මරණ මංචකයේදී බිරිඳක කී කව...

හිත බැඳුන බැමි ලිහිල් නොකරම 
යන දවස ඉක්මනින් ආ හැටි 
ලියන්නට කියලා හිතා උන් 
කතා කිසිවක් තව ඉවර නැති...

මෙතැන් සිට එය ලියා ගන්නට               
සොඳුර දිරි ඇති නුඹ සිතට හැකි             
ඉඳහිටක පටලැවුන තැන්වල
කොතෙක් නුඹ හැදුවාද ඉස්පිලි...                            

මේ ටිකත් මං මෙහෙම ඉන්නම්               
බදා ඉස්සර වගේ නුඹ ළය                      
එදා රහසින් ඇසුන ස්වරයම                  
උස් හඬින් අද ඇසෙනවා මට...              

එදා වාගේ නොවේ හිමිසඳ                        
මෙදා ඇත දෑතෙහිම කරගැට                   
පිරිමදින්නට මිස ලඟින් හිඳ                    
දමා යන්නට හිතට ලෝබය...

තව දොඩන්නට හුඟක් දේ ඇති 
කිව්වාට වැඩි සෙනේ හිත ඇති 
ඉඳ හිටක රොස් පරොස් බස් ඇති 
රෑක නුඹගේ හිත රිදෙන්නැති...

එදා වාගෙම නුඹේ කඳුලක් 
අදත් මං ඇස දකිනු රිසි නැති 
මක් කරන්නද සොඳුර මේ අපි 
පතාගෙන ආ හැටිය වෙන්නැති...

මිදුණි කිරි කළ හතම ලැම අග 
හිතට කහටක් නොම දැනීයන්
නුඹම මිස මට වෙන හීන නැති 
සිව්වරම් දෙවි පිහිට වීයන්...

නින්ද නේනා රෑක තරුවක් 
ලඟදි නුඹ මා මුණ ගැහීයන්  
බදා ගන්නට හැමට ඉස්සර
මතු සසරෙදිත් මගෙම වීයන්...

.......................................................................................................................

ඔබ ආවේ පොකුරු වැස්සක් යටින්...

ඉතින් තෙමෙන්න කැමති උදවියට තෙමෙන්න පුළුවනි...

තෙමෙන්න අකමැති උදවියට නොතෙමී වැස්ස විඳින්න පුළුවනි...

~එයයි පොකුරු වැහි වල අරුමය~