Sunday, September 25, 2016

ඉතින් මගේ ආදරණීය "සු"...


 රූස්ස ගසක් පාමුල කල්පනා කරමින් වාඩිගෙන සිටින යුවතියක් (සේයාරුව අන්තර්ජාලයෙනි)


ආදරණීය  "සු"

"මං මැරෙන්න කලින් මං ගැනත් ලියන්න"...

"සු" එදා එහෙමයි අපේ සංවාදේ පටන් ගත්තේ...

"මොකටද මැරෙන්නේ...ඒ පාර මක් වුනාටද"

මං යැව්වේ කෙටි පණිවිඩයක්...

"හේතුවක් දන්නේ නැහැ...ජීවිතේ නතර වෙලා...ඉස්සරහට කරන දෙයක් හිතා ගන්න බැහැ"

ඇයි හත් දෙය්යනේ ඊයේ පෙරේදා අළුත් ගෙදරකට ගොඩ වැදුනේ...ඒකෙ සිවිලිමේ වත් දෝෂයක්ද...මේ ගෑණි මේ මරු කියවන්නේ...මට හිතුනේ එහෙම...

"තමන්ට මනුස්සයෙක් විදියට ඇති නැති දේවල් කොලේක ලියල බලන්න...එතකොට දැනේවි "සු" කොයි තරම් වාසනාවන්තද කියල"

මං උන්නේ මහපාරේ...ඒ වෙලාවේ හැටියට මං උත්සාහ කලේ කෙටියෙන් ඇයගේ හිත හදන්න...

"ඕව හොඳයි කතන්දර පොත් වලට"

"සු" ඒ කතාවට නම් ඇත්තටම මට කේන්තියක් ආවා හිතට...

"නැහැ මේ මගේ අත්දැකීමෙන් කියන්නේ"

මං එහෙම ලිව්වේ හිතට ආව කේන්තිය පාලනය කරගෙන...

"ඔයා දන්නේ නැහැ දරුවෙක් ඉන්නකොට ජීවිතේ වෙනස්"

ඔව් මං අම්මෙක් නෙවේනේ "සු"...ඒක ඇත්ත...ඒත් මට හිතන්න හදවතක් තියනවා...අහන්න දකින්න ඇස් කන් තියනවා...කරුණු කාරණා විශ්ලේෂණය කරලා බලන්න බුද්ධියක් තියනවා...

මං එදා එහෙම කිව්වේ නැත්තේ, මට වුවමනා නොවුන නිසා ඒ කථාව දිග්ගස්සන්න...

ඒත් ඔයාට මතක ඇති මං දුන්න උත්තරේ...

"නැහැ එහෙම වෙන්නේ නැහැ...අර ෂෙලී ඉන්නේ දරු දෙන්නෙක් එක්ක ජීවිතේ ගැට ගහගෙන"

ඒ කියපු දේ ගැඹුරක්, ඔයාට එවෙලේ දැනුනා කියල මං හිතන්නේ නැහැ...

"දරුවෙක් ඉන්නකොට ජීවිතේ සංකීර්ණයි...උත්තර හොයන්න අමාරුයි..එයාගේ ජීවිතේට බලපෑමක් නොවෙන්න තීරණ ගන්න ඕනේ...එතනම අම්මගේ ජීවිතේ අවුල්..."

ඒ උත්තරේ තියෙන්නේ කිසිම ආත්ම ශක්තියක් නැති ගෑණියෙක්ගේ හිතිවිල්ලක් "සු"...මොකද මං ජීවිතේ දැකපු එකම අම්ම ඔයා නෙවේ දරුවෙක් ඉන්න...

ඒත් මං එහෙම කිව්වේ නැහැ...

"ඔය හැමදේම තීරණය වෙන්නේ අපි හිතන විදිය අනුව"

මං කිව්වේ එහෙම...

මේ සේරෝම කෙටි පණිවුඩ...ඒ නිසා ඊට වඩා පැහැදිලි කිරීමක් කරන්න වුනේ නැහැ මට...

"ඔයාට නොතේරෙන ගොඩක් දේවල් තියනව සමහර පවුල් ඇතුලේ"

ඒ තමයි එදා ඔයාගෙන් ආව අවසාන කෙටි පණිවුඩේ...

"අවුල් තියෙන්නේ පවුල් වල නෙවේ "සු" මේ අපේම හිත් ඇතුලේ"

මට කියන්න ඕනේ වුනේ එහෙම...ඒත් ඔය පණිවුඩ හුවමාරුව අස්සේ මං ගෙදර එද්දී රෑ වෙලා...ඒ සංවාදය මගෙන් පිළිතුරක් නැතුව අවසන් වුනේ එහෙමයි...

ඒත් "සු" මං බොහොම ගැඹුරින් හිතුවා ඔයා කියපු දේවල්...

මං ඔයාට වඩා අවුරුදු හයක් විතර වැඩියෙන් මේ ලෝකේ දැකල තියනවා...

මේ ජීවිතේදී ඇහැට නොදැකපු උදවිය පවා එයාලගේ ජීවිත ගැන මට පුද්ගලික විස්තර කියල තියනවා...ඔයත් ඇතුළුව...

ඒ හන්ද මට නොතේරන අවුල් ගැන, ඔයාට තීරණය කරන්න අයිතියක් නැහැ...

ඔයා කිව්වේ මට ඔයාගේ ජීවිතේ ගැන ලියන්න කියල...ඊට කලින් මං දන්නා ගැහැණු කිහිප දෙනෙකුගේ ජීවිත ගැන බොහොම කෙටියෙන් මෙතන ලියනවා...අතිශයෝක්තියක් නැතුවම...

මං මගේ හිත ඇතුලේ වන්දනා කරන ගැහැණිය මගේ අම්මා...

අම්මා බැංකු නිලධාරිනියක් වෙන්න හැකියාව තියෙද්දී එය ඉවත හල ගැහැණියක්...ඒ ඇයගේ දරුවන් වෙනුවෙන්...

අද වෙද්දී ඒ කැප කිරීමේ ප්‍රථිපල ඇයට ලැබිලා තිබෙන වග ඔයා හොඳින්ම දන්නවා...

මගේ අප්පච්චී තමයි සම්පුර්ණයෙන්ම ගෙදර මුදල් පාලනය කලේ...අම්මාගේ අතේ රුපියලක්වත් තිබුනේ නැහැ ගෙදරින් පිටත යන හැම වතාවකම...ඒ වෙලාවට ඇයට අප්පච්චිගේ සරණ පතන්නට වුනා...ඒත් අම්මා, අප්පච්චිගේ ගතිගුණ තේරුම් ගත් ගැහැණියක්...ඇය ඒ අනුව ජීවිතේ හැඩ ගසාගත් ගැහැණියක්... 

ඇයගේ මුහුණේ තිබෙන්නේ කිසිදාක වෙනස් නොවෙන සුන්දරම හිනාවක්...එය අදටත් කිසිම වෙනසක් නැහැ...

අම්මාගේ නැන්දම්මා හෙවත් මගේ ආච්චී ඇයට කල කෙණෙහිලිකම් බොහොමයි...ඒ ඔයාට වගේ මුදූ හතකින් එහා ඉඳන් නෙවෙයි..අපේම ගේ ඇතුලේ ඉඳන්...

අපේ අම්මාගේ ඉවසීම සහ සමාව දීම බොහොම ඉහලයි...ඒ හන්දම මටයි මල්ලිටයි තවත් ගැහැණියකට කුඩම්මා කීමේ අවාසනාව උරුම වුනේ නැහැ...

ඒ වගේම "සු" ඒ කාලේ මගේ අම්මාට වයස විසිහතරකට වඩා වැඩි නැහැ...බොහොම ලාබල, ජීවිතේ ගැන අත්දැකීම් නොතිබුන කෙනෙක්...

"සු" ඔයා ඉන්නේ බොහොම ඉදිරියෙන්...ඔයා බොහොම පරිණත ගැහැණියක්...

අප්පච්චි අසනීප වුනා...මිය ගියා..ඒත් මගේ අම්මා බොහොම උපේක්ෂාවෙන් හැමදේම විඳගත්තා...

අද වෙනකල් අම්මා කණගාටුවෙන් ඉන්නවා මං දැකලා නැහැ...

මං මගේ අම්මා ගැන මෙහෙම කියද්දී, මං දන්නවා ඔයාටත් තියනවා මේ වගේම කථාවක්...

ඒ අම්මාත්, මගේ අම්මා වගේමයි...ඇය තමන්ගේ ස්වාමියාගේ මෘත දේහයවත් දකින්නට නොලැබුන කෙනෙක්...ඔයයි, අම්මයි, මල්ලියි...අපේ අම්මයි, මමයි, මල්ලියි...ඔතැන තියෙන්නේ පවුල් දෙකක්, එකම කථාවක්...අපි හැමෝම ජීවිතේ එක්ක හැප්පුන මිනිස්සු...

හැබැයි ඔයා පටලවා ගත්තා එක තැනකදී...ඒ බොහොම ලාබාල වයසකදී තමන්ගේ සහකරුවා තෝරාගැනීම...නමුත් වරද එතැන නෙවේ...තමන්ගේ අනෙක් අරමුණ අමතක කරපු එක...

ඔයාගේ තාත්තගේ හීන තඹ දොයිතුවකට මායිම් නොකරපු එක...එයාට වෛද්‍යවරයෙක් වෙන්න බැරි උනේ දුප්පත්කමට...එයා ඒ හන්ද සල්ලි හොයන්න රටිනුත් පිට වුනා...ඒ ඔයාට එතැනට යන්න...

ඒත් ඔයාට ඕනේ වුනේ බිරිඳක් වෙන්න...අම්මෙක් වෙන්න...දැන් ඒ ඔයාම කියනවා, අම්මෙක් වුනාම හීන ඉවරයි කියල...

දැන් මං අම්මෙක් නෙවේනේ...මං විද්‍යාඥවරියක්...එතකොට ඔයා අම්මෙක් නොවුන නම්...මං වගේ මැලේරියාවට එන්නතක් හොය හොයා ලෝකේ පුරා ගියා නම්...දවසේ පැය පහළොවකට වඩා විද්‍යාගාරයකට වෙලා මීයෝ මනුස්සයෝ කරන්න වෙහෙසුනා නම්, ඔයා  සතුටින් ඉඳීවිද... 


එතකොට ෂෙලී...එයා දරු දෙන්නෙකුගේ අම්මෙක් වුන විද්‍යාඥවරියක්...එයාගේ මහත්තයා දේවන්, දැන් සහකාර මහාචාර්ය වරයෙක්...

මේ ලඟදි දවසක දේවන්ට ලැබුනා උසස් වීමක්...ඔහු දැන් තමන්ගේම විද්‍යාගාරයක් පාලනය කරන්නෙක්...තමන්ගේ පරීක්ෂණ වලට මුදල් ප්‍රතිපාදන ලැබීම තරුණ විද්‍යාඥයෙකුගේ විශාල ජයග්‍රහණයක්...ඒවාට යෝජනාවලි සකස් කරන එක පණ යන වැඩක්...බොහොම තරඟකාරීයි...දේවන් ඒ වැඩ කටයුතු වලට වෙන් කලේ තමන්ගේ පුද්ගලික කාලය...ඒ අතරේ ෂෙලී දරුවන්ට කාලය වෙන් කලේ, තමන්ගේ සංකීර්ණ රැකියාවත් කරන අතරතුර...

ඇනා, ෂෙලීගේ ලොකු දෝණි, හරිම දක්ෂ දරුවෙක්...තවම පළවෙනි පන්තියේ වුනාට, ඇයට පුළුවන් තුනේ පන්තියේ වැඩ කරන්න...

ඒ ඇයි කියල ඔයා දන්නවද...

ෂෙලී ඇනාගෙ පාසැල් වැඩ සොයා බලනවා, හවසට ගෙදර ඇවිත්...බොහොම වෙහෙසයි...ඔයා දෝණිට උදව් කරනවා වගේම...

ඒත් අම්මෙක්...

දරුවන්ට ස්වාමියාට කෑම, බීම දෙන්න ඕනේ...රෙදි හෝදන්න, ගෙවල් දොරවල් සුද්ධ පවිත්‍ර කරන්න ඕනේ...

ඒ මදිවට එහා ගෙදර දෙමාපියෝ අත ඇරපු දරු පැටියා..ටාලියාත් හැමදාම හවහට එහේ...

ඒ විතරක්ද, කොයි තරම් වැඩ තිබ්බත් ගිම්හාන කාලෙට, දේවන්ගේ ක්‍රිකට් ගැහිල්ල...

ගෙදර සැමියයි, බිරිඳයි අතර, දරුවන්ගේ වගකීම්, ගෙදර දොර වගකීම් බෙදෙන්නේ සමමිතිකව නෙවේ...එහෙම වෙනවා නම් වෙන්නේ කලාතුරකින්...

විවාහයක් කියන්නේ වෙනස් අදහස්, රුචි අරුචි කම් තියන දෙන්නෙක් ඒවා සමපාත කරගෙන, පෙරලෙන්න නොදී පැදගෙන යන බෝට්ටුවක් වගේ...

"සු" ඔයාට විතරක් නෙවෙයි...අනෙක් ගැහැණුන්ටත් සමහර වෙලාවට සැමියාගෙන් වුවමනා සහයෝගයක් ලැබෙන්නේ නැහැ...

ඒ වගේම තමයි සමහර බිරින්දෑවරුත්, තමන්ගේ සැමියාට අවශ්‍ය සහයෝගය දෙන්නේ නැහැ...එහෙම තමයි වෙනස් පුද්ගලයින් දෙදෙනෙක් එක්ව ජීවිතය ගත කරද්දී...

ඔයා හිතන්නේ ෂෙලී, දේවන් නිරන්තර ප්‍රේමයෙන් බැඳිලා කියලද...

අපොයි නැහැ...

සමහර දාට දෙන්න එක්ක රණ්ඩු වෙනවා, පිඟන් හෝදන්න, රෙදි හෝදන්න, දරුවෝ බලාගන්න බැරිව...ඒ බත ඉදෙනකල් විතරයි...

ෂෙලී තමන්ගේ රැකියාවේ අරමුණු ටිකක් පසුවට තියලා, පහුගිය අවුරුදු කීපයේම දේවන්ට ඉඩ දුන්නා...මොකද දෙන්න එක්ක රැකියාවේ ඉහලට යන්න ගියොත්, දරුවන්ට වෙන දේ දන්නා නිසා...

ඔයා කරන්නෙත් ඒකමයි...හැබැයි ඔයා අන්තවාදීයි...

ඇනා හවස පාසැලෙන් පස්සේ ගෙදර නෙවෙයි එන්නේ...පාසලේම තියන දිවා සුරැකුමට තමයි යන්නේ...ෂෙලී තමන්ගේ රැකියාව වෙනස් කලෙත් නැහැ...දරුවන්ව මග හැරියේත් නැහැ...

ඒත් ඔයා රැකියාව වෙනස් කලා...දරුවාව දිවා සුරැකුමේ තියන්න බැහැ කිව්වා...දරුවා එක්කම ඉන්න ඕනේ කිව්වා...

ඒ සේරෝම ඔයාගේ තීරණ...ඉතින් ඇයි මේ දුක් වෙන්නේ...

පරිත්‍යාගයක් කලායින් පස්සේ පසුතැවෙනවා නම් එතැන පරිත්‍යාගයක් නැහැ...

ඔයාටත් පුළුවන් දරුවව දිවා සුරැකුමකට ඇතුල් කරලා, ඔයාගේ උසස් අධ්‍යාපන කටයුතු කරන්න...එහෙමත් නැතිනම් උසස් රැකියාවකට යන්න...

දරුවා කොහේ කොතැන උන්නත් දෙමාපියෝ බුද්ධිමත් නම්, ඒ දරුවා නරක මාර්ගයේ යන්නේ නැහැ...

අනිත් අතට ඇස් මානයෙන් පිටතට නොයවා හැදෙන දරුවා, අතිශය යහපත් දරුවෙක් වෙනවා කියන්න වගකීම් සහතිකයකුත් අපට නැහැ...

"මං මගේ දරුවටත් හොඳට උගන්නගෙන, මගේ හීන වලට යනවා...මට කාගේවත් උදව් ඕනේ නැහැ"

"සු" මගෙත් එක්ක එහෙම කිව්වේ මාරයාටත් හිනා වෙච්ච කෙල්ලෙක්...එයාගේ හිතේ හය්යට මාරයත් පැරදුනා...

අපි දෙන්නගේ ඒ සංවාදේ, අවසන් වාක්‍යක් විදියට ඒක ඇහෙද්දී, මට ඒ කෙල්ල ගැන ලොකු ආඩම්බරයක් දැනුනා...

එයාගේ මහත්තයත්, ඔයාගේ එක්කෙනා වගේම තමයි...තමන්ගේ රැකියාව කරගෙන, යාළු මිත්‍රයෝ එක්ක බොහොම විනෝදෙන් ඉන්න කෙනෙක්...

මේ කෙල්ලගේ හීන ගැන, එයාගේ මහත්තයට ඒ හැටි ලොකු කැක්කුමක් නැහැ...

ඒ වුනාට "සු" එයා ඔයා වගේ මැරෙන්න ඕනේ කියල නම් හීනෙන්වත් කියන්නේ නැහැ...

ඒ වචන ඇතුලේ තියන ශක්තිය, මේ ලෝකේ ඉන්න බලගතුම යන්ත්‍රය ගෙනාවත්, ඩෝසර් කරලා දාන්න බැරි වෙයි...ඒ තරම් හය්යයි...මාරයාව බිය වද්දන්න පුළුවන් හය්යක් තියන කෙල්ලෙක්ගෙ හීන බිඳින්න මේ ලෝකේ වෙන කාටවත් බැහැ...

"සු" ඔයා වෙලාවකට තමන් ගැනම අනුකම්පාවෙන් කතා කරන්නේ...එහෙම කරන්නේ කොන්ද පණ නැති දුර්වල මිනිස්සු...

නැති දේවල් ගැන දුක් වෙනවා මදිවට ජීවිතේ විහින් අපායක් කරගන්නවා...සමහර වෙලාවට පිහිට වෙන්න එන තුන්වෙනි පාර්ශවයන් හන්ද අමාරුවෙත් වැටෙනවා...ඒ වගේම අවසානයේ මානසික රෝගීන් වෙනවා...

ආත්ම ශක්තියක් තියන තමන්ගේ අරමුණු වලට යන මිනිස්සු කරන්නේ ඒක නෙවෙයි...තමන් ළඟ තියන ශක්තිය, තමන්ගේ හැකියාවන් මොනවද කියල ස්වයං විශ්ලේෂණයක් කරනවා...එහෙම කරලා හීන් සීරුවේ එයාල තමන්ගේ අරමුණු හොයාගෙන යනවා...

එහෙම හැකියාවක් තියන, කිසිම දාක පසු නොබහින එඩිතර ගැහැණියක් ඔයා ඇතුලෙත් ඉන්නවා "සු"...

එයාට හුස්ම දෙන්න...තමන්ට අනුකම්පා කරන දුර්වල මනුස්සයාගේ ඔක්සිජන් සැපයුම කපා හරින්න...

"සු" ඔයා දන්නවද, මට ඉන්නවා එයාගේ නමටම හරියන වේගයකින් ජීවිතේ සියල්ලම සමබර කරගෙන ජීවත් වෙන තවත් යෙහෙළියක්...

"මචං මට ඔය පීඑච්ඩි හරියන්නේ නැහැ...උඹ ඒක කරපන්...මට ටීචර් කෙනෙක් වුනාම ඇති...ඉන් පස්සේ කසාදයක් බැඳලා මිනිහයි දරුවොයි එක්ක සතුටින් ඉන්න පුළුවන් නේ බං..."

මෙහෙම කිව්වේ එයා...ඔයා වගේම ආදරේට මචං කියල කතා බහ කරගන්න අනික් කෙල්ල...

අපි එදා උන්නේ ඕයූ එකේ කැන්ටිම කිට්ටුව බෙන්ච් එකක...කාලේ මරණ ඉන්ජිනිරියන් කාන්ඩේ නුරුස්සන නිසා, මං එතනින් එහාට තියන බෙන්ච් එකක වාඩි වුනා නම් ඒ කලාතුරකින්...

ඒ 2002 අවුරුද්ද...නැචුරල් සයන්ස් ෆැකල්ටිය...ඒ කිව්වේ විවෘත විශ්ව විද්‍යාලයේ ස්වභාවික විද්‍යා පීටය...පළමු පන්තියේ සාමාර්ථ සහිත උපාධිධාරීන් හය දෙනයි...අපි දෙන්නත් ඒකට ඇතුලත්...ඒ ඔස්සේ තමයි මං කලින් සඳහන් කරපු සංවාදේ මතු වුනේ...

කිව්වත් වගේම උපාධිය අරන් මහ කාලයක් යන්න කලින් එයා විවාහ වුනා...

මගේ යෙහෙළිය බොහොම අධිවේගී, දක්ෂ මොළයක් තියන කෙනෙක්...

ඒත් ඔයා වගේ නෙවේ...

එයා තමන්ට වුවමනා දේවල් කලින්ම පැහැදිලිව තීරණය කළා...එයාටත් ඕනේ හැටියේ තිබුනා ඉහලම උපාධිය දක්වා යන්න...

එහෙම කළා නම් එයා තමන්ගේ වපසරිය තුල හිණිපෙත්ත කරා යන බවට කිසිම සැකයක් නැහැ...

"සු"...ඒත් එයා තෝරා ගත්තේ ගුරු වෘත්තීය...බොහොම උත්තම රැකියාවක්...අන්තර්ජාතික පාසැලක...ජීවිතේ සමබර කරගන්න පහසුයි...

හොඳම දේ මොකක්ද දන්නවද, එයා ක්‍රිස්තියානි ආගම අදහන්නියක්...ඒකෙන් බෙදා හරින්නේ කරුණාව, සතුට...එයා බුද්ධ දේශනාවේ එන අත් හැරීමක් ගැන ගැඹුරෙන් අහල, කියවල තිබුනේ නැහැ...

ඒත් එයා අත් හැරියා...තමන්ගේ හීන සරල කරගත්තා...ලද දෙයින් සතුටු වුනා...

උදේ හවස බුදු බණ අහන ඔයාට තවම ඒක බැරි වුනා "සු"...

ඒත් මගේ යෙහෙළිය, තමන්ගේ වෘත්තියට අදාළ පශ්චාත් උපාධිය කළා...තමන්ගේ සැමියයි දරුවොයි අරන් විදේශගත වුනා...කොලු පැටව් දෙන්නයි...

"මුන් දෙන්න එක්ක ලේසි නෑ මචං ජීවිතේ...ඒ හන්ද මං පාර්ට් ටයිම් විද්‍යාගාරයක වැඩ කරනවා...කොල්ලෝ දෙන්නගේ වැඩ ගැන බලන්නත් ඕනෙනේ"

මීට කාලෙකට කලින් බුකි සංවාදෙකදී එයා එහෙම කිව්වා...

"මං දැන් මෙහෙ ක්ලාස් කරනවා මචං"

ඊයේ පෙරේදා දවසක එයා එහෙම කියද්දී මට පපුව පිරෙන්න තරම් සතුටක් දැනුනා...

"සු" මිනිස්සු තමන්ට ලැබෙන සීමිත සම්පත් වලින් උපරිම වාසියක් ගන්නේ එහෙමයි...

"ලැබ් එකේ වැඩ කරලා, ක්ලාස් කරන ගමන්, කොල්ලෝ දෙන්නගේ වැඩත් කරන කොට මහන්සියි තමයි මචං...ඒත් මේක තමයි ජීවිතේ...මේ කොල්ලව ඉස්කෝලෙන් ගන්න යන ගමන්...මං එහෙනම් තියන්නම් මචං..."

එහෙම කිව්වේ පීඑච්ඩි එක පැත්තකින් තියලා ජීවිතේ දිනාගෙන යන අම්මෙක්...

විසාකාවෙන් මට මුණ ගැහුන අතිශයින්ම ආදරණිය මගේ යෙහෙළිය ගැන මට ලොකු ආඩම්බරයක් දැනුනා "සු"...

ලෝකේ කොතැන උන්නත් එයා ජීවිතේ බොහොම සුන්දර කරගන්න බව විතරක් මං හොඳටම දන්නවා...මොකද එයා කිසිම දවසක දුක කියන දේ ගැන දුක් නොවෙන ගැහැණියක්...

ඔයාට ඉඳහිටක වැරදෙන්නේ එතැනයි "සු"...මං ඒකයි එදා කිව්වේ ඔය හැමදේම තීරණය වෙන්නේ අපි හිතන විදිය අනුව කියලා...

දුක හිමකිරමක් කියල හිතාගෙන රස විඳිනවද, එහෙම නැත්නම් තිත්ත කසාය වඩියක් වගේ ගුඩුස් ගාල ගිලිනවද කියල තීරණය කරන්නේ අපේ හිත...



දැන්  "සු" ට ලැබුනානේ තමන්ගේම කියල නිවහනක්...හිතේ හැටියටම...ඒ වුනත් දැන් එකේ තිබුන නැවුම් ගතිය අවසානයි...දැන් ඔයාට ආයිමත් ජීවත් වෙන්න නිමිත්තක් නෑ නේද...

මිනිස්සුන්ගේ හැටි එහෙම තමයි...

"සු" අපි හැමෝම ජීවිතේ තදින් අල්ලාගෙන, බදාගෙන ඉන්නේ...එක දෙයක් ලැබෙනකොට, අපේ හිතට අල්ලා ගන්නවා, නැති දේවල් කෝටියක්...

ඒකයි මං කිව්වේ තමන්ට ඇති නැති දේවල් ගලපලා බලන්න කියල...

හෙට අනිද්දා එන්නේ ශීත කාලය...මේ මේරිලන්තේ හෝම්ලස් මිනිස්සු කොයි තරම් ඉන්නවද...

එයාලට තියන ප්‍රශ්න එකක්වත් ඔයාට තියනවද "සු"...

ඔයා උණුසුම් ලොම් කබායක් ගනීවි...

ඒ මිනිස්සු හීතලෙන්ම උණුහුම හොයාවි...

උපන් රටෙන් පිටවෙලා ආපු ඔයාට, ලෝක බලවතාගේ ඉඩමක අයිතිකාරයෙක් වෙන්න ලැබුන එකම මදිද "සු"...

ඔයා කියයි ඒවායේ ණය ගෙවන්නත් ඕනේ නේද කියල...එහෙම තමයි "සු"...දෙයක් ලබා ගන්න සැලසුමක් තියෙන්න ඕනේ...වෙහෙසෙන්න ඕනේ...

ඔය අලුත් නිවහන ඇතුලේ පවුලකුත් තියනවා නේද...ලස්සන කෙලි පොඩ්ඩක්...නිරෝගී සැමියෙක්...වේල් තුනටම කැමති දෙයක් කන්න සල්ලි...ඇඳුම් පැළඳුම්...යාන වාහන...

දැන් මොනවද නැත්තේ...

මොනවා තිබුනත් හිතේ සතුටක් නැහැ...කාගේද වැරැද්ද "සු"....

වරද තියෙන්නේ ඔයාගෙම හිතේ "සු"...

මේ ලියුම ඔයාගේ අම්මට පෙන්නන්න...මං කියන්නෙත් එයා කියන කතාවම නේද...

සර්වසම්පුර්ණ ගැහැණු මිනිස්සු මේ ලෝකේ නෑ "සු"...

සුජීවගේ කතා වල වගේ හැම මිනිහම, ගෑණි එනකල් කන්න බලන් ඉන්නෙත් නැහැ...

තේ එකෙන් ටිකක් බීල, ගෑණිගේ පංගුව ඉතිරි කරන්නෙත් නෑ...

උදේ වැඩට යන්න කලින් නළලට හාදුවක් දෙන්නෙත් නෑ...

ගෑණිගේ රැකියාවේ ඉහලට යන්න කියල, තමන් උයා පිහාගෙන දරුවෝ බලාගෙන ඉන්නෙත් නෑ...

හැබැයි මේ හැමදේම කරන ගැහැණු සහ මිනිස්සු දෙගොල්ලොම නැත්තෙත් නෑ...

ඔය ඔක්කොම කරන්න දෙන්න එක තැනක ඇත්තෙත් නැහැ...එක්කෝ සැමියා රැකියාවට වෙන් වෙලා ගිහින්...එහෙම නැත්නම් බිරිඳ...දෙන්නා මුණ ගැහෙන්නේ සතියකට, මාසෙකට, අවුරුදු ගණනකට වතාවක් වෙන්නත් පුළුවන්...ඒ මිනිස්සු කොයි තරම් දුකක් හිත් වල දරාගෙන ඇතිද "සු"...

තමන්ගේ දරුපවුල වෙනුවෙන් හැමෝම පරිත්‍යාග කරලා තියෙන්නේ තමන්ගේම සතුට...

ඔයා දන්නවද ඔය සේරෝම දේවල් මතක් වෙන්න ගන්නේ, හිතන්න වෙන කිසිම දෙයක් නැති වුනාම...තමන්ගේ මූලික අවශ්‍යතා සියල්ලම සම්පුර්ණ වුනායින් පස්සේ තමයි මිනිස්සුන්ට ඔහොම හිතෙන්නේ...

අපි හිතමු ඔයාගේ මහත්තයට දරුණු අසනීපයක් හැදුන කියල...ඔයාට කාලයක් තියේවිද තමන් ගැන හිත හිත දුක් වෙන්න...

නෑ...

ඔයාට වෙනවා දරුවයි, මහත්තයයි දෙන්නවත් බලාගෙන... රැකියාවත් කරගෙන...බෙහෙත් හේත් වියදමුත් හොයාගෙන...දරුවාගේ අධ්‍යාපන කටයුතු වලටත් වෙලාව හොයාගෙන...අරන් තියන ණය සේරෝමත් ගෙවාගෙන...උයන, පිහන, රෙදි සෝදන, ගෙදර දොර වැඩ කටයතු සේරෝමත් කරගෙන...ජීවිතේ එක්ක සටන් කරන්න...

මගේ අම්මා එහෙම කරපු ගැහැණියක්...

ඒ වුනාට අද වෙනකල් ඇය ජීවිතේට දෙස් තියලා නැහැ...

"සු" ඔයා කොයි තරම් වාසනාවන්තයිද කියල, ඔයාවත් දන්නවා ඇති කියල මං හිතන්නේ නෑ...

මේ ගිය අවුරුද්දේ මං ලංකාවට ගිය වතාවේ අහපු කතාවක්...

"ඕ එයා ඔයාගේ යෙහෙළියක්ද...එයාට කරදර ගොඩක් වුනානේ...මාස්ටර් උපාධිය සම්පුර්ණ කරන්න අවුරුදු පහක් ගත වුනා...අවසානයේ මට ඉල්ලීමක් කරන්න විශ්ව විද්‍යාලයෙන්...කල් ගත වීමට කරුණු දක්වලා"

මෙහෙම කිව්වේ මගේ මහාචාර්යවරිය...ඒ වගේම ඒ ආයතනයේ අධ්‍යක්ෂකවරිය...

"මාව අසනීප වුනා...පුතා හන්ද ගොඩක් වැඩ එක දිගට කරන්න බැරි වුනා...අන්තිමට මායි, පුතයි එකට පාඩම් කලේ"

එහෙම කිව්වේ ඒ සිදුවීමට මුහුණ දුන්න මගේ යෙහෙළිය...අම්මෙක් වෙලා දරුවන් වෙනුවෙන් තමන්ගේ අරමුණු වල වේගය අඩපණ කල මගේ යෙහෙළිය...එහෙත් ඇයට තිබුනේ කණගාටුවක් නෙවෙයි...

සියල්ල සාර්ථකව, සමබරව ඉටු කරගන්න යහපත් අරමුණක්...

තව කතා නම් ඕනෑ තරම් තියනවා "සු"...

තමන්ගේ දරු පැටවුන්ගේ අනාගතය වෙනුවෙන්, වෛද්‍ය වෘත්තීය අත් හැරපු අම්මලත් මේ ලෝකේ ඉන්නවා "සු"...

ඒ වගේම රැකියාව ඉහලින්ම සාර්ථක කරගෙන, සියලු සම්පත් සහිතව අම්මා කෙනෙක් නොවීමේ දුක් වාවා ගැනීම...ඒ දුකත් මං අහල තියනව "සු"...

කොහොම කලත් බුද්ධ දේශනාවට අනුව අපේ පංචස්කන්ධයෙන් විදින හැමදේම දුකක්...

මට නොතේරෙන අවුල් කියල ඔයා කිව්වට මං මේ විඳින්නෙත් දුකක්...

ඉතින් "සු"....... 

අම්මෙක් වුනත් දුකක්...අම්මෙක් නොවුනත් දුකක්...

අම්මෙක් නොවුනාට මමත් දරු පවුලකටම අම්මෙක් "සු"..................

ඉතින් මගේ ආදරණීය "සු"...

ජීවිතේ හැම තත්පරයක්ම වෙනස් වෙනවා...ඒ හින්ද ඒ තත්පර වලට වද නොදී ඒවා විඳින්න...

මං නවතින්නම්...

තෙරුවන් සරණයි...

ප.ලි.

හිත රිදුනට කරන්න දෙයක් නෑ...ඇත්ත කොහොමත් තිත්තයි "සු"...

ජීවිතයක් තිබුන පලියට, ඒක ජීවිත කථාවක් වෙන්නේ නැහැ "සු"...ඒකත් හොඳට මතක තියාගන්න...

ඔයා ඒක කථාවක් කරන්න...

මං එදාට ජීවත් වෙලා හිටියොත්, පොරොන්දු වෙනවා, මං ඒ කතාව ලියන්නම්... 



..........................................................................................................................................

Saturday, September 17, 2016

සිත ඔබ පාමුලින් තබා I'm gonna walk away...

විසිරුණ රෝස මල් පෙති සහිත තෙතබරිත මාවතක පිටුපා යන තරුණියකගේ
බඳින් පහල කොටස පමණක් පෙනෙන සේයාරුවක් (අන්තර්ජාලයෙනි) 


විශේෂිත වූ වෙහෙසකින් තොරව බ්ලොගයේ පල කරන්නට යමක් කල්පනා කරමින් හිඳිද්දී මහාචාර්ය චන්දිම ගෝමස් මහත්තයාගේ මුහුණු පොතේ තිබුනා අපූරු නිමිත්තක්...



ඒ එක්තරා ඉල්ලීමක්...දීපිකා ප්‍රියදර්ශනී පීරිස් මහත්මිය ගායනා කරන "සිත ඔබ පාමුල ගීතය" විදේශිකයෙකුට තේරුම් ගත හැකි වන පරිදි ඉංග්‍රීසි භාෂාවට පෙරලා දෙන්නයි කියා..

මං මට හිතෙන, අහන, දකින දේ මේ බ්ලොග් අඩවියේ පෙළගැස්වූවාට, ඒ සටහන් හෝ නිර්මාණාත්මක කථා ලියන්නේ බොහොම කම්මැලි කමින්..මේ ලියන බොහොමයක් දේ ලියවෙන්නේ පැයක්, දෙකක් ඇතුලත...කිසිම වෙහෙසකින් තොරව...

ඒ වුනත් පද පෙළක් ලියද්දී මං ඒක ලියන්නේ බොහොම පෙරේත කමෙන්...මහා රෑ එකට දෙකටත් ලියන්න ඕනේ කියල හිතුනම කවි, නිසඳැස් කුරුටු ගානවා, නිදිමත බේරෙද්දී...

අදත් එහෙම දවසක්...සටහනක් ලියන්නට හිතුනත් ලියන්නට කම්මැලියි..කවියක් කුරුටු ගාන්න ඕනේ කමක් තිබුනට හිත හොලවන නිමිත්තක් කල්පනාවට එන්නේ නැහැ...එහෙම වුනාම ඒ ලියමනේ කිසිම රහක් නැති වග මං අත්දැකීමෙන් දන්නවා...

එහෙම ඉද්දි ගෝමස්  මහත්තයාගේ ඉල්ලීම හිතට අරන් ආවේ බොහොම ප්‍රබෝධයක්...

ඒ හන්දම බොහොම කැමැත්තෙන් "සිත ඔබ පාමුල" ගීතයේ අදහස ඉංග්‍රීසියට පෙරළුවා...කොයි තරම් සාධාරණයක් වුනාද කියන දේ තීරණය කරනෙක ඔබට බාරයි...

මං ඉංග්‍රීසි භාෂාවෙන් පද ගලපලා තියෙන්නේ බොහොම අඩුවෙන්...ඒ වුනත් සිංහල භාෂාවට වැඩියෙන් හිතේ තියෙන හැඟීම් අමුවෙන් කියන්න පුළුවන් කියල මට හිතෙනවා වෙලාවකට...එහෙම හිතෙන්න ගත්තේ විදේශයක ජීවත් වෙමින්, වැඩියෙන් ඉංග්‍රීසි ගීත වල වචන වලට හිත යොමු කරද්දී...මහා සාහිත්‍ය යෙදුම් නැති වුනත් ඒ ගීතවල අදහස වෙලාවකට මගේ හදවත සසල කරනවා...

බොහොම ස්තුතියි රවී ගේය පද රචකයා ගැන මතක් කර දුන්නාට..."සිත ඔබ පාමුල" ගේය පද ලියූ කුලරත්න ආරියවංශ මහත්මයාගෙන් සමාව ඉල්ලා සිටිනවා ඔහුගේ හිතේ තිබු මූලික අදහසට මගේ පරිවර්තනයෙන් හානියක් වෙලා නම්...

ගෝමස් මහත්තයාට බොහොම ස්තුතියි, මට වින්දනය කරන්නට නිමිත්තක් ලබා දුන්නාට...

........................................................

සිත ඔබ පා මුල රඳවා 
බිඳි සෙනෙහස ගිනි උහුලා
අහිමි විජිතයෙන් සමුගෙන යන්නම් 
ඔබට සෝ-තැවුල් නොම වේවා

අසුරු සැනක් වු රුසිරු අතීතය
සිහිනෙන් ගෑ මුදු සුවඳක් සේ 
සදා රැඳේවා ඔබේ ලොවේ

ඔබට පිදුම් වූ සිතක විරාගය 
කැටපත් පවුරක ගීයක් සේ
සදා රැඳේවා ඔබේ හදේ

ගායනය: දීපිකා ප්‍රියදර්ශනී පීරිස්
ගේය පද: කුලරත්න ආරියවංශ

.......................................................................


I'll leave my heart...at your feet
The love we had...it is broken in to pieces..
It sets a fire inside...
And I am gonna hold it to my self...
I'll say good bye...to your kingdom...
It is not mine...
And here is my wish...
Don't feel sad...Don't regret...
I'll leave my heart...at your feet...
And I'm gonna walk away...

Our past..it was wonderful...
But gone in a second...
And I wish it will remain forever
All over your world
Just like a dreamy smell...

It was pure as divine...and angelic...
My heart...that I devoted to you...
And I wish the memory will remain forever
All over your heart
Just like a song...written in a stone wall...


WW




Monday, September 12, 2016

මට ගහක් වෙන්න ඕනේ...

මුහුණ වසාගෙන තනිවම හඬන කුඩා ළදැරියක් (සේයාරුව අන්තර්ජාලයෙනි)


එදා ආවේ ටොර්නෙඩෝවක්...ඒ කුණාටුව විසිත්ත කාමරයේ සෝපාවක් උඩට තල්ලු කරගෙන ආවේ අම්මා...

තාත්තාට තුරුළු වෙන එක වරදක්...මට එහෙම කිව්වෙත් අම්මා...

ටාලියාට ලං වෙන්න එපා...තාත්තට එහෙම කිව්වෙත් අම්මා...

පුංචි සුළං ඉත්තකින් පටන් ගත්තු ඒ කුණාටුවේ, තාත්ත කරකැවුනේ හරිම වේගයෙන්...අම්මා හිතුමතේ විසි කරපු වචන ගිහින් සැරින් සැරේ වැදුනේ තාත්තගේ පපුවට...ඒවා මතු වුනේ එයාගේ කළු ඉංගිරියාවෙන්...

ඒ මගේ දරුවා...එයාව..එයාව හුරතල් කරන්න මට බැරිද...

තාත්ත ඇහුවේ ඒ සේරෝම රිදුම් දරාගෙන...

ඔයා එයාට ලං වෙනවා වැඩියි...මට ඔයාව දරුවාගෙන් වෙන් කරන්න වෙනවා...මං උසාවි නියෝගයක් ගන්න පිළියෙළ කරලා ඉවරයි...

අම්මා කෑ ගැහුවේ ආවේශයෙන්...

එයා මාව විනාශ කළා...දැන් මං ළමා අපයෝජකයෙක්ගේ ගණයට වැටිලා හමාරයි...ඒ මගේ දරුවා දෙවියනේ...මිනිස්සු මං ගැන මොනවා හිතාවිද...

තාත්ත එහෙම කිව්වේ අපේ අසල්වැසිය, මිස්ටර් දේවන් එක්ක...

මිස්ටර් දේවන් ගේ නෝනා, මිස් ෂෙලී...

ටාලියා එනවා නිතරෝම අපේ දිහාවේ...පහුගිය හෝලි දවසේ, ඇනයි, එයාගේ පොඩි නංගි සිම්රන්, ටාලියා, දේවන් හෝලි වල පාට තැවරුව මුහුණු වල...ටාලියාට දැන් අවුරුදු නවයක් පිරෙන්න කිට්ටුයි...ඒ නිසා මං තමයි ඇනාවයි, ටාලියාවයි සේදුවේ...ඇඳුමක් නැතුව නාන කාමරයෙන් එන්න හදනකොට බොහොම අමාරුවෙනුයි නවතා ගත්තේ...දේවන්ගේ ළඟ දැවටෙනවත් වැඩියි...

මිස් ෂෙලී එහෙමයි, අපේ අම්මගේ කතන්දරේට වැවෙන්න අවශ්‍ය පරිසර උෂ්ණත්වය හදල දුන්නේ...එයාගේ පරීක්ෂණාගාරය ඇතුලේ... 

ඒත් ටාලියා නරක දරුවෙක් නෙවේ...එයා තනිවුන දරුවෙක්...මිස් ෂෙලී එහෙමත් කිව්වා, එයාගේ විද්‍යාගාර සහායකයා එක්ක...

මගේ අම්මා...එයාට ඉන්නවා ඔටිසම් යම් තරමකින් තියන අවුරුදු දහතුනක පුතෙක්...ඒ මගේ ලොකු අය්යා...විලී...

විලීට උදේ ආහාරය දෙන්න ඕනේ හරියටම උදේ පහට...ඒ වගේම තමයි දවස පුරාම...එයාගේ හැම තත්පරයම කාල සටහනක්...එක තත්පරයක් එහා මෙහා වුනොත් එයා ගේ දෙවනත් කරනවා...

ඉතින්...ඉතින්...මං දන්නවා...මගේ අම්ම මුතු හදන මුතු බෙල්ලියක්...මට දැනෙනවා එයාගේ වේදනාව...වෙහෙස...

ඒ මදිවට මගේ අක්ක...සැලී..එයත් හරිම අමුතුයි...

අම්මගේ දවස ඒ දෙන්න බෙදා ගත්තයින් පස්සේ මට ඉතිරි වෙන්නේ පුළුන් පුරවපු බෝනික්ක විතරයි... 

එයා ළඟ කොහෙන්ද අම්ම ළඟ වගේ උණුහුමක්...අම්මට ඒ දේවල් හිතන්න වෙලාවක් නැහැ...

මගේ තාත්ත...එයාට දැන් වයස අවුරුදු හැටකට කිට්ටුයි...එයාට මාව දුවෙකුට වඩා මිණිබිරියක් වගේ...මං හිතන්නේ නෑ එයාටත් මං වෙනුවෙන් කැප වෙන්න තරම් වුවමනාවක් ඇතියි කියල...

ඒත් එයා මාව තුරුළු කරන් ඉන්නවා...පුළුන් බෝනික්කාගේ වගේ නෙවේ...තාත්තගේ හුස්ම වැටෙන සද්දේ මට ඇහෙනවා...ඒ සද්දේ අහගෙන මං ඔහේ තාත්ත ලඟට වෙලා ඉන්නවා...

අම්ම දන්නේ නැහැනේ ඒක...

එදා ආව ටොර්නෙඩෝව නැවතුනේ උසාවියෙන්...

ඒත් අම්ම මාව නම් එක්ක ගියේ නැහැ...මං තාම ඉන්නේ තාත්ත එක්ක...

අම්ම දැන් ඉන්නේ අක්කයි, අය්යයි එක්ක...

තාත්ත උදෙන්ම යන්න ඕනේ එයාගේ රැකියාවට...ඉතින් එයා මාව මිස් ලින්ඩාගේ ගෙදරට ඇරලනවා උදෙන්ම...ඒ අපේ අනෙක් අසල්වැසියා...

මිස් ලින්ඩා උදව් කරනවා මට පාසැල් යන්න සූදානම් වෙන්න...එයාම තමයි මාව පාසැල් එක්ක යන්නෙත්...

ඉන් පස්සේ තාත්ත හවසට මාව පාසැලෙන් ගෙනැත් මිස් ලින්ඩාගේ ගෙදරට ඇරලවනවා...

ඉන් පස්සේ මගේ නවාතැන මිස් ෂෙලීගේ ගෙදර...

හවසට මිස් ෂෙලී ගෙදර එනකල් බලාගෙන මං ඉන්නේ...එයා හරිම කරුණාවන්තයි...ඒ වුනාට වෙලාවකට මාව කරදරයක් වගේ...

මං කොහොම හරි බලන්නේ ගොඩාක් රෑ වෙනකල් මිස් ෂෙලී ගේ ගෙදර ඉන්න...එයාල එක්ක මං පාසැලෙන් දෙන වැඩ කරනවා...

ඇනා මට ගොඩක් ආදරෙයි...එයයි සිම්රනුයි මට පෙන්නේ සුරංගනාවියෝ වගේ...මිස්ටර් දේවනුයි, මිස් ෂෙලීයි, ඒ දෙන්නට හරිම ආදරෙයි...

ඒ හැමෝම එකතු වෙලා හිනා වෙවී කතා කරද්දී, මමත් කොහොම හරි එයාල මැද්දට යනවා...එයාල ගන්න ෆොටෝ හැම එකකම වගේ මාත් හිනාවීගෙන ඉන්නවා දැක්කම මට හරිම ආසයි...

මිස් ෂෙලීගේ රාත්‍රී ආහාර වේල කන්න තමයි මං කැමතිම...අපේ ගෙදර තාත්ත දැනුත් කෑම හදන්නේ අම්ම ඉස්සර හදපු කාල සටහනට...පාස්ටා, සැන්ඩ්විච්...ඒවා කාලම මට එපා වෙලා...

මිස් ෂෙලී කෑම හදනකොට මං ගිහින් ඒවායේ සුවඳ බලනවා...හැමෝම එක්ක එකතු වෙලා කෑම කාල, මිස් ෂෙලී මට ගෙදර යන්න කියද්දී මට හරිම දුකයි...

මට ඇත්තටම ඉරිසියයි ඇනා ගැන...එයා කොයි තරම් වාසනාවන්තයිද...

මගේ පොත් රාක්කය අස්සෙන් රෑට හොල්මන් මතු වෙනවා...මං කරන්නේ පොරෝනේ අස්සට ගුලි වෙලා, තදින් ඇස් පියාගන්නෙක...ඒ ඊළඟ දවසේ මිස් ලින්ඩව දකින බලාපොරොත්තුවෙන්...

තාත්ත මිස් ෂෙලීගෙන් ඇහුවලු සතියේ දවස් දෙකක් මාව පාසැලෙන් ගෙදර එක්ක එන්න පුලුවනිද කියල...

තාත්තටත් දැන් මාව කරදරයක් වෙලා වගේ...

මං ඉස්සර ආසාවෙන් උන්නේ සමනළයෙක් වෙන්න...දැන් මට ඕනේ ගහක් වෙන්න...

තැනින් තැන ඇවිදලා මට දැන් හරිම මහන්සියි...

.....................................................................................................................................................

ටාලියා යනු ඇමෙරිකානු මධ්‍යම පාන්තික පවුලක බාලම දියණියයි. මගේ යෙහෙළියට අනුව ටාලියා යනු ආදරය, රැකවරණය සොයා කවුරුන් හෝ ළඟ දැවටෙන නව අවුරුදු දැරිවියකි. උන් හිටි ගමන් ටාලියාගේ මව ඇයගේ පියාට ගොනු කල චෝදනාව අවසන් වුයේ උසාවියෙනි. ටාලියාගේ පියා ඇයව අපහරණය කිරීමේ චෝදනාව සඳහා පිළිගත හැකි සාක්කි නොමැත. 

ඇයගේ මව දුර්වලතා සහිත වැඩිමහල් දරුවන් දෙදෙනක් සමඟ ගත කල පීඩාකාරී ජීවිතය හේතුවෙන්, ටාලියාව ඇයගේ අවධානයෙන් ගිලිහුනා විය හැක. ටාලියාගේ මව සහ පියා බොහෝ ප්‍රමාද වී දරුවන් ලැබූවහුය. එහෙයින් තරුණ මව්පිය යුවලකට සාපේක්ෂව කායික වෙහෙසත්, දරුවන්ගේ මනස අවබෝධ කරගැනීමේ ගැටලුත් ඔවුන්ට තුබුණා විය හැකිය.

අවසානයේ ටාලියා තනිවී ඇත. ළමා අපහරණය වෙනුවෙන් තම සැමියාට චෝදනා කල ටාලියාගේ මව, මේ දියණියව ඔහුගේ භාරයේ තැබුවේ මන්දැයි මට නොවැටහේ.

අද ඇය රැකවරණයක් සොයා ගෙන් ගෙට යන්නීය. අසල්වැසියන්ගේ නිවාස වල ඇති වෙනස් සමාජ පසුබිම් වල දවස ගෙවන්නාවූ මේ දියණියගේ මනසෙහි ඇති පටලැවිල්ල බොහෝ සෙයින් සංකීර්ණ විය හැක. නීත්‍යානුකුල අයිතියකින් තොරව ඇයව රැක බලා ගන්නා අසල්වැසියන් මත පැටවී ඇත්තේ ඉතා අවධානම් සහිත වගකීමකි. එහෙත් ඔවුනට නොමිනිසුන් විය නොහැක. 

ටාලියා ඇයගේ ජීවිතයේ කැබලි අහුලා එක්කාසු කොට ගත යුතුය. ඇය ඒවා එක්කාසු කර තනන ජීවිත රාමුව ඇගේ අනාගතය තීරණය කරනු ඇත.

.......................................................................................................................................................

අප වැඩිහිටි වූ පසුව තවදුරත් ඒ ජීවිතය අපට අයිති නැත. එය අයිති අපේ දරු පැටවුන්ටය. 

දරුවන්ට වීදිය හෝ සිර ගෙදර උරුම කර දෙන්නට මං පාදන්නේ වැඩිහිටියන් වන අපම මිසක අන් කිසිවෙකු නොවේ.


   

Wednesday, September 7, 2016

ඒ ගීයෙ අයිතිය ඉල්ලලා මට නඩු කියන්නට හිතෙනවා...

පියානෝවක් මත විසිරුන රතුරෝස මල් පෙති සහ රතුරෝස මල් කිනිත්තක්
(සේයාරුව අන්තර්ජාලයෙනි)


ඔබ වයන සත්සර ස්වර මතින් 
දුක සුසර වී මට දැනෙනවා 
ඔබ ගයන තනුවේ අමතකව ගිය 
පුරුදු කවියක් ඇහෙනවා... 
ඔබෙ හීන් ඇහිපිය ගැහෙනවා 
ඇය හාදු ගොන්නක් එවනවා 
ඒ ගීයෙ අයිතිය ඉල්ලලා මට
නඩු කියන්නට හිතෙනවා... 

ප්‍රේමයට සහසක් අරුත් ඇති 
මාවතක් ලොව කොහේ හරි ඇති 
ඔබත් එක්කල එහේ යන හැටි 
අලුත් කවියක ලියනවා... 
ගී අහන්නට කවුරුත්ම නැති 
ඔබට රිසි තනුවක් දැමිය හැකි 
ඒ පාරෙ මං කවි ඉහිනවා 
ඔබ නොඑන වග මං දන්නවා...

පදරුත් කිසිත් ගලපාගන්ට බැරි 
මා ලියූ එක නොපල කවියකි 
තවම තනිකඩ මගෙ කවිය එහි 
තනුව කොහෙදැයි සොයනවා...
"එකම එක ස්වරයකදු දන්නැති 
කවියෙකුට ගීයක් අයිති නැති" 
ඔබ කුරිරු ස්වරයෙන් කියනවා 
ඒ නොපල කව ඉකි ගහනවා...

මං කඳුළු හිර කර ගන්නවා...

By

WW
July 22, 2016

Saturday, September 3, 2016

සිංහයා මැරෙන විට හුරේ දැමීම සහ අපේ දරු පැටව්




මේ සටහන ලියන්නට පාදක වූයේ වැසි දැරියගේ සිංහබාහු නැරඹීමි යන සටහනට ඇයගේ බ්ලොගයේ මා ලියාගෙන ගිය අදහස...ඇයගේ සටහනට පාදක වී තිබුනේ, පසුගිය දිනෙක සිංහබාහු නාටකය නැරඹීමේදී ලැබුන අත්දැකීමක්...ඇගේ ඒ සටහන කියවා බලන්න...එය මේ සටහන සඳහා පිවිසුමක් වේවි...

ඇය ඒ සටහනින් මතු කලේ අද සමාජයේ සමහර දරුවන් කලාව කෙරෙහි දක්වන සංවේදී භාවයේ මදකම...ඔවුන්ගේ සිතුවිලි බොහොම කලබලයි...ඔවුන්ට සියල්ලම බොත්තමක් එබීමේ පමාවෙන් දැක බලා ගත හැකි වීම එයට හේතුවක්...ඔවුන්ට සියලුම දේ දකින්නට තිරයක් අවශ්‍යයයි...

තමන්ගේ දෙඇස ඉදිරිපිට දිගහැරෙන සජීවී රූප රාමුවක් දෙස බලා හිඳ, මිනිස් හැඟීම්, ගැඹුරු හුස්මක් සමඟ හදවතට පුරවා ගැනීමට තරම්, මිනිසත් කමක්  හෝ ඉවසීමක් ඔවුනට නැහැ...

පහුගිය කාලයේ දවසක මගේ ඉන්දියානු මිතුරියක් ඇයගේ හිතවතුන් පිරිසක් සමඟ සවාරියක් ගොහින් ඇවිත් කියූ දෙයක් මට සිහිවුනා...එතැන උන් තරුණ යුවතියක්, එතරම් අපූරු පරිසරයක හිඳගෙන, නිතර ඇහැ යොමා හිඳ ඇත්තේ දුරකථන තිරයට...ඒ ගැන ඇසුවිට ඇය පවසා ඇත්තේ, ඇය එහි පැමිණීමට පෙර අන්තර්ජාලය ඔස්සේ එම පරිසරයේ දර්ශන නැරඹු වග...

මේ සංසිද්ධියේ හරය, කලාව පිලිබඳ ඇති සංවේදී කමේ අඩුවක් පමණක්ම නෙවෙයි...මේ දරුවන් මුළු මහත් මිනිස් සමාජයට සහ ස්වභාවධර්මයට දක්වන සංවේදීකමේ අඩුවක්...

වැසි දැරිය කියන්නා වාගේ මේ ඛේදවාචකයට වග කිය යුත්තේ දෙමාපියන්...

ස්වභාවධර්මය සහ කලාව හද පත්ලෙන්ම රස විඳින්නට අවශ්‍ය සංවේදී කම මතු වෙන්නට, තමන් හැදී වැඩෙන පරිසරය බොහෝ සේ  ඉවහල් වන බව මා විශ්වාස කරන දෙයක්...

මා වයස අවුරුදු දෙක පමණ කල පටන්, මාගේ සෙල්ලම් බඩු වූයේ අපේ අම්මාගේ සාහිත්‍ය පොත පත...

ඒ අතරේ තිබුනේ සැළලිහිණි සංදේශය, කාලිදාසගේ සාකුන්තල්‍යය වැනි පොත්..වයස අවුරුදු පහ වන විට මට හොඳින් පොත් කියෙවීමේ හැකියාව තිබුනා...මා වැඩියෙන්ම ආශා කලේ ඒවායේ තිබුන "ගැටපද විවරණය" කොටසට...

පාසැලේ, දෙවැනි හෝ තුන්වැනි පන්ති වලදී, සමාන පද සහ විරුද්ධ පද ලිවීමේදී, මා ඒවා සොයා ගත්තේ සංදේශ කාව්‍ය වල ගැටපද විවරණයන්ගෙන්...විටකදී ඒ වචන දුටු මගේ ගුරුවරු මවිත වූයේ කුඩා මා, ඒ වචන හරඹය කරන අයුරු නොදැන...

එමෙන්ම මාගේ අප්පච්චි සිංහල, හින්දි සිනමා පට සහ ගීත වලින් උන්මාද වූවෙක් කිවොත් නිවැරදියි...ඔහු කලේ කුඩා කල පටන්ම අපටත් ඒවා රස විඳින්නට ඉඩ දීම... අප්පච්චීගේ පොත් පෙට්ටිය පිරී තිබුනේත් සාහිත්‍ය පොත් ගොන්නකින්...

කුඩා කල සිටම මගේ රස වින්දනයේ අංකුර වැඩුනේ, අම්මාගේ සහ අප්පච්චිගෙන් ලද අභාෂයෙන් බව මා විශ්වාස කරන්නක්...

නමුත් මගේ ජීවිත කාලය තුලදීම, අතරමැද කාලයක මා බොහෝ සේ කෘතීම වූයේ මටත් නොදැනීම... ඒ මා කිසිවක් නොලියූ, කිසිවක් රස නොවිඳි කාලයක්....බොහෝ දුෂ්කර කාලයක්...වැඩිහිටියෙක් ලෙසින් නිවසේ බර උසුලාගෙන, අධ්‍යාපන කටයුතු සිදු කල කාලයක්...

නමුත් මගේ අම්මා බොහොම සංවේදී චරිතයක් හෙයින්, මා තුල වූ මිනිස් හැඟීම් මිය ගියේ නැහැ...

කප්පරක් දුක් මැද, අනෙකාගේ හැඟීම් වෙනුවෙන් අප සංවේදී විය යුතුයි යන හුරුව, මට ලැබුනේ අම්මාගෙන්...

මේ දුෂ්කරම කාලයේ පවා, ඇය නිතරම රේඩියෝවේ ඇහෙන ගීතයක් රස වින්දා...අරපිරිමැස්මෙන් ගෙදර උයාගන්නා කෑම පංගුවෙන් කොටසක්, ලේණුන්, කුරුල්ලන් වැනි සතුන් වෙනුවෙන් වෙන් කලා...ඕනෑම උදයක හෝ සවසක, ගෙදරට ගොඩවෙන කෙනෙකු වෙනුවෙන් තේ කෝප්පයක් පිළිගැන්වීමට හෝ බත් කටක් බෙදා දීමට, ඇය කිසිදිනෙක දෙවරක් කල්පනා කලේ නැහැ...

කොතෙක් කරදර ඇතත්, කෙනෙකුගේ දුක් කම්කටොළු වෙනුවෙන් තත්පරයක් නැවතී සංවේදී වෙන්නට තරම්, මගේ අම්මාට තිබුනේ මනා ඉස්පාසුවක්...දරුවෙකුගේ මිනිසත්කම සහ නේක විධ හැඟීම් වල තක්සලාව ඇත්තේ එතැනයි...ඒ මව පියා ඇතුළු, තමා අදහන වැඩිහිටියන්ගේ හදවත් තුලයි..

අද මගේ මල්ලිගේ කුඩා දියණියන් දෙදෙනාත්, ආච්චීගේ අඩි පාරේම යන හැටි බලාගන්නට පුළුවනි...

උදෑසන නැගිට කෑම සොයා එන "අප්පුලා" පිළිබඳව සොයා බැලීම පොඩි දෝණිගේ (හෙවත් මගේ සුදු දෝණිගේ) ප්‍රියතම විනෝදාංශයක්...ඇය නිතරම හිඳින්නේ ඇයගේ "භාෂාවෙන්" ගීතයක් මුමුණමින්...

ලොකු දෝණි (හෙවත් මගේ සුදු මැණික) ඇයගේ ගෙවී ගිය පස්වන උපන්දිනය සඳහා මගෙන් ඉල්ලා සිටියේ කියවීමට පොත්...

දරුවන් ලෝකය සොයා ඇවිද යන්නේ දෙමාපියන්ගේ සහ වැඩිහිටියන්ගේ හදවත් තුල ඇති මං මාවත් වල...දෙමාපියන් තමන්ගේ හදවත් වලට ඇතුළු වෙන දොරටු අවහිර කළහොත්, දරුවන් වෙනත් මාවත් හරහා ජීවිතය සොයා යාමට පෙළඹෙන්නේ ඉබේටම...

වර්තමාන ලෝකයේ ඇත්තේ තරඟයක්...දෙමාපියන් සහ දරුවන් ඒ තුල කෘතිම රොබෝ වරු වීම හිතාමතා සිදු වූවක් නෙවෙයි ..

ඔවුන්ට නිවාඩු පාඩුවේ අහන, දකින දෙයක් රස විඳින්නට හෝ සංවේදී වන්නට කාලයක් නැහැ...දෙමාපියන් සහ දරුවන් අතර බුද්ධිමය සංවාද ගොඩනැගෙන්නේ නැහැ...දෙමාපියන් රැකියා නිසා කාර්ය බහුලයි...ඔවුන්ගේ අරමුණ දරුවන් වෙනුවෙන් මුදල් ඉපැයීම පමණයි...අනිත් අතට දරුවෝ තරඟකාරී අධ්‍යාපනයේ බිලි බවට පත් වෙලා...ඔවුන්ගේ අරමුණ කුමක්ද කියා ඒ දරුවන් පවා දන්නේ නැහැ... 

දරුවන් හුදකලා කර, දෙමාපියන් විසින්ම දරුවන්ට ඇති කල පුරුදු තමයි මේ, වීඩියෝ ක්‍රීඩා, මුහුණු පොත, අන්තර්ජාලයට ඇබ්බැහිවීම විදියට මතු වෙන්නේ...එතනදි මං චෝදනා කරන්නේ දෙමාපියන්ට මිසක දරුවන්ට නෙවේ...

මා දැක තිබෙනවා, උපන්දින තෑගි සඳහා ළදරු වයසේදීම පරිගණක සහ අනිකුත් ඉලෙක්ට්‍රොනික උපාංග දරුවන්ට දෙන දෙමාපියන්...හොද්දක්, බතක් ලිපේ තියාගන්නට, රෙදි සෝදා ගන්නට, දරුවන්ට හරයක් නොමැති කාටූන් බලන්නට ඉඩ හරින හෝ දුරකථනය හෝ ටැබ්ලටය දරුවන් අතට දෙන මව්පියවරුන්...

මේ හුදකලා වීම අවසන් වන්නේ බරපතල ඇබ්බැහි වීමකින්...

සියලු මිනිස් හැඟීම් ඩිජිටල්කරණය වීමෙන්...

නවීන තාක්ෂණය කුඩා දරුවන්ට හඳුන්වා දීම පාලනයකින් තොරව සිදු කලොත්, මේ ඩිජිටල්කරණය ඇරඹෙන්නේ, ළදරු වයසේදීමයි...

එවන් දරුවන් වැඩිවිය පැමිණීමේදී සිදු වෙන්නේ, ඇස ගැටෙන සියලු දේ පිළිබඳව, ඔහුගේ බුද්ධියේ පරිමාවට අනුව යම් යම් නිර්ණායක ගොඩ නගා ගැනීම...ඒවායේ නිවැරදිභාවය විවේචනය කරන්නෙත් ඔවුන්ගේම සමකාලීන තරුණ පරම්පරාව...එහෙමත් නැත්නම් අන්තර්ජාලය හරහා බිහිවී ඇති කී බෝර්ඩ් වීරයන් නැතහොත් සමාජ අයිකනයන්...

එතැනදී ඔවුන් සමාජය ග්‍රහණය කරගන්නා ආකාරය ගැන, නිසි වයසේදී වැඩිහිටියන්ගෙන් නිසි උපදෙසක් ලැබෙන්නේ නැහැ...පවුල යන කුඩාම සමාජ ඒකකය ඇතුලේ, ඒ දේවල් ගැන සාකච්චා කෙරෙන්නේ නැහැ...

එසේ සමාජගත වන දරුවන්, වැඩිහිටියන්ගේ අත්දැකීම් සහ පරිණත සිතිවිලි හඳුන්වන්නේ යල් පැන ගිය අදහස් ලෙසට...

එහි වරද දරුවන්ට පැටවීම හරසුන් දෙයක්...බහුතරයක් දෙමාපියන්ගේ අදහස වන්නේ "අපි මහන්සි වෙලා උන්ට කන්න අඳින්න දෙනවා, උගන්නනවා, සියලු සැප සම්පත් දෙනවා, ඒ තමයි අපේ වගකීම"..

නමුත් ඒ සියලුම දේවල් වල පල ප්‍රයෝජනය ලබා ගන්නට, විකෘති නොවුන, පැහැදිලි මනසක් ඇති, යහපත් සිතුම් පැතුම් ඇති සජීවී ප්‍රාණියෙක් සිටිය යුතුය යන්න ඔවුන් අමතක කරන දෙයක්...

අධ්‍යාත්මික ගුණ වගාවක් රහිතව වැඩෙන දරුවෙක් නිසරු බීජයක් වගෙයි...

එකම වහලක් යට, එකිනෙකා කරන දේවල් නොදන්නා තත්වයකට අද සමාජය කෘතීම වෙලා...තම දෙමාපිය හදවත් තුල ඇති පීඩනය පිළිබඳව වැටහීමක් නොමැති දරුවන්, සිංහබාහු නාටකයේ, සිංහයාගේ වේදනාවට සංවේදී නොවීම පුදුමයක් නොවෙයි...

දෙමාපියන්ගේ හිත් වල ඇති මාවත් වල ඇවිදගෙන යන්නට දරුවන්ට කාලයක් නැහැ...එසේත් නැතිනම්, ඒ මාවත් වල දොරටු විවර කර, දරුවන්ට රිසි සේ ජීවිතය අධ්‍යනය කරන්නට ඉඩ සලසන්නට,  මාපියන්ට කාලයක් නැහැ...

සමහර මව්පියවරුන් ඒ මාවත් විවෘත කලාට පලක් වෙන්නේ නැහැ...ඒ මාවත් කැලි කසල සහ වල ගොඩැලි වලින් පිරිලා නම්...එහෙමත් නැත්නම් අධිවේගී මාවත් නම්...ඒවායේ ඇවිදගෙන යන දරුවෝ යන්නෙත් ඒ කසල ගොඩවල් තුරුල් කරගෙන...වල ගොඩැලි වල වැටීගෙන...නැත්නම් හති දමාගෙන...

දෙමාපියන්ගේ හදවත් මං තීරු බෙදා ඇති, පැහැදිලි සංඥා අරමුණු ඇති මාවත් වීමයි වඩා වැදගත්...ඒ වගේම ඒවායේ තියෙන්නට ඕනේ, දරුවන්ට අවදානමකින් තොරව ගමන් කිරීම සඳහා වේග සීමාවන්...

දෙමාපියන්ගේ බැඳීමත් ඒ වගේම වැදගත්...දෙමාපියන්ගේ ඇති වන රණ්ඩු සරුවල්, දරුවන්ගේ ජීවිත ගමනට බාධා කරන වල ගොඩැලි වන්නේ ඉබේටම...

ඉරිසියාව, ක්‍රෝධය, මානය යනාදී මේ සියල්ලම දෙමාපියන්ගේ හිත් වල තිබෙන්නට පුළුවන් කැලි කසල...ඒ මාවත් වල ඇවිදින දරුවෝ සමාජගත වන්නේ මේ සියල්ලම ඇතුව...

.........................................................................................................................................................

අවසානයේ ඔබ නොදැනම, සිංහයා මරා දමන විට හුරේ තබන දරුවෙක්, ඔබ නිවස තුල හැදී වැඩි අවසන්... 

ඔබ ගොඩ නැගිය යුත්තේ ඉලෙක්ට්‍රොනික පරිපථයක් නොවේ...ඇට, ලේ මස් නහර වලින් හැදුන මිනිසුන්ට, ඔවුන්ගේ හැඟීම් වලට සහ ගහ කොළට, සංවේදී වන දරුවෙක්...

...........................................................................................................................................................

ඔබේ අනේක විධ දුක් දොම්නස්, යහපත් සිතිවිලි, සංවේදනා, පරිණත අත්දැකීම් ඇති හදවතේ මාවත් පුරා ඔබේ දරු පැටවුන් රැගෙන සැරි සරන්න...

නැතහොත්, දවසක සිංහයා වෙනුවෙන් කඳුලක් නොසලන ඔබේ දරුවා, ඔබ වෙනුවෙන් සුසුමක් හෝ නොසලාවි...

............................................................................................................................................................

වැසි දැරිය...මේ සටහන ලියන්නට මා පෙළඹවූ, ඔබේ වටිනා අදහස් වලට මම බොහෝ සෙයින් ස්තුති වන්ත වෙමි....



Thursday, September 1, 2016

නුඹ මගෙ කවියක්ය වරදින් පද බිඳුනූ...





නුබෙ නම කවියක්ය මා දෙතොලඟ ගැයුනූ
නුබෙ ඇස කවියක්ය මගෙ ඇස ළඟ රැඳුනූ
නුබෙ හිත කවියක්ය මං තාලම වැයූනූ
නුඹ මගෙ කවියක්ය වරදින් පද බිඳුනූ

හීන හතම නුඹමය නුබෙ සුවඳමය 
පාට උලනකොට හීනේ අහවරය 
පේන නොකිව්වෙමි සකිසඳ සත්තමය 
බාර උනත් අහස, පොළොව හුඟ දුරය 

රූප අඹා නුඹ ගෙතු දිග කථාවෙන්
දීග නොයා හැර ආවට සමාවෙන් 
මුල මැද එකට උන්නත් අපි හිනාවෙන් 
අවසන ගෙවන්නේ කොහොමද මං තනියෙන්

තාලම වෙවී හැම කවියක උන්නු සකී
විළිබර හඬින් ඒ වෙණපද ගැයූ සකී 
හිත් ලං වුනත්, ලං ලං වී ඉන්න සකී 
නුඹටද මටද කල පිං මදි වුනේ සකී 

නිරුවත් පෙමින් නෙත් දෙපියන් උනාලූ
තවමත් හීනයෙන් නුඹ අත වනාලූ
අමතක කරන්නෙමි මතකය කියාලූ 
මතකය දිගේ නෑවිත් ඉඳපන් යාලූ


WW
(1999)