලැබීම ඊට හේතුවයි...ඒ මගේ ප්‍රථම සායනික පර්යේෂණ අත්දැකීමයි...

මගේ ගමන් සගයෝ මග දෙපස නැරඹීම සඳහා මට ඉදිරි පස අසුන ලබා දී ඇත්තේ හේතුවක් ඇතුවය...මා අසීරුවෙන් දෑස් හැර සිටීමට උත්සාහ ගත්තේ එහෙයිනි...

කිසුමු ගුවන් තොටුපොළ  විශාල නිවසක් බඳුය...පිටවීම සහ ඇතුල් වීම ඉතා පහසුය...උදෑසනක ගුවන් යානය ගොඩ බස්සවන විට පෙනෙන දර්ශනය ඉතා මනරම්ය...එක් පසෙකින් කඳු වළල්ලකි...අනික් පසින් වික්ටෝරියා වැවය...එහෙත් එහි විශාල ප්‍රදේශයක් වසා ජලජ ශාක පැතිරීමෙන්, එය කළු පැහැ ගැන්වී තිබිණ...


මග දිගට පානීය ජලය සොයා යන ගැහැණුන් සහ මිනිසුන් වූහ...සමහරකගේ හිස් මතද, තවෙකෙකුගේ පාපැදියක හැඩලයකද ප්ලාස්ටික් බුජම් රැඳවී තිබිණ...


ජලය සොයා යන කෙන්යානුවන් (රුව අන්තර්ජාලයෙනි)

ඔවුන්ගේ නිවාස බොහොමයක් පිදුරු සෙවිලි කර, මැටියෙන් සරසා තිබිණ...උළු වහල සහිත සිමෙන්ති බිත්ති තිබුනේ රෝහල් සහ පාසැල් වලට පමණය...විය සිදුරක් අතරින් උළු හෙවිලි කල ගෙයක් දැක ගත හැකි විය...


පිදුරු සෙවිල්ලූ ගෙවල් (රුව අන්තර්ජාලයෙනි)

සියායාවේ දුක්ඛිත ජීවිත ගත කරන ගම් වැසියන් හැරෙන්නට, එහි රැකියාවන් වල නිරත සියල්ලෝම පාහේ ජීවත් වන්නේ කිසුමු නගරයේ බව මට පසුව දැනගන්නට ලැබිණ...එහෙයින් අපත් ඇතුළුව, ඒ සියලු දෙනාම, දිනපතාම පැය එක හමාරක්, උදේ සවස ගමන් කාලය සඳහා වෙන් කල යුතු විය...

මේ ප්‍රාන්ත වල මිනිසුන් ප්‍රවාහනය කරන ප්‍රධාන මාධ්‍ය මිනි වෑන් හෙවත් මටාටුය (Matatu)...ඒවා ධාවනය වන්නේ සුළගේ වේගයෙනි...එහි මිනිසුන් අට්ටි ගසා ඇත...මේ මටාටුවන් නිරන්තරයෙන්ම, මග දෙපස සිටි පොලිස් නිලධාරීන්ගේ ග්‍රහණයට ලක් වීම සුලබ විය...
මටාටු -Matatu (රුව අන්තර්ජාලයෙනි)

මා එහි සිටියේ දවස් තුනකි...ඒ තුන් දවසේම දවල් ආහාරය වූයේ චපාති සමඟ කළු බෝංචි ඇට හොද්දකි...ඒ මා මස් නොකන නිසාය...

නැතහොත් ඔබට හරක් මස් හොද්දක් සමග උගලි රස විඳිය හැක...උගලි යනු බඩ ඉරිඟු පිටි වලින් සෑදු සුදු පැහැති ඝනකම් ආහාරයකි...එය රසකින් තොරය...ඔවුන් එය කෑමට ගන්නේ මස් වර්ගයක් සමගය...


උගලි-ugali (රුව අන්තර්ජාලයෙනි)
උළු වහලක් ඇති නිවසක් නැති ගම්මානයක, ආපන ශාලා ද එසේමය...බොහෝ දුෂ්කරය...එහෙත් අතිශයින් සුන්දරය...එක් ආපන ශාලාවක, කුඩා ලී මේසයක් වටා, ලී බංකු තබා තුබුණු අතර, එහි පොළොව, මහ පොළොව පමණය...

රෝහල් ආපනශාලාව  හිමි කෙන්යානුවා බොහෝ ප්‍රිය මනාප මිනිසෙකි...සැබවින්ම කෙන්යානුවන් සියල්ලෝම සුහදශීලි මිනිසුන්ය...

අප දවල් ආහාරයට යන විටම ඔහු ආහාර බෙදා පිළිගන්වන්නට උත්සුක වෙයි...අත් පිස්නා කඩදාසි කිහිපයක් ඔහු ළඟ ඇත...පිගානෙහි කොනකින් ඒවා තබන ඔහු, ගෑරුප්පුවක් දෙන්නටදැයි අසයි...ඒ සෑම වතාවකම මට ශෝකයක් දැනුනා කිවහොත් නිවැරදිය...ඒ මා උපන් රටේද මෙවන් පළාත් අදටද ඇති බැවිනි...

අමෙරිකාවෙන් පිටත් වීමට පෙර මා යෙලෝ ෆිවර් එන්නතද, මැලේරියාවට ලබා දෙන බෙහෙත් පෙතිද ලබා ගත යුතු විය...එපමණක් නොව මා කෙන්යාවට ඇතුළු වීමට පෙර සිටම මැලේරියාවට බෙහෙත් ලබා ගැනීම ඇරඹිය යුතු විය...සායනික උපදෙස් අනුව බෝතල් කල ජලය බීමටත්, නොපිසූ ආහාර මග හැරීමටත් උපදෙස් ලැබිණ...

ජල නල පහසුකම් නොතිබූ රෝහල් ආපන ශාලාවේ අත සේදීමට  ජලය තබා තිබුනේ බුජමකය...කවුරු කෙසේ උපදෙස් දුන්නද, ඒ ශුෂ්ක කාලයේ බෝතල් කල ජලය වල පවා විශේෂ පිරිසිදුකමක් තිබිය නොහැක...කිසුමු වල තරු පන්තියේ හෝටලයේ පවා ජල කරාම වල ජලය අපුල ගන්ධයකින් යුක්ත විය...

ඒ ජීවිත බොහෝ දුෂ්කරය...

මේ රෝහලේ සේලයින් නැහැ...කෙන්යාවේ වෛද්‍යවරු වැඩ වර්ජනයක් මාස තුනක් තිස්සේ, අපේ සායනයේ වෛද්‍යවරු හැකි අයුරින් රෝහල් ගත වෙලා ඉන්න කුඩා දරුවන් බලනවා...

ටොම් දිගටම සිය කතාව කරගෙන යයි...

එක දැරියක් උන්නා...ඇයට ගිනි ඇවිලිලා...ඇය දෙමාපියන්ගෙන් ඈතට දුවගෙන ගිහින්...ඇයව  බේරා ගන්න විට, ඇයගේ ශරීරයෙන් බොහෝ ප්‍රමාණයක් පිළිස්සී අවසන්...

ඔබ දන්නවාද...ඇය රෝහලේ ඇඳක වැතිරිලා ඉන්න හැටි මා දැක්කා...කිසිම බෙහෙතක් නැතිව...

..................................................................................................................................................

මා කඳුළු නවත්වා ගැනීමට ආසයක් දැරුවේ නැත...ටොම් ගේ දෑස් රතුවී තිබිණ...සමහරු සිය දෑස් බිමට නැඹුරු කරගෙන සිටිය අතර සමහරුන්ගේ ඉරියව් නොවෙනස්ව සහ සාමකාමීව තිබිණ...

..........................................................................................................................................................


ඉතිරිය ලියන්නට සිතුනොත් පසුව ලියමි...

WW



Monday, February 20, 2017

සොඳුරු හිතුවක්කාරයා 1

Mr Walter White, a fictional character from Breaking Bad TV series


ඇය රෝහලේ කොරිඩෝරය දෙස බලා සිටියේ අරමුණක් නොමැති දෑසිනි...

පෙරදා රාත්‍රිය ඇයගේ ජීවිතයට එක්කාසු කලේ අලුත්ම අත්දැකීමකි...ජීවිතේ පළමු වතාවට රෝහලක රැය පහන් කලා මදිවාට, ඇයට නිදාගන්නට සිදු වූයේ සීතල සිමෙන්ති පොළොව මතය...

විවිධාකාර හෘද රෝග වලින් පෙළුණු, නා නා ප්‍රකාර ගැහැණුන්ගේ ජීවිත වල තුබූ අනේක වූ දුක්ඛ දෝමනස්සයන් අසා හුන් ඇය, තමාට විඳවන්නට කිසිත් සිදුවී නැතැයි පසක් කරගත්තාය...

එහෙයින් සිමෙන්ති පොළොව මත, අලුත් මිතුරියන් විසින් ලබා දුන් රළු ඇතිරිල්ලක් එලා, ඒ මත ඇය රැය ගෙවා දැමුවාය...

ඔහු ඉකුත් දා රැයේ ආපසු නිවස කරා ගිය බව ඇයගේ දුරකතන තිරය මත, කෙටි පණිවුඩයක සටහන් වී තිබිණි...

ඇය තවමත් හැඳ සිටින්නේ, පෙරදා ඔහු තකහනියක් මිලදී ගෙනදුන් තරමක් විශාල මල් වැටුන බ්ලවුසයත්, ත්‍රී ක්වාටර් කලිසමත්ය...

රෝහල් ගත වීම සඳහා සූදානම්ව පැමිණියද, ඇය ගෙනැවිත් තුබූ බ්ලවුසය, ඇයට සවි කල යුතු කුඩා හතරැස් යන්ත්‍රය සමඟ පෑහුණේ නැත...ඇය කලේ ඔහු දෙස අසරණව බලා හිඳීම පමණි...එසැණින් පිටව ගිය ඔහු ආවේ, ඔහුගේ ආදරණීයම වූ ඒ සිනහවත් සමගය...ඔහු අත රැඳුනු ෂොපින් මල්ලෙන්, නෙක වර්ණ සපිරුණ, මල් වැටුන බ්ලවුසය ඇය අතට පත් විණි...

ඇයට මන්දස්මිතයක් නැගුනේ ඉබේටමය...මතක ඇති කලෙක පටන් ඉතා ලා පැහැති වර්ණ පමණක් ප්‍රිය වූ ඇය, වෛවර්ණ ඇඳුමක් ඇඟලු පළමු වතාව එය විය...ඒ ඔහුගේ පළමු තෑග්ගද විය...

අවර්ණ පැහැ වූ ඇගේ ජීවිතයට, ඔහු වර්ණ අතුරන්නට ගත්තේ එතැන් පටන්ය...

ඔහු පාන්දරින්ම රෝහල් කොරිඩෝරයෙන් මතු වූයේ, ඇයව විස්මයට පත් කරවිමිනි...පෙරදා හැඳ සිටි පොඩි වූ කමිසය...විඩාබර දෑස...

"ඔයා ගෙදර ගියේ කීයටද"

"මං ගෙදර ගියේ නැහැ"

"එහෙනම්..."

"මං උන්නේ මරදානේ ස්ටේෂන් එකේ...බංකුවක් උඩ...මට ගෙදර යන්න හිතුනේ නැහැ..."

ඇය ඉන් එහාට කිසිවක්ම ඇසුවේ නැත...

ඒ හිතුවක්කාර, ආදරණීය, මිනිසාට ඇය වෙනුවෙන් කල නොහැක්කක් නොමැති බව ඇය එදා පසක් කොට ගත්තාය...

ගත වුන කාලය තිස්සේම, ඔහු නැවත නැවතත් එය, ඇය ඉදිරියේ ඔප්පු කොට පෙන්වීය...

ඇයට මවද, පියාද, ඉසිවරයාද, විවේචකයාද, මග පෙන්වන්නාද ඔහුම විය...

ඇය විටෙක ඔහු ගැන මෙසේ ලියූවාය....


ප්‍රේමයට කොයි තරම්
කවි ලියා ඇති තරම්
උඹ ඒ කවි අස්සෙ
උන්නේම නැති තරම්
උපමාවක් නැතුව
හිතේ හංගාන උන්
මේ කවිය උඹ නමින්
අමුවෙන්ම ලියමි මං

අත් වැටක් නැති කන්ද
නොවැටීම නගින හැටි
උඹ කියා දුන්නේම
නැගිටිමින් වැටි වැටි
ඇස රුදා දෙනකල්ම
මං කොතැන, සෙවූ හැටි
අම්මෙකුට, අප්පෙකුට
කැක්කුමට දෙවැනි නැති..

මහා පිලොසොෆි වලින්
කතා ලිය ලියා මං
සෝදුපත් බැලුවෙ නම්
උඹ උගත් ජීවිතෙන්
ඉලක්කම් වලින් නම්
හතළිහක්‌ උඹට දැන්
හාදු නම් රත්තරන්
පෙර වගෙයි ඉස්තරන්...

අපි දෙන්න ජීවිතේ
පාට එක් කල හැටිය
ඇහුවොතින් කියා දෙයි
උඹේ සුදු කෙස් කැටිය
රත්තරනෙ එක වාගෙ
නොවෙනස්ව ඇති සැටිය
එක දේකි ඇත්තේම
ඒ උඹේ ඇස් වැටිය...

උඹට විතරයි ඇහැකි
මගේ හිත කියවන්ට
ඉතින් ඉර හඳට මට
බෑ උඹව සසඳන්ට
බුදු බණෙහි තිබුනාට

බැඳුම් අතහැර යන්ට
රත්තරනෙ තනියෙන්ම
බෑ නිවනට යන්ට....

එවන් කවක් දෙස බලන ඔහුගේ ඇසිපිය වේගයෙන් සැලෙන හැටි, ඇය ඇස් කොනකින් බලා සිටින්නීය...

ඊලඟට මතු වන්නේ, ලොව හිඳින හිතුවක්කාරම පිරිමියාගේ, අවිහිංසකම සිනහවයි...හෙට දවසේ ඇයට අවැසි ජීවිතය දෙන, ඇය පමණක්ම දකින සිනහවයි....
---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

මෙවන් ප්‍රේම කථා අටෝ රාසියක්, මේ මිහි තලය නිහඩවම සඟවා ගෙන හිඳී...ඒවායේ රස ඇත්තේ, ඒවා සඟවා තබන තරමටමය...

..........................................................................................................................................................


WW
පෙබරවාරි 20, 2017

Tuesday, February 14, 2017

ඇය එහි මෙසේද ලියා තිබිණ...

                                    දම්වැලකින් ගැට ගැසූ දෙඅත්

මම ඇයව මඩ ගොහොරුවක එබීමි...

ඇයට හුස්ම ගන්නට හැකි වන සේ කුඩා සිදුරු කිහිපයක් පමණක් ඉතිරි කලෙමි...

එහෙත් ඇය සිය ජීවිත සටන අත් නොහලාය...

ගිනි කාෂ්ටක අව්වත් , දෙගොඩ තලා යන වතුරත්, තඹයකට නොතකා, මා වෙනුවෙන්ම ප්‍රේමයේ බිජුවට වපුලාය....

මම විටක හරකුන්ට තරවටු කරමින් කෙවිටින් පහර දුන්නෙමි...

එවිට ඔවුන් මඩෙහි සිර කර හුන් ඇය හට, කුර වලින් වලින් අනිමින් ඇයගේ හදවතෙහි විශාල ආවාටයන් මතු කල හැටි මා බලා උන්නේ හැඟීමකින් තොරවය.... 

ඉතා අන්ධකාර, සීතල රාත්‍රීන් වල, ඇය ඉතා තදින් හුස්ම අල්ලාගෙන, හැකි තරම් පහත් ස්වරයෙන් ඉකි බිඳින්නීය...

හැඬුම්, ඉකි බිඳුම් ඇයගේ දින චරියාවේ කොටසක් වූයේ, ඇය මේ මඩ ගොහොරුව තුල ජීවත් වන්නට හුරු වූ දා පටන් බව මම දනිමි...

එහෙත්, බොහෝ කලකට පෙර මා මුණ ගැසුන අලුත, උන් හිටි ගමන් ළදැරියක සේ මහ හඬින් හිනැහුන , ඇයගේ ඒ සිනහව ඉල්ලමින් අදත් මම වෙහෙසෙමි...

එවිට ඇය ආයාසයෙන් සිනාසෙන්නීය...එහෙත් ඒ මුහුණේ ඇත්තේ දිය සිඳී ගිය ළිං පතුලක ඇති, බොහෝ නිසල අඳුරු සෙය්යාවක් පමණය...

ඉවසා ගැනීමට නොහැකි තැනකදී මම ඇයට වැරෙන් පහරක් ගසමි....මා තව තවත් ප්‍රේමය වුවමනා යැයි ඇයට තර්ජනය කරමි....

එකල මා සිතාරය වයද්දී, ඇය කොළ පුරා කුරුටු ගී ලීවාය...මා ඒ පද වලට තනු යොදා, නැළවිලි ස්වරයෙන් ඒ ගී ඇය වෙනුවෙන්ම ගැයුවෙමි...

ඇයට වුවමනා වූයේ පුතෙකි....මා වැනි පුතෙකි....ඇය විටෙක ඒ නූපන් පුතුට නොයෙකුත් නම් මුමුණමින් මා පසු පස දැවටුනාය....

ජීවිත කාලය පුරාම ඇයගේ ප්‍රේමය මටම පමණක් විඳිනු රිසියෙන් මම උපායක් කල්පනා කලෙමි ....

ඇය මා මේ මඩ ගොහොරුවේ සිර කලේ, ඇය කෙරේ තිබූ උහුලාගත නොහැකි අප්‍රමාණ ප්‍රේමය නිසාම වග පමණක් බව දන්නේ මා පමණෙකි...

ඇය දැන් බොහෝ රෝගී වී වැහැරී ගොසිනි...එකල මෙන් ඈ අතින් සුපසන් පෙම් කවි නොලියවෙයි...

මම නැවත, නැවතත් ඒ ඉපැරණි ප්‍රේමය සොයා ඇයව හැකි තාක් වෙහෙසවමි....එහෙත් ඇය කිසි දිනෙක ප්‍රේමය ඉල්ලා මා ඉදිරියේ හඬා වැලපී නැත...

මම ඇයව සියල්ලන්ගෙන්ම වෙන් කලෙමි...ඒ ඇයගේ ප්‍රේමය මට අහිමි වේ යයි ඇතිවූ අහේතුක බියෙනි...

එහෙත් වී ඇත්තේ අනෙකකි...

ඇයට ඇයවද, මට මාවද අහිමි වී ඇත...

ඇය ආයාසයෙන් සුසුම් හෙලන බව, මඩ අතරින් පිටවන බුබුළු තුලින් මම දකිමි...

ඇය ජීවත් වන්නට නිමිත්තක් සොයනවා විය යුතුය...

තැලී ඉදිමී, ඉහඳ තැබු හදවත, යන්තමින් හෝ තවාගන්නට එක සුසුමක් හෝ ඉතිරිව ඇත්දැයි සිතනවා විය යුතුය...

රාත්‍රීන් කිහිපයක්ම එක දිගට නිදි වැරූ ඇයට, කුසගින්නේම නින්ද ගොස් ඇත....

තදින් මිට මොලවා සිටි, පොඩි වූ කොල කැබලි වල ඇය කවි කුරුටු ගා තිබුණි....

එහි මෙසේද ලියා තිබිණ,

එදා මම ඔබට මුළු හදවතින්ම ප්‍රේම කලෙමි...එහෙත් අද මගේ හදවත තිබු තැන ඇත්තේ ඉතා විශාල හිස් කුහරයකි...ශිරා සහ ධමනි පමණක් එහි අපහසුවෙන් එල්ලී, සියලු රිදුම් ඉවසාගෙන හිඳියි....
ඔබට ප්‍රේම කරන්නට හදවතක් නැතුවාටත් වඩා මට ඇති වේදනාව නම් , මා සතුව තිබූ එකම සම්පත වූ කවි කමද මට අහිමි වීමය....

ඔබ දැන ගත යුතු දෙයක් ඇත...

ගංගාවක් ඉතා උස් තැනක සිට ඉතා පුළුල්ව ඇදහැලෙන්නට කිනම් වූ නිදහසක් වුවමනාද, ප්‍රේමයටත් එවන්ම නිදහසක් වුවමනාය....

.........................................................................................................

හඳ දිහා මං බැලුව...හඳත්‍ ඇස් වහගත්ත 
තරු දිහා මං බැලුව...තරුත්‍ වැට බැඳ ගත්ත 
ඉර දිහා මං බැලුව...ඉරත් අද ගිනි ගත්ත 
ආයෙමත් නාරින්න...මමත් ඇස් වහ ගත්ත

..........................................................................................................

මහද මිහිදන් කෙරූ ඔබෙ සුසානය වසා 
රතු සෛල කැටියක් ඝණකමට මිදී ඇත 
මිනී මලකට පවා දැන් එතන තෙතක් නැත 
ගන්ධබ්බ ඔබ ඉතින් එහි පැමිණ පලක් නැත...

එම්බාම් දියර ඉස රකින මල හදවතක 
ප්‍රේමය ඉවත් කල යුතුමය සුපෙම්වත 
නිරන්තර රිදුම් දෙන ඔබ නිදන සොහොන් කොත 
උණුහුම් කරනු බැරි හීතලෙන් මිදී ඇත...

....................................................................................................

WW