සිංහයා මැරෙන විට හුරේ දැමීම සහ අපේ දරු පැටව්

මේ සටහන ලියන්නට පාදක වූයේ වැසි දැරියගේ සිංහබාහු නැරඹීමි යන සටහනට ඇයගේ බ්ලොගයේ මා ලියාගෙන ගිය අදහස...ඇයගේ සටහනට පාදක වී තිබුනේ, පසුගිය දිනෙක සිංහබාහු නාටකය නැරඹීමේදී ලැබුන අත්දැකීමක්...ඇගේ ඒ සටහන කියවා බලන්න...එය මේ සටහන සඳහා පිවිසුමක් වේවි...

ඇය ඒ සටහනින් මතු කලේ අද සමාජයේ සමහර දරුවන් කලාව කෙරෙහි දක්වන සංවේදී භාවයේ මදකම...ඔවුන්ගේ සිතුවිලි බොහොම කලබලයි...ඔවුන්ට සියල්ලම බොත්තමක් එබීමේ පමාවෙන් දැක බලා ගත හැකි වීම එයට හේතුවක්...ඔවුන්ට සියලුම දේ දකින්නට තිරයක් අවශ්‍යයයි...

තමන්ගේ දෙඇස ඉදිරිපිට දිගහැරෙන සජීවී රූප රාමුවක් දෙස බලා හිඳ, මිනිස් හැඟීම්, ගැඹුරු හුස්මක් සමඟ හදවතට පුරවා ගැනීමට තරම්, මිනිසත් කමක්  හෝ ඉවසීමක් ඔවුනට නැහැ...

පහුගිය කාලයේ දවසක මගේ ඉන්දියානු මිතුරියක් ඇයගේ හිතවතුන් පිරිසක් සමඟ සවාරියක් ගොහින් ඇවිත් කියූ දෙයක් මට සිහිවුනා...එතැන උන් තරුණ යුවතියක්, එතරම් අපූරු පරිසරයක හිඳගෙන, නිතර ඇහැ යොමා හිඳ ඇත්තේ දුරකථන තිරයට...ඒ ගැන ඇසුවිට ඇය පවසා ඇත්තේ, ඇය එහි පැමිණීමට පෙර අන්තර්ජාලය ඔස්සේ එම පරිසරයේ දර්ශන නැරඹු වග...

මේ සංසිද්ධියේ හරය, කලාව පිලිබඳ ඇති සංවේදී කමේ අඩුවක් පමණක්ම නෙවෙයි...මේ දරුවන් මුළු මහත් මිනිස් සමාජයට සහ ස්වභාවධර්මයට දක්වන සංවේදීකමේ අඩුවක්...

වැසි දැරිය කියන්නා වාගේ මේ ඛේදවාචකයට වග කිය යුත්තේ දෙමාපියන්...

ස්වභාවධර්මය සහ කලාව හද පත්ලෙන්ම රස විඳින්නට අවශ්‍ය සංවේදී කම මතු වෙන්නට, තමන් හැදී වැඩෙන පරිසරය බොහෝ සේ  ඉවහල් වන බව මා විශ්වාස කරන දෙයක්...

මා වයස අවුරුදු දෙක පමණ කල පටන්, මාගේ සෙල්ලම් බඩු වූයේ අපේ අම්මාගේ සාහිත්‍ය පොත පත...

ඒ අතරේ තිබුනේ සැළලිහිණි සංදේශය, කාලිදාසගේ සාකුන්තල්‍යය වැනි පොත්..වයස අවුරුදු පහ වන විට මට හොඳින් පොත් කියෙවීමේ හැකියාව තිබුනා...මා වැඩියෙන්ම ආශා කලේ ඒවායේ තිබුන "ගැටපද විවරණය" කොටසට...

පාසැලේ, දෙවැනි හෝ තුන්වැනි පන්ති වලදී, සමාන පද සහ විරුද්ධ පද ලිවීමේදී, මා ඒවා සොයා ගත්තේ සංදේශ කාව්‍ය වල ගැටපද විවරණයන්ගෙන්...විටකදී ඒ වචන දුටු මගේ ගුරුවරු මවිත වූයේ කුඩා මා, ඒ වචන හරඹය කරන අයුරු නොදැන...

එමෙන්ම මාගේ අප්පච්චි සිංහල, හින්දි සිනමා පට සහ ගීත වලින් උන්මාද වූවෙක් කිවොත් නිවැරදියි...ඔහු කලේ කුඩා කල පටන්ම අපටත් ඒවා රස විඳින්නට ඉඩ දීම... අප්පච්චීගේ පොත් පෙට්ටිය පිරී තිබුනේත් සාහිත්‍ය පොත් ගොන්නකින්...

කුඩා කල සිටම මගේ රස වින්දනයේ අංකුර වැඩුනේ, අම්මාගේ සහ අප්පච්චිගෙන් ලද අභාෂයෙන් බව මා විශ්වාස කරන්නක්...

නමුත් මගේ ජීවිත කාලය තුලදීම, අතරමැද කාලයක මා බොහෝ සේ කෘතීම වූයේ මටත් නොදැනීම... ඒ මා කිසිවක් නොලියූ, කිසිවක් රස නොවිඳි කාලයක්....බොහෝ දුෂ්කර කාලයක්...වැඩිහිටියෙක් ලෙසින් නිවසේ බර උසුලාගෙන, අධ්‍යාපන කටයුතු සිදු කල කාලයක්...

නමුත් මගේ අම්මා බොහොම සංවේදී චරිතයක් හෙයින්, මා තුල වූ මිනිස් හැඟීම් මිය ගියේ නැහැ...

කප්පරක් දුක් මැද, අනෙකාගේ හැඟීම් වෙනුවෙන් අප සංවේදී විය යුතුයි යන හුරුව, මට ලැබුනේ අම්මාගෙන්...

මේ දුෂ්කරම කාලයේ පවා, ඇය නිතරම රේඩියෝවේ ඇහෙන ගීතයක් රස වින්දා...අරපිරිමැස්මෙන් ගෙදර උයාගන්නා කෑම පංගුවෙන් කොටසක්, ලේණුන්, කුරුල්ලන් වැනි සතුන් වෙනුවෙන් වෙන් කලා...ඕනෑම උදයක හෝ සවසක, ගෙදරට ගොඩවෙන කෙනෙකු වෙනුවෙන් තේ කෝප්පයක් පිළිගැන්වීමට හෝ බත් කටක් බෙදා දීමට, ඇය කිසිදිනෙක දෙවරක් කල්පනා කලේ නැහැ...

කොතෙක් කරදර ඇතත්, කෙනෙකුගේ දුක් කම්කටොළු වෙනුවෙන් තත්පරයක් නැවතී සංවේදී වෙන්නට තරම්, මගේ අම්මාට තිබුනේ මනා ඉස්පාසුවක්...දරුවෙකුගේ මිනිසත්කම සහ නේක විධ හැඟීම් වල තක්සලාව ඇත්තේ එතැනයි...ඒ මව පියා ඇතුළු, තමා අදහන වැඩිහිටියන්ගේ හදවත් තුලයි..

අද මගේ මල්ලිගේ කුඩා දියණියන් දෙදෙනාත්, ආච්චීගේ අඩි පාරේම යන හැටි බලාගන්නට පුළුවනි...

උදෑසන නැගිට කෑම සොයා එන "අප්පුලා" පිළිබඳව සොයා බැලීම පොඩි දෝණිගේ (හෙවත් මගේ සුදු දෝණිගේ) ප්‍රියතම විනෝදාංශයක්...ඇය නිතරම හිඳින්නේ ඇයගේ "භාෂාවෙන්" ගීතයක් මුමුණමින්...

ලොකු දෝණි (හෙවත් මගේ සුදු මැණික) ඇයගේ ගෙවී ගිය පස්වන උපන්දිනය සඳහා මගෙන් ඉල්ලා සිටියේ කියවීමට පොත්...

දරුවන් ලෝකය සොයා ඇවිද යන්නේ දෙමාපියන්ගේ සහ වැඩිහිටියන්ගේ හදවත් තුල ඇති මං මාවත් වල...දෙමාපියන් තමන්ගේ හදවත් වලට ඇතුළු වෙන දොරටු අවහිර කළහොත්, දරුවන් වෙනත් මාවත් හරහා ජීවිතය සොයා යාමට පෙළඹෙන්නේ ඉබේටම...

වර්තමාන ලෝකයේ ඇත්තේ තරඟයක්...දෙමාපියන් සහ දරුවන් ඒ තුල කෘතිම රොබෝ වරු වීම හිතාමතා සිදු වූවක් නෙවෙයි ..

ඔවුන්ට නිවාඩු පාඩුවේ අහන, දකින දෙයක් රස විඳින්නට හෝ සංවේදී වන්නට කාලයක් නැහැ...දෙමාපියන් සහ දරුවන් අතර බුද්ධිමය සංවාද ගොඩනැගෙන්නේ නැහැ...දෙමාපියන් රැකියා නිසා කාර්ය බහුලයි...ඔවුන්ගේ අරමුණ දරුවන් වෙනුවෙන් මුදල් ඉපැයීම පමණයි...අනිත් අතට දරුවෝ තරඟකාරී අධ්‍යාපනයේ බිලි බවට පත් වෙලා...ඔවුන්ගේ අරමුණ කුමක්ද කියා ඒ දරුවන් පවා දන්නේ නැහැ... 

දරුවන් හුදකලා කර, දෙමාපියන් විසින්ම දරුවන්ට ඇති කල පුරුදු තමයි මේ, වීඩියෝ ක්‍රීඩා, මුහුණු පොත, අන්තර්ජාලයට ඇබ්බැහිවීම විදියට මතු වෙන්නේ...එතනදි මං චෝදනා කරන්නේ දෙමාපියන්ට මිසක දරුවන්ට නෙවේ...

මා දැක තිබෙනවා, උපන්දින තෑගි සඳහා ළදරු වයසේදීම පරිගණක සහ අනිකුත් ඉලෙක්ට්‍රොනික උපාංග දරුවන්ට දෙන දෙමාපියන්...හොද්දක්, බතක් ලිපේ තියාගන්නට, රෙදි සෝදා ගන්නට, දරුවන්ට හරයක් නොමැති කාටූන් බලන්නට ඉඩ හරින හෝ දුරකථනය හෝ ටැබ්ලටය දරුවන් අතට දෙන මව්පියවරුන්...

මේ හුදකලා වීම අවසන් වන්නේ බරපතල ඇබ්බැහි වීමකින්...

සියලු මිනිස් හැඟීම් ඩිජිටල්කරණය වීමෙන්...

නවීන තාක්ෂණය කුඩා දරුවන්ට හඳුන්වා දීම පාලනයකින් තොරව සිදු කලොත්, මේ ඩිජිටල්කරණය ඇරඹෙන්නේ, ළදරු වයසේදීමයි...

එවන් දරුවන් වැඩිවිය පැමිණීමේදී සිදු වෙන්නේ, ඇස ගැටෙන සියලු දේ පිළිබඳව, ඔහුගේ බුද්ධියේ පරිමාවට අනුව යම් යම් නිර්ණායක ගොඩ නගා ගැනීම...ඒවායේ නිවැරදිභාවය විවේචනය කරන්නෙත් ඔවුන්ගේම සමකාලීන තරුණ පරම්පරාව...එහෙමත් නැත්නම් අන්තර්ජාලය හරහා බිහිවී ඇති කී බෝර්ඩ් වීරයන් නැතහොත් සමාජ අයිකනයන්...

එතැනදී ඔවුන් සමාජය ග්‍රහණය කරගන්නා ආකාරය ගැන, නිසි වයසේදී වැඩිහිටියන්ගෙන් නිසි උපදෙසක් ලැබෙන්නේ නැහැ...පවුල යන කුඩාම සමාජ ඒකකය ඇතුලේ, ඒ දේවල් ගැන සාකච්චා කෙරෙන්නේ නැහැ...

එසේ සමාජගත වන දරුවන්, වැඩිහිටියන්ගේ අත්දැකීම් සහ පරිණත සිතිවිලි හඳුන්වන්නේ යල් පැන ගිය අදහස් ලෙසට...

එහි වරද දරුවන්ට පැටවීම හරසුන් දෙයක්...බහුතරයක් දෙමාපියන්ගේ අදහස වන්නේ "අපි මහන්සි වෙලා උන්ට කන්න අඳින්න දෙනවා, උගන්නනවා, සියලු සැප සම්පත් දෙනවා, ඒ තමයි අපේ වගකීම"..

නමුත් ඒ සියලුම දේවල් වල පල ප්‍රයෝජනය ලබා ගන්නට, විකෘති නොවුන, පැහැදිලි මනසක් ඇති, යහපත් සිතුම් පැතුම් ඇති සජීවී ප්‍රාණියෙක් සිටිය යුතුය යන්න ඔවුන් අමතක කරන දෙයක්...

අධ්‍යාත්මික ගුණ වගාවක් රහිතව වැඩෙන දරුවෙක් නිසරු බීජයක් වගෙයි...

එකම වහලක් යට, එකිනෙකා කරන දේවල් නොදන්නා තත්වයකට අද සමාජය කෘතීම වෙලා...තම දෙමාපිය හදවත් තුල ඇති පීඩනය පිළිබඳව වැටහීමක් නොමැති දරුවන්, සිංහබාහු නාටකයේ, සිංහයාගේ වේදනාවට සංවේදී නොවීම පුදුමයක් නොවෙයි...

දෙමාපියන්ගේ හිත් වල ඇති මාවත් වල ඇවිදගෙන යන්නට දරුවන්ට කාලයක් නැහැ...එසේත් නැතිනම්, ඒ මාවත් වල දොරටු විවර කර, දරුවන්ට රිසි සේ ජීවිතය අධ්‍යනය කරන්නට ඉඩ සලසන්නට,  මාපියන්ට කාලයක් නැහැ...

සමහර මව්පියවරුන් ඒ මාවත් විවෘත කලාට පලක් වෙන්නේ නැහැ...ඒ මාවත් කැලි කසල සහ වල ගොඩැලි වලින් පිරිලා නම්...එහෙමත් නැත්නම් අධිවේගී මාවත් නම්...ඒවායේ ඇවිදගෙන යන දරුවෝ යන්නෙත් ඒ කසල ගොඩවල් තුරුල් කරගෙන...වල ගොඩැලි වල වැටීගෙන...නැත්නම් හති දමාගෙන...

දෙමාපියන්ගේ හදවත් මං තීරු බෙදා ඇති, පැහැදිලි සංඥා අරමුණු ඇති මාවත් වීමයි වඩා වැදගත්...ඒ වගේම ඒවායේ තියෙන්නට ඕනේ, දරුවන්ට අවදානමකින් තොරව ගමන් කිරීම සඳහා වේග සීමාවන්...

දෙමාපියන්ගේ බැඳීමත් ඒ වගේම වැදගත්...දෙමාපියන්ගේ ඇති වන රණ්ඩු සරුවල්, දරුවන්ගේ ජීවිත ගමනට බාධා කරන වල ගොඩැලි වන්නේ ඉබේටම...

ඉරිසියාව, ක්‍රෝධය, මානය යනාදී මේ සියල්ලම දෙමාපියන්ගේ හිත් වල තිබෙන්නට පුළුවන් කැලි කසල...ඒ මාවත් වල ඇවිදින දරුවෝ සමාජගත වන්නේ මේ සියල්ලම ඇතුව...

.........................................................................................................................................................

අවසානයේ ඔබ නොදැනම, සිංහයා මරා දමන විට හුරේ තබන දරුවෙක්, ඔබ නිවස තුල හැදී වැඩි අවසන්... 

ඔබ ගොඩ නැගිය යුත්තේ ඉලෙක්ට්‍රොනික පරිපථයක් නොවේ...ඇට, ලේ මස් නහර වලින් හැදුන මිනිසුන්ට, ඔවුන්ගේ හැඟීම් වලට සහ ගහ කොළට, සංවේදී වන දරුවෙක්...

...........................................................................................................................................................

ඔබේ අනේක විධ දුක් දොම්නස්, යහපත් සිතිවිලි, සංවේදනා, පරිණත අත්දැකීම් ඇති හදවතේ මාවත් පුරා ඔබේ දරු පැටවුන් රැගෙන සැරි සරන්න...

නැතහොත්, දවසක සිංහයා වෙනුවෙන් කඳුලක් නොසලන ඔබේ දරුවා, ඔබ වෙනුවෙන් සුසුමක් හෝ නොසලාවි...

............................................................................................................................................................

වැසි දැරිය...මේ සටහන ලියන්නට මා පෙළඹවූ, ඔබේ වටිනා අදහස් වලට මම බොහෝ සෙයින් ස්තුති වන්ත වෙමි....