උන්මාද නොවූ චිත්‍රාගෙන්...

ගාමිණී ඉතින් මට...
ඉන්ට දීපන් මගේ පාඩුවේ
චිත්‍රාවක් නොවෙමි ප්‍රේමයේ
එක්ටැම් ගෙයි මගේ කවුළුවේ
තිර වලින් විනිවිදිමි ජීවිතේ...

බඩ ඉරිඟු පොතු ලිහා කිරි ඇට ගැලෙව්වෙමි
හිස් තැන් නොතියාම හෝඩිය ඇලෙව්වෙමි
අප්පච්චිගේ පපුවෙ ඔක්සිජන් පිරෙව්වෙමි
අවාරේ සිරිපතුල වඳින්නට මම ගියෙමි...

වසන්තය පිරුනාට මලින් ආඩම්බරෙන්
ගහක දුක ඇසිය යුතු සිසිරයේ හීතලෙන්
බලා උන්නාට අද සීමැදුරු කවුළුවෙන්
ගාමිණී...වසන්තය ඇවිත් යනවා ඉතින්...

චිත්ත රාජලා ඇවිත් හිත මුර කලේ නැත
ප්‍රේමය වල දැමූ සොහොන් බිම් කඩකි හිත
ගාමිණී හසුන් පත...කුණු කූඩයක ඇත
රිදෙන තැන් ජීවිතේ...අපි හැමෝටම ඇත...

හඬන රන් කැටියෙකුට කිරි බිඳුවක් වෙන්ට
හුස්ම යදිනා උන්ට අලුත් හුස්මක් දෙන්ට
ප්‍රේමයට හැකි වෙයිද ගැඹුරු අරුතක් දෙන්ට
ගාමිණී දැන් ඉතින්...පියවි සිහියට එන්ට...

මං උන්මාද නොවූ චිත්‍රා....

--------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

ඔබ ආවේ පොකුරු වැස්සක් යටින්...

ඉතින් තෙමෙන්න කැමති උදවියට තෙමෙන්න පුළුවනි...

තෙමෙන්න අකමැති උදවියට නොතෙමී වැස්ස විඳින්න පුළුවනි...

~එයයි පොකුරු වැහි වල අරුමය~.